1.12.16

Πού χάθηκε η «ευαισθησία» του ΣΥΡΙΖΑ;

Έχουν περάσει τα χρόνια, οπότε θεωρώ πως μπορώ να πω μία προσωπική ιστορία. Την Πρωτοχρονιά του 2012, ήμουν ακόμα Αντιπρόεδρος του ΟΠΑΝΔΑ, ενός οργανισμού του Δήμου Αθηναίων που δημιουργήθηκε από την συγχώνευση τριών οργανισμών, στο πλαίσιο του Καλλικράτη, με στόχο την επικαιροποίηση σκοπού τους και την εξοικονόμηση δαπανών.

Αποδίδοντας τα της Κλεοπάτρας στην Κλεοπάτρα, η συγχώνευση δεν θα είχε γίνει ποτέ χωρίς την τότε Πρόεδρο, αρχικά του ΟΝΑ και κατόπιν του ΟΠΑΝΔΑ, Τούλας Ψαράκη, που αδικήθηκε από πολλούς, πολύ, αλλά ας το αφήσουμε για άλλη φορά.

Το 2012, μετά τη συγχώνευση, το βάρος της προστασίας των αστέγων από το κρύο έπεσε κυρίως σε εμάς, στον ΟΠΑΝΔΑ. Σε χρόνο μηδέν, κανονίστηκε να εγκατασταθούν μεγάλες θερμαντικές μονάδες και να ακυρωθούν τα προγράμματα των σωματείων και όσων χρησιμοποιούσαν τους κλειστούς αθλητικούς χώρους που θα λειτουργούσαν σαν καταφύγια όσο θα κρατούσε ο χιονιάς. Συγχρόνως, οι οργανώσεις πολιτών, ΜΚΟ και streetworkers είχαν αναλάβει υπό την καθοδήγηση του Γραφείου Δημάρχου να πείσουν τον κόσμο να προσέλθει σε αυτούς τους χώρους όπως και να παράσχουν ιατρική φροντίδα και υλική υποστήριξη σε όσους την χρειαζόντουσαν.

Ήταν Τετάρτη, 1η Φεβρουαρίου του 2012, όταν γυρίζοντας από επιθεώρηση στο Κλειστό Γήπεδο του Ρουφ (υπήρχε πρόβλημα με τον κλιματισμό) όπου φιλοξενούνταν άστεγοι, αντιλήφθηκα μία ομάδα «αλληλέγγυων» κάτω από το παράθυρο του γραφείου μου, στο Πνευματικό Κέντρο. Επιχειρούσαν να σπάσουν την πόρτα του Καφενείου του κτηρίου, που είχε σφραγισθεί μετά από ενέργειες μας, από Δικαστικό Επιμελητή.

Ο χώρος αυτός είχε ένα χούι: οι προηγούμενες διοικήσεις τον νοίκιαζαν σε διαφόρους, σε εξωφρενικά τιμήματα, που μετά δεν απαιτούσε κανείς. Ο τελευταίος, είχε αφήσει φέσια πάνω από 300 χιλιάδες ευρώ. Θα αποφύγω τον πειρασμό να αναφερθώ και σε αυτή την ιστορία - το αναφέρω, μόνο, γιατί ήταν μέρος της διασφάλισης των απαιτήσεων του οργανισμού για τα 300+ χιλιάρικα το να παραμείνει ο χώρος σφραγισμένος.

Ειδοποίησα την Πρόεδρο του οργανισμού και της είπα πως θα κατέβω να τους εξηγήσω πως πρέπει να σταματήσουν, όπως και έκανα. Ο επικεφαλής τους, στο κινητό, συντόνιζε τα φιλικά ΜΜΕ και το «κάλεσμα αλληλεγγύης» προς πολίτες εθισμένους στην ΣΥΡΙΖΑϊκή ρητορική περί «ανάλγητου κράτους» και εσχάτως «μνημονιακού». Πολίτες που δεν είχαν ούτε το χρόνο, ούτε τη διάθεση να μάθουν τα περιστατικά, ή το αν ήμασταν σε καθημερινή και φιλική σχέση με τους πέντε αστέγους στο όνομα των οποίων γινόταν η «δράση». Το κράτος σε κάθε μορφή και έκφανση του ήταν ο εχθρός.

Ο επικεφαλής, με γένια ημερών, ηλιοκαμένος από τις κινητοποιήσεις, γύρω στα 60, μπλαζέ και ανυποχώρητος. Δεν τον ένοιαζε το αν οι άστεγοι που ήρθε να «προστατεύσει» έκαναν ήδη χρήση του Πνευματικού Κέντρου, με δική τους καφετιέρα και βραστήρα, χρήση της τουαλέτας ή ακόμα και φάρμακα όταν τα χρειαζόντουσαν. Δεν τον ενδιέφερε πως θα χάναμε 300 χιλιάδες ευρώ δημοσίου χρήματος αν προχωρούσε με την κατάληψη, δίνοντας έτσι πάτημα σε ανυπόστατους ισχυρισμούς του πρώην ενοικιαστή. Ήταν σαφές πως δεν τον ενδιέφεραν ούτε οι άστεγοι - κομματική δουλειά έκανε, πουλώντας «ευαισθησία». Δημιουργούσε είδηση - αυτή ήταν η αποστολή του.

Στην ομάδα τους ήταν και κάποιοι 20άρηδες, με πραγματικό ενδιαφέρον για τους άστεγους. Όταν τους εξήγησα τις συνθήκες και όσα είχαμε ήδη κάνει, προσπάθησαν να πείσουν αυτοί τον επικεφαλής να αποχωρήσουν. Ανένδοτος. Είπαμε, το αντικείμενο ήταν άλλο.

Οι ώρες περνούσαν και η νύχτα θα ήταν κακός σύμβουλος. Η πόρτα είχε σπάσει γύρω στις 12 το μεσημέρι. Σε συνεννόηση με το Γραφείο Δημάρχου, έδωσα διορία στις διαπραγματεύσεις μέχρι τις 5 το απόγευμα. Όταν οι προθέσεις ήταν πλέον σαφείς, ζήτησα επισήμως τη συνδρομή της ΕΛΑΣ. Μέχρι εκείνη την ώρα, δεν υπήρχε ούτε ένας άστεγος μέσα στο χώρο - συμπεριλαμβανομένων των πέντε που έμεναν μεταξύ Νομικής και Πνευματικού Κέντρου. (Ακόμα και σήμερα δέχομαι μομφές για το περιστατικό από τους «αλληλέγγυους», όποτε τους τελειώνουν τα επιχειρήματα.)

Ο αγώνας, όπως θα βεβαιώσει όποιος κάνει συστηματική δουλειά με τους άστεγους,  δεν ήταν ποτέ στην ανεύρεση χώρου για το κρύο, αλλά στο να πειστούν να πάνε. Αν οι «αλληλέγγυοι» ήθελαν να βοηθήσουν, δε θα έσπαγαν δημόσια περιουσία, αλλά θα πρόσφεραν ζεστό ρόφημα και συζήτηση μέχρι να πείσουν τον κόσμο να δεχτεί τη μεταφορά του στους χώρους που είχαν ετοιμαστεί. Η δε περίπτωση του Πνευματικού Κέντρου ήταν κραυγαλέα: η πόρτα που έσπασαν, απείχε πέντε μέτρα από αυτήν που μπαινόβγαιναν ελεύθερα, καθημερινά, ανεξαρτήτως καιρού οι άστεγοι της οδού Μασσαλίας.

Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Γιατί ήρθε ο χιονιάς, και ο κ. Μουζάλας, με δύο νεκρούς στην πλάτη του. Συνεχίζει να κατηγορεί τους πάντες για την ανικανότητα του, αντί να παραιτηθεί μετά το θάνατο δύο προσφύγων που ζούσαν στη λάσπη της Χίου, υπό την καταναγκαστική φύλαξη του - δεν ήταν εθελοντικά εκεί. Όταν θες, μπορείς. Όταν είσαι δέσμιος της ακροδεξιάς που επέλεξες να συγκυβερνήσεις, τα πράγματα μπερδεύονται. Ακόμα κι αν έχουν σταματήσει οι ροές, ακόμα κι αν σε περιμένουν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρωπαϊκών κονδυλίων, ευρωπαϊκή τεχνογνωσία και προσωπικό που αρνείσαι να αξιοποιήσεις. Οι Γερμανοί επεξεργάζονται 2000 αιτήσεις την εβδομάδα. Ο κ. Μουζάλας, μόλις 20.

Σε δηλώσεις του, ο κ. Μουζάλας, είπε ΣΗΜΕΡΑ, πως «θα δώσει στρατόπεδα ο κ. Καμμένος» για να λυθεί το πρόβλημα των συνθηκών διαβίωσης των προσφύγων.

Πέρσι τέτοιο καιρό δεν θα έδινε στρατόπεδα ο κ. Καμμένος;

Πέρσι τέτοιο καιρό δεν τους έδωσε η ΕΕ 450 εκατομμύρια ευρώ που ακόμα δεν μπορούν να αντλήσουν, γιατί αρνούνται να διασφαλίσουν τον τρόπο δαπάνης των ευρωπαϊκών κονδυλίων με την λειτουργία της Διαχειριστικής Αρχής που όλο ιδρύουν και όλο δεν ιδρύεται; Η ΕΕ δεν πρόκειται να αποδεσμεύσει τα χρήματα αν δεν διασφαλιστεί πως δεν θα υπάρξουν... «σπατάλες» όπως κατήγγειλε ο παραιτηθείς Γενικός Γραμματέας Οδυσσέας Βουδούρης όταν δήλωνε «Δεν θέλω να παραμένω σε ένα υπουργείο, όπου υπάρχουν σκιές» μιλώντας για τις απευθείας αναθέσεις, δείχνοντας τον κ. Μουζάλα. Ας σημειωθεί πως όσο δεν αντλούμε τα 450 εκατομμύρια ευρώ (ο Βουδούρης λέει πως είναι €800εκ.), χρεωνόμαστε και με πρόστιμα μη-απορρόφησης που σήμερα πρέπει να ανέρχονται στα 30 εκατομμύρια ευρώ.

Ο ανθρωπισμός και η εκπλήρωση των υποχρεώσεων όσων έχουν την ευθύνη της ζωής των προσφύγων, όπως δραματικά αποδείχθηκε, δεν εξαντλείται σε στρογγυλά γυαλάκια και μαντήλες αντί γραβάτας. Δεν είναι στυλιστικό ζήτημα. Είναι θέμα ευθύνης, που μετά τους θανάτους στη Μόρια, μετά τα περιστατικά ηπατίτιδας στη Φιλιππιάδα, μετά τις αναφορές σεξουαλικής εκμετάλλευσης, ακόμα και εξαφάνισης, ασυνόδευτων ανήλικων στο Πεδίο του Άρεως και την πλατεία Βικτωρίας, θα πρέπει να αποδοθούν, τόσο πολιτικά, όσο και από τη δικαιοσύνη που οφείλει να αποδείξει την ανεξαρτησία της και να διερευνήσει, όσο ψηλά κι αν φτάνουν οι ευθύνες, ειδικά όταν δεν υπάρχει πλέον καμία αντικειμενική δυσκολία.


Οι ροές σταμάτησαν, τα λεφτά δόθηκαν, τα στρατόπεδα και τα κενά ακίνητα υπάρχουν. Αυτό που λείπει είναι η πολιτική βούληση και η διαχειριστική ικανότητα. Και σκοτώνουν.


Είμαστε όλοι καθίκια;

Υπάρχει μία αφήγηση, που λίγο ως πολύ, λέει πως είμαστε όλοι ένοχα καθίκια, με μόνο σκοπό το «να περνάμε καλά» μέσα από την υπερκατανάλωση. Μία πολλή βολική αφήγηση για όσους θέλουν να πιστεύουν πολιτικά και θρησκευτικά δόγματα που βασίζουν την ύπαρξη τους στην απόδοση ενοχών και τιμωρίας. Ήταν όντως οι δεκαετίες 90 και τα 00 μόνο κατανάλωση και «Μύκονος»;

Η σύντομη απάντηση είναι «μαλακίες». Όταν σε παίρνει ο διάολος, δεν σου φτάνει ο πόνος σου, αλλά έχεις πάντα και τους μίζερους που σε περιμένουν στη γωνία να σου πουν «καλά να πάθεις».

Κανείς δεν ξύπνησε το 90 και είπε «και τώρα θα γίνω καθίκι». Όσοι ήταν καθίκια, ήταν και πριν το 90, εκτός να θέλουν να μας πουν πως υπάρχει γενετικό σφάλμα εδώ. 

Τα 90’ς ήρθαν μετά τις επαναστάσεις των 60΄ς, την απελευθέρωση των 70’ς και τις υποσχέσεις των 80’ς για περισσότερη δημοκρατία και ελευθερία σε όλα τα επίπεδα, έξω από τα στεγανά των κοινωνικών τάξεων, των φυλετικών και έμφυλων διακρίσεων, σεξουαλικών γούστων και θρησκειών.

Οι Γιάπηδες, που τελικά αποτέλεσαν βασικό γρανάζι σε ένα απορυθμισμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα που επέτεινε την κοινωνική ανισότητα και κατέληξε στη διεθνή κρίση που ακόμα δεν έχει σβήσει, ήταν τα παιδιά εκτός κάθε μορφής κάστας. Το «έρχομαι από το πουθενά και τα καταφέρνω» συνεχίστηκε και αργότερα με αυτό που οι δογματικοί βλέπουν ως τη φούσκα των .com, που και πάλι δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν και τα δημοκρατικά εργαλεία συμμετοχής, κοινωνικής δικτύωσης, αργότερα ηλεκτροδότησης και επικοινωνίας απομακρυσμένων περιοχών του Τρίτου Κόσμου, φιλτραρίσματος νερού και τόσων άλλων.

Εκεί που οι δογματικοί είδαν τους «περνάω καλά», υπήρχαν οι «νιώθω καλά με αυτό που είμαι και αυτό που κάνω». Για άλλους ήταν τα λεφτά, για άλλους  προσφορά, για άλλους ο έρωτας εκτός πεπατημένης, για άλλους η τέχνη, η μουσική, το γράψιμο - ό,τι έψαχνε ο καθένας. Ό,τι πάλευε αναζητώντας την αυτοπραγμάτωσή του. Την ευτυχία του, αγνοώντας νόρμες, πρότυπα και σηκωμένους δείκτες ιεροκηρύκων. Και για λίγο, για πολύ λίγο, νίκησαν. Μέχρι και αφροαμερικανό Πρόεδρο στις ΗΠΑ εξέλεξαν, με καταγωγή από την Κένυα. 

Στις δημοκρατίες που η συμμετοχή των πολιτών στην κατεύθυνση της πολιτείας τους είναι μία φορά, κάθε τέσσερα χρόνια, αν ανήκουν στο 50% που δεν απέχει, συμβαίνουν και στραβές. Η πρώτη είναι πως δεν καταλαβαίνουν «γιατί δεν ήρθε ο παράδεισος σε 4 χρόνια». Ένας καθαρά προεκλογικός παράδεισος, εκτός πραγματικότητας - καθημερινότητας. Δεν παρακολούθησαν το τι έχει γίνει, που σκάλωσε τι και γιατί, δεν έσπρωξαν για να ξεσκαλώσει, αλλά ξαφνικά θυμούνται να αναρωτηθούν «πού είναι ο παράδεισος». Εκεί παραμονεύουν όσοι κατά κανόνα σκάλωσαν τα πράγματα, για να ζητήσουν τιμωρητική ψήφο για την αποτυχία που οι ίδιοι επέτειναν αν δεν την προκάλεσαν. Και κάπως έτσι εκλέγονται οι Farage, οι Trump, οι Σαμαράδεςκαι οι Τσίπρες.

Λίγες γενικεύσεις έχουν ίχνη αλήθειας, συνήθως βαρετές ή τετριμμένες, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας σταματάει από το να διατυπώνουμε αυτές τις λίγες. Πρώτον, ουδείς δογματικός επιζητεί την ελευθερία - δεν υπάρχει ελευθερία στα δόγματα, είναι ενάντια στη φύση τους. Δεύτερον, η ελευθερία σε όλα τα επίπεδα είναι το υπέρτατο αγαθό. Από την ελευθερία στη δημιουργία, μέχρι την ελευθερία στον έρωτα. Τρίτον, χωρίς ελευθερία, μπορεί να ζήσεις μία πιο ήσυχη ζωή, με την «ησυχία» που μπορεί να σου εξασφαλίσει μόνο μία δεξιά χούντα ή ένα κομμουνιστικό καθεστώς - τη θες; Τέταρτον, χωρίς την ελευθερία να κυνηγήσεις την αυτοπραγμάτωση σου, δεν έχει νόημα να ζεις, να ανήκεις και να συγκροτείς κοινωνίες, να δημιουργείς δεσμούς και εν τέλει να σέβεσαι τους θεσμούς που διασφαλίζουν όλα αυτά, μέσα από κανόνες για όλους, χωρίς διακρίσεις αναλόγως δόγματος και θέσης στα ιερατεία κάθε δογματικού καθεστώτος.

Ένα preview αυτής της ελευθερίας ήταν τα 90’ς, μίας κανονικότητας που δυστυχώς δεν μπορεί να υπάρχει από μόνη της, αλλά απαιτεί λίγη παραπάνω ενασχόληση στα κοινά, αντί της απλής συμμετοχή σε εκλογές μια στο τόσο. Αυτό ήταν και στην Ελλάδα τα 90’ς, ειδικά μετά τις επαναλαμβανόμενες Χούντες του περασμένου αιώνα, το «κράτος της Δεξιάς» και των διακρίσεων, της συντήρησης και της «ησυχίας» του «τι να κάνουμε - κάποιοι πάντα θα πεινάνε», ή δε θα μαθαίνουν γράμματα, ή θα πεθαίνουν σαν το σκυλί γιατί δεν έχουν πρόσβαση σε δομές υγείας, γιατί «έτσι είναι η ζωή». 

Η μάχη ενάντια στον δεσποτισμό, τον ελιτισμό και τον κόσμο των ιερατείων ήταν και παραμένει το ζουμί, όπου κι αν αποτύχαμε, όπου κι αν σκοντάψαμε, όπου κι αν αποτύχαμε. Είναι πια ένας πολύπλοκος κόσμος, με παγκοσμιοποιημένα προβλήματα, αόρατα σχοινιά και αποφάσεις πίσω από κλειστές πόρτες, τόσα και άλλα τόσα, που μας μπερδεύουν καθημερινά, αλλά υπάρχει βοήθεια σε έναν εύκολο κανόνα: μακρυά από τους μίζερους. Από όσους δεν έχουν πρόταση για περισσότερη ελευθερία. Από όσους φλερτάρουν με το μίσος, ή ζουν από αυτό. Ποτέ δεν είχαμε τόσα εργαλεία, ή τόσες γνώσεις, για να κάνουμε τη ζωή μας πιο ελεύθερη.

25.11.16

Ευτυχώς «δεν γίναμε Φιλιππινέζες»

Ένας καλός φίλος, είχε πει για το προσφυγική κρίση πως: «δεν είναι κρίση, αφού η λέξη κρίση ενέχει το στοιχείο του αιφνιδιασμού - του απρόβλεπτου». Το ίδιο ισχύει και για όσα βλέπουμε κάθε βδομάδα με τα περιστατικά βίας, το ίδιο ισχύει και για τους χθεσινούς θανάτους στη Μόρια: ήταν αναμενόμενοι. 



Οφείλουμε να δούμε τα πράγματα καθαρά, στην πραγματική τους διάσταση. 

Η κυβέρνηση δεν κυβερνάει. Υπογράφει με δισταγμό ό,τι αναγκάζεται να υπογράψει, αλλά αυτό δεν είναι διακυβέρνηση. Δεν παίρνει πρωτοβουλίες δεν εντοπίζει προβλήματα στα οποία να δίνει βραχυπρόθεσμες ή μακροπρόθεσμες λύσεις, αλλά αναλώνεται με μανία στον εντοπισμό «εχθρών». Συμπτώματα ακραίας εγωπάθειας που καμία σχέση δεν έχουν με το αντικείμενο της διακυβέρνησης - το δημόσιο συμφέρον - με μοναδικό σκοπό την παραμονή τους στην εξουσία, μέσα από επικοινωνιακές σκιαμαχίες. 

Ο Πρωθυπουργός που εκλέχθηκε ως αριστερός, παρεδόθη στην ακροδεξιά από την πρώτη ημέρα. Είτε το κατάλαβε, στην περίπτωση που το έκανε συνειδητά, είτε από αλαζονεία και κυνισμό, οπότε παλεύει ακόμα με τα φαντάσματα μίας τάχα αριστερής διακυβέρνησης. Λίγο μας ενδιαφέρει τι από τα δύο ισχύει - δεν είμαστε εξομολογητές του. Αυτό που μας ενδιαφέρει, όμως, είναι το αποτέλεσμα. 

Η αδράνεια της κυβέρνησης, ως αποτέλεσμα και έλλειψης προσανατολισμού - ιδεολογικού προσήμου - εκδηλώνεται με τον πιο εξωφρενικό τρόπο στο Προσφυγικό. Η κουτοπονηριά υπέδειξε πως το Προσφυγικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μέρος της οικονομικής διαπραγμάτευσης, υποκαθιστώντας τη σκληρή δουλειά και την ανάληψη πολιτικού κόστους. Ο κυνισμός, επέβαλλε πως θα αφεθεί ως θέμα στην τύχη του, προκειμένου να μην δυσαρεστηθεί ο ακροδεξιός κυβερνητικός εταίρος, ο επιχαίρων για την εκλογή Τραμπ, που δήλωσε από νωρίς πως «ο Ελληνικός Στρατός δεν θα γίνει catering των μεταναστών». 

Η χωρίς συντονισμό ή επικεφαλής τριανδρία των Καμμένου, Μουζάλα και Τόσκα, ήταν απόφαση του Πρωθυπουργού. Όπως ήταν Πρωθυπουργική και η ανοχή σε όσα αυτή έφερε. Εν μέσω όλων αυτών, η κομμουνιστική - ουχί αριστερή - καχυποψία προς τους διεθνείς οργανισμούς και όποιον μπορούσε να βοηθήσει. Η καχυποψία είναι το καλό σενάριο. Το κακό, θα ήταν να υπάρχει πρόθεση στις εικόνες όπως αυτές της Ειδομένης, με τον Τόσκα να λέει πως θα μοιράσει φαγητό ο στρατός, τον Καμμένο να το αρνείται, και τον Κυρίτση εκ μέρους του Μουζάλα να λέει «συμβιβαστικά» πως ο στρατός θα μαγειρέψει, αλλά δεν θα «σερβίρει» (μοιράσει), για να ικανοποιηθούν τα ακροδεξιά blogs που έγραφαν για «Φιλιπινέζες». 

Η Ελλάδα δεν έχει προσφυγικό πρόβλημα άπαξ και σταμάτησαν οι ροές. Έχει το πολύ 60.000 κόσμο. Η Γερμανία θα τους είχε απορροφήσει σε 30 ημέρες - 2.000 την ημέρα επεξεργάζεται. Υπάρχουν όροι όμως σε αυτό. Να μην βάλεις άσχετους στην υπηρεσία του ασύλου, αλλά εξειδικευμένους απόφοιτους της Νομικής. Να κάνεις την αίτηση που ακόμα περιμένουν οι Γερμανοί, για να σου στείλουν και δικούς τους. Να συνεργαστείς με τις διεθνείς οργανώσεις. Να απορροφήσεις τα 450 εκατομμύρια που ακόμα λιμνάζουν στις Βρυξέλλες, γιατί δεν κάναμε τη Διαχειριστική Αρχή (και το πάρτι καλά κρατεί - θυμηθείτε τις σχετικές παραιτήσεις όσων αρνήθηκαν να είναι θεατές). Για τα δε χρήματα που δεν απορροφούμε, πληρώνουμε πρόστιμα από πέρσι! 

Με τον πρόσφατο ανασχηματισμό, δημιουργήθηκε Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, τάχα για να αντιμετωπίσει την έλλειψη επικεφαλής. Δεν είναι της παρούσης, αλλά πρέπει να σημειωθεί, πως το νέο υπουργείο άφησε τις υπηρεσίες που αφορούν την παροχή της ιθαγένειας στο υπουργείο των Εσωτερικών. Μην σκανδαλιστεί ο κυβερνητικός εταίρος, ή μη χαθούν τα ακροδεξιά ψηφαλάκια που πλέον ακολουθούν το περίεργο μόρφωμα; Ας σημειωθεί επίσης, πως το μόνο κόμμα που αντέδρασε σε αυτό, ήταν το Κίνημα· μερικοί, συνεχίζουν να μην φοβούνται το πολιτικό κόστος. 

Θα ήταν παράδοξη η επιδείνωση των ζητημάτων που απορρέουν από το Προσφυγικό, μετά την ίδρυση αυτόνομου υπουργείου, αν δεν υπήρχε ο παράγοντας της αρχικής συμμαχίας του Αλέξη Τσίπρα με την ακροδεξιά. Οι χθεσινοί θάνατοι, δυστυχώς, είναι το αποτέλεσμα. Όπως ήταν και τα επεισόδια που προηγήθηκαν. Φαίνεται πως απέναντι στην σώρευση των δεινών της αδράνειας, υπήρξε πλέον μία χαλάρωση της ασφάλειας, που επέτρεψε την ενεργοποίηση των Χρυσαυγητών. Στις δικές τους φωτιές, ήρθε χθες να προστεθεί και αυτή που πήρε από τη ζωή μία γιαγιά, που μαγείρευε σε ένα τσουκάλι, για το εγγόνι της. Ευτυχώς, όμως, «δεν γίναμε Φιλιππινέζες». Είναι και το μόνο που θα εκτιμήσουν οι νέοι τομεάρχες, Βαρβιτσιώτης και Βούλτεψη, της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης που ο κ. Μουζάλας κατηγορεί, σκιαμαχώντας για μία ακόμη φορά, για παρεμπόδιση του έργου του.


Ευτυχώς «δεν γίναμε Φιλιππινέζες»

Ένας καλός φίλος, είχε πει για το προσφυγική κρίση πως: «δεν είναι κρίση, αφού η λέξη κρίση ενέχει το στοιχείο του αιφνιδιασμού - του απρόβλεπτου». Το ίδιο ισχύει και για όσα βλέπουμε κάθε βδομάδα με τα περιστατικά βίας, το ίδιο ισχύει και για τους χθεσινούς θανάτους στη Μόρια: ήταν αναμενόμενοι. 


Οφείλουμε να δούμε τα πράγματα καθαρά, στην πραγματική τους διάσταση. 

Η κυβέρνηση δεν κυβερνάει. Υπογράφει με δισταγμό ό,τι αναγκάζεται να υπογράψει, αλλά αυτό δεν είναι διακυβέρνηση. Δεν παίρνει πρωτοβουλίες δεν εντοπίζει προβλήματα στα οποία να δίνει βραχυπρόθεσμες ή μακροπρόθεσμες λύσεις, αλλά αναλώνεται με μανία στον εντοπισμό «εχθρών». Συμπτώματα ακραίας εγωπάθειας που καμία σχέση δεν έχουν με το αντικείμενο της διακυβέρνησης - το δημόσιο συμφέρον - με μοναδικό σκοπό την παραμονή τους στην εξουσία, μέσα από επικοινωνιακές σκιαμαχίες. 

Ο Πρωθυπουργός που εκλέχθηκε ως αριστερός, παρεδόθη στην ακροδεξιά από την πρώτη ημέρα. Είτε το κατάλαβε, στην περίπτωση που το έκανε συνειδητά, είτε από αλαζονεία και κυνισμό, οπότε παλεύει ακόμα με τα φαντάσματα μίας τάχα αριστερής διακυβέρνησης. Λίγο μας ενδιαφέρει τι από τα δύο ισχύει - δεν είμαστε εξομολογητές του. Αυτό που μας ενδιαφέρει, όμως, είναι το αποτέλεσμα. 

Η αδράνεια της κυβέρνησης, ως αποτέλεσμα και έλλειψης προσανατολισμού - ιδεολογικού προσήμου - εκδηλώνεται με τον πιο εξωφρενικό τρόπο στο Προσφυγικό. Η κουτοπονηριά υπέδειξε πως το Προσφυγικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μέρος της οικονομικής διαπραγμάτευσης, υποκαθιστώντας τη σκληρή δουλειά και την ανάληψη πολιτικού κόστους. Ο κυνισμός, επέβαλλε πως θα αφεθεί ως θέμα στην τύχη του, προκειμένου να μην δυσαρεστηθεί ο ακροδεξιός κυβερνητικός εταίρος, ο επιχαίρων για την εκλογή Τραμπ, που δήλωσε από νωρίς πως «ο Ελληνικός Στρατός δεν θα γίνει catering των μεταναστών». 

Η χωρίς συντονισμό ή επικεφαλής τριανδρία των Καμμένου, Μουζάλα και Τόσκα, ήταν απόφαση του Πρωθυπουργού. Όπως ήταν Πρωθυπουργική και η ανοχή σε όσα αυτή έφερε. Εν μέσω όλων αυτών, η κομμουνιστική - ουχί αριστερή - καχυποψία προς τους διεθνείς οργανισμούς και όποιον μπορούσε να βοηθήσει. Η καχυποψία είναι το καλό σενάριο. Το κακό, θα ήταν να υπάρχει πρόθεση στις εικόνες όπως αυτές της Ειδομένης, με τον Τόσκα να λέει πως θα μοιράσει φαγητό ο στρατός, τον Καμμένο να το αρνείται, και τον Κυρίτση εκ μέρους του Μουζάλα να λέει «συμβιβαστικά» πως ο στρατός θα μαγειρέψει, αλλά δεν θα «σερβίρει» (μοιράσει), για να ικανοποιηθούν τα ακροδεξιά blogs που έγραφαν για «Φιλιπινέζες». 

Η Ελλάδα δεν έχει προσφυγικό πρόβλημα άπαξ και σταμάτησαν οι ροές. Έχει το πολύ 60.000 κόσμο. Η Γερμανία θα τους είχε απορροφήσει σε 30 ημέρες - 2.000 την ημέρα επεξεργάζεται. Υπάρχουν όροι όμως σε αυτό. Να μην βάλεις άσχετους στην υπηρεσία του ασύλου, αλλά εξειδικευμένους απόφοιτους της Νομικής. Να κάνεις την αίτηση που ακόμα περιμένουν οι Γερμανοί, για να σου στείλουν και δικούς τους. Να συνεργαστείς με τις διεθνείς οργανώσεις. Να απορροφήσεις τα 450 εκατομμύρια που ακόμα λιμνάζουν στις Βρυξέλλες, γιατί δεν κάναμε τη Διαχειριστική Αρχή (και το πάρτι καλά κρατεί - θυμηθείτε τις σχετικές παραιτήσεις όσων αρνήθηκαν να είναι θεατές). Για τα δε χρήματα που δεν απορροφούμε, πληρώνουμε πρόστιμα από πέρσι! 

Με τον πρόσφατο ανασχηματισμό, δημιουργήθηκε Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, τάχα για να αντιμετωπίσει την έλλειψη επικεφαλής. Δεν είναι της παρούσης, αλλά πρέπει να σημειωθεί, πως το νέο υπουργείο άφησε τις υπηρεσίες που αφορούν την παροχή της ιθαγένειας στο υπουργείο των Εσωτερικών. Μην σκανδαλιστεί ο κυβερνητικός εταίρος, ή μη χαθούν τα ακροδεξιά ψηφαλάκια που πλέον ακολουθούν το περίεργο μόρφωμα; Ας σημειωθεί επίσης, πως το μόνο κόμμα που αντέδρασε σε αυτό, ήταν το Κίνημα· μερικοί, συνεχίζουν να μην φοβούνται το πολιτικό κόστος. 

Θα ήταν παράδοξη η επιδείνωση των ζητημάτων που απορρέουν από το Προσφυγικό, μετά την ίδρυση αυτόνομου υπουργείου, αν δεν υπήρχε ο παράγοντας της αρχικής συμμαχίας του Αλέξη Τσίπρα με την ακροδεξιά. Οι χθεσινοί θάνατοι, δυστυχώς, είναι το αποτέλεσμα. Όπως ήταν και τα επεισόδια που προηγήθηκαν. Φαίνεται πως απέναντι στην σώρευση των δεινών της αδράνειας, υπήρξε πλέον μία χαλάρωση της ασφάλειας, που επέτρεψε την ενεργοποίηση των Χρυσαυγητών. Στις δικές τους φωτιές, ήρθε χθες να προστεθεί και αυτή που πήρε από τη ζωή μία γιαγιά, που μαγείρευε σε ένα τσουκάλι, για το εγγόνι της. Ευτυχώς, όμως, «δεν γίναμε Φιλιππινέζες». Είναι και το μόνο που θα εκτιμήσουν οι νέοι τομεάρχες, Βαρβιτσιώτης και Βούλτεψη, της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης που ο κ. Μουζάλας κατηγορεί, σκιαμαχώντας για μία ακόμη φορά, για παρεμπόδιση του έργου του.


16.11.16

«Stin ygeia sas»


Ο Πρωθυπουργός έμοιαζε να υποδέχεται τον βαρετό ξάδερφο από το χωριό. Η πάντα ξεκούρδιστη μπάντα, οι εθνικοί ύμνοι που έφταναν από το ανοιχτό παράθυρο στα αφτιά του, δεν τον αφύπνισαν, δεν σήμαναν κάτι. 

Είχε στείλει τον Καμμένο να τον παραλάβει από το αεροδρόμιο, 48 ώρες μετά την τηλεοπτική συνέντευξη όπου εκθείαζε τον νικητή των αμερικανικών εκλογών, ντυμένο με την πιο κόκκινη γραβάτα-υπογραφή-Τραμπ που μπορούσε να βρει. Αντιαμερικανική ‘πισινή’ για τα συντρόφια, ή ‘γέφυρα’ στον Τραμπ; Μπορεί και τα δύο.

Στο στραβοστρωμένο χαλί της Ηρώδου Αττικού τον υποδέχτηκε ο κύριος Προκόπης. Τα είπαν για λίγο στο χρυσό καναπεδάκι από τα 50’ς και τον έστειλαν στον κύριο Αλέξη. 

Τον καλοδέχτηκε στο σαλόνι, χωρίς να κρύψει την κούραση του. Με λυμένα τα διλήμματα για το χρώμα της γραβάτας, με το πουκάμισο ξεκούμπωτο και ακολλάριστο, βυθισμένος στην πολυθρόνα του, πότε κοίταζε το ρολόι του και πότε χασμουριόταν. 

Λίγο αργότερα, όρθιος, δίπλα στο μεγάλο τζάκι, σα να ξύπνησε. Θα έλεγε ό,τι είχε να πει, κι ας ήταν ο «ξάδερφος» δίπλα. Κάποτε ίσως καταλάβει πως η στοιχειώδης ευγένεια προστατεύει πρωτίστως τον ευγενή, αλλά δεν ήταν σήμερα αυτή η μέρα. 

«Δεν είναι ώρα για τείχη, αλλά για γέφυρες». είπε. Με τον Τραμπ η γέφυρα. Αυτό ήταν το εύρημα του λογογράφου του, που στραγγάλισε την προοδευτική προτροπή ενάντια στον απομονωτισμό. Μπράβο Αλέξη. Τους την έφερες πάλι, των προοδευτικών. Των εχθρών.

Στο δείπνο, στην πρόποση του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, παραλίγο να μη σηκωθεί. Τον ανάγκασε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που ήταν ήδη όρθιος σαν από ώρα, με το σακάκι κουμπωμένο, το ποτήρι στο χέρι και το καλύτερο χαμόγελό του στα χείλη.

«Stin ygeia sas».


9.11.16

European Socialists, post Trump

 Authoritarianism has become a European, a First World problem.

Donald Trump’s candidacy opened up the discussion on a global scale, personifying all that is wrong in the world, by being his greedy, selfish, sociopath self for the entire campaign.

Trump isn’t the problem though: people who were decent and caring, voting for Trump is the problem. People ready to pick up axes and handguns for Trump is the problem. People attacking people of color, even in London, is the problem. Let alone Golden Dawn in Greece, or other hate groups.

Victory cake being wheeled into Trump Tower


How did we get here?

I was my daughter’s age, when Maggie Thatcher and Ronald Reagan decided that capitalism is a system by which we are allowed to hunt each other again, this time financially.

This paradigm, became a political dogma, and today it is called being realistic: this is the status quo and it must remain unchallenged. Should a progressive, or a socialist speak out against it, he or she will be branded a communist, or a totalitarian who does not respect free will and enterprise. We need to remember, that, we still had capitalism, before Maggie and Ronald, without giving up our principles or humanity.

Progressives yielded and a world of increasing inequality and poverty was created. Do we really have to think hard where hate comes from? It must be obvious - it has happened before, again and again and again. The historical examples are there. Every time, it resulted in conflict: local, national or multi-national.

Europe was born as an answer to all this. It had ideals set in stone. It declared that Man, Woman and Child would be at its center till the end of time. Human life was its most valuable commodity and the protection of such life would be undisputed. Today, we are building fences and walls, pushing refugees into the sea. The moment we let go of that principle, we regressed.

We opened up the opportunity for pseudo-radicals, to claim that they will solve everything by dismantling all collective tools, safeguarding peace and actively pursuing  prosperity for all, including the European Union. The ground was set for a populist rhetoric of discrimination based on gender, race, nationality, wealth, legal status etc.

If we insist, as Europeans, as citizens of the First World, to remain silent and accept the very recent development of this neoliberal status quo, we will be responsible for all that follows.

We cannot avoid facing the real problems caused by the inequality gap that occurred on our watch,  and at the same time point fingers to those voting reactionaries, or even those who choose to monetize politically and financially from a situation that we allow to continue undisrupted.

Be it Farage, Trump, Le Pen, or even Varoufakis who almost bankrupt Greece, thinking that it was good fun to gamble our future on some half baked theory of playing chicken with the elected representatives of 18 countries, that lend their citizens’ money for Greece to get back on its feet.

He didn’t even care to see how the system works. He simply attacked, and almost took Greece with him. What good would it do to anyone to break up the EU? Or a Grexit? Britain is significantly  stronger - how are they dealing with Brexit?


Starting today

There is plenty of room for radical thinking - not insane. It requires a lot of work and analysis of the facts, rather than just pondering on how to communicate to voters how to vote what today does not serve them, how to make them believe that it is worth preserving what today does not serve them.

We need to find a way to declare war on Trickle Down Economics, which as far as I know, it is not even an economic model. It is a political one, ruling on political decisions with regards to regulation, taxation and incentives.

Deregulation meant that the top glass would get as big as it liked, leaving no trickles for all those whose lives depend on that glass actually trickling regularly.

Institutionalized tax breaks, offshore havens and loop holes mean that the very few can amass what should be shared. Money is not abundant. On the contrary, it is strictly regulated. If one collects it all, what happens to the rest? Insult to injury: «oh you didn’t work hard enough, you didn’t try, you rely on government hand-outs, you must be lazy, or worthless».

When did it become OK to be a billionaire whilst paying your employees 7 bucks an hour?

We need to say, not as progressives, nor socialists, but as Europeans, that we made a mistake, some 40 years ago. That this is not working. It will not inflate radicals or hate, it will deflate them. Because we will back it with a solution to all this, a plan, conditional to our courage to sever some ties to todays establishment, for a little while, until capitalism is regulated again.

We need to talk freely about Trickle UP Economics: the political will to make sure that the 99% live above the poverty line, safe, healthy, with access to education. What money is left, can then be amassed by the 1%. Not before.

We also need to understand, that it is our business when Syrian farmers protest because they don’t have water for their land. We shouldn’t have turned a blind eye, the refugee crisis has proved it.

Climate change is a thing, and so is Assad’s regime, Assad who believed that war on these farmers was the solution to a water problem. If Assad and turning a blind eye are OK, then so is Organ in Hungary, the progressives legitimized him.

It is an obscene lie, that one nation can deal with any of this alone. It is an obscene lie, that if we all turn into selfish sociopaths, we will continue to have societies. That is no way to stay safe, or safeguard peace.

The 1% should have been a bit wiser themselves: all they rely on to make money, will collapse if we let them have their way in dismantling all that constitutes smaller and larger societies and unions - all that keeps us human.


So can we beat populism and new forms of authoritarianism? Sure we can. By telling the truth. And by being brave enough to stay true and act where change is needed, beginning with our democratic party-institutions, instead of rigging primaries, respecting the voters. There is no democracy (or election wins) in blackmailing.

Translate