27.11.14

Δεν είμαι του πατρός μου, δεν είμαι...



Πρέπει να αγαπάς τη δουλειά σου, και πολύ περισσότερο το αντικείμενο με το οποίο καταπιάνεσαι. Στις περισσότερες δουλειές αυτό είναι εύκολο - αυτονόητο. Στην πολιτική, για τους πολιτικούς, το πράγμα μπερδεύεται.


Σαν πολιτικός, αν έχεις ίχνος τσίπας, μπορείς να σεβαστείς πως το “αντικείμενο” της δουλειάς σου είναι οι άλλοι. Πως δεν επιτρέπεται κανένα θέλω σου. Πως “θέλω” δικαιούνται μόνο όσοι σε ψήφισαν, ενώ για σένα μένει το “πρέπει”. Και πως ό,τι είναι να πάρεις, θα το πάρεις μέσα από αυτή τη διαδικασία, από ό,τι πετύχεις για άλλους.

Και πρέπει να το αγαπάς και σε αυτή τη δουλειά το αντικείμενο σου που στην προκειμένη δεν είναι άλλο από το λαό, όχι αυτόν που σε ψήφισε, αλλά όλο το λαό. Όσοι σε ψήφισαν, απλά σε νομιμοποίησαν για να πάρεις αποφάσεις στο όνομα όλων. Δεν είναι το αντικείμενο η εξουσία αυτή καθεαυτή, και σίγουρα δεν είσαι εσύ. Όπως και στις άλλες δουλειές, αν δεν την αγαπάς για τους σωστούς λόγους, θα είναι πολύ δύσκολο να είσαι καλός σε αυτή.

Στη δημοκρατία έχεις τρεις βαθμίδες λειτουργίας: τη διακυβέρνηση (εκλεγμένοι), το κομματικό σύστημα, και την κοινωνία με τις οργανώσεις και τους πολίτες της. Όσοι δεν καταλαβαίνουν πως κυβερνούν στο όνομα του συνόλου, δεν μπορούν να καταλάβουν το σκοπό του κομματικού μηχανισμού. Επιζητούν τη διακυβέρνηση για να εξουσιάσουν τη βάση. 

Σε μία κοινωνία σαν τη δική μας, στην κρίση που περνάει, μία τέτοια στάση είναι καταστροφική. Δημιουργεί νέους αποκλεισμούς αντί να τους εκμηδενίσει, πολώνει, διχάζει, και στο τέλος διαλύει ό,τι απόμεινε. Η λέξη “κοινωνία” καταλήγει κενή νοήματος. Οι πονηροί, οι ανόητοι και οι τύραννοι, θα αρπάξουν μία τέτοια ευκαιρία για να κατηγορήσουν το κομματικό σύστημα, ακυρώνοντας το ως το αποτέλεσμα της ύφανσης διαφορετικών κομματιών της κοινωνίας σε μία σύνθεση που θα διεκδικήσει την εξουσία για να υπηρετήσει το σύνολο. Οι δε μεγαλύτεροι τσαρλατάνοι του πολιτικού συστήματος θα επιδιώξουν να προτάξουν τα στήθη τους ως Μεσσίες· όσο μεγαλύτερος ο τσαρλατάνος, τόσο μεγαλύτερη η απόσταση που θα πάρει από τις δεσμεύσεις και τις διαδικασίες μίας κομματικής συλλογικότητας και τη νομιμοποίηση που έρχεται μέσα από αυτήν.

Όταν συμβεί κάτι τέτοιο, η ευθύνη επαναφοράς του συστήματος βρίσκεται στη βάση. Η αποχή από το κόμμα στην κάλπη, η ενεργοποίηση των εσωτερικών διαδικασιών, η λήψη νέων συλλογικών αποφάσεων και ο επαναπροσδιορισμός του σκοπού πίσω από τον οποίο είναι έτοιμη να συνταχθεί εκ νέου η ομάδα, είναι μερικά από τα βήματα που απαιτούνται. Ακολουθούν άλλα που έχουν να κάνουν με την ηγεσία και την εκτελεστική ομάδα που θα αφοσιωθεί σε αυτά, θα τα επεξεργαστεί, και στο τέλος θα τα προωθήσει με στόχο τη διακυβέρνηση.

Αυτό είναι το σταυροδρόμι των ημερών, και σε μία τέτοια αρχή θα συμμετάσχω το σαββατοκύριακο που έρχεται. Σαν πολίτης.

19.11.14

ΣΥΡΙΖΑ όπως συγκυβέρνηση;




Τις επόμενες ημέρες θα κριθεί το αποτέλεσμα των επερχόμενων εκλογών, και είναι στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ αν θα πετύχει ακόμα και την αυτοδυναμία σε αυτές, ή αν θα μας βυθίσει σε χειρότερες περιπέτειες συνεχίζοντας εκεί που το άφησαν οι προηγούμενοι: στις προσωπικές φιλοδοξίες, την πόλωση για μικροκομματικό όφελος και στις μάχες από το παρελθόν.


Σαμαράς και Βενιζέλος έπαιξαν με προσωπική ατζέντα για να πάρουν ό,τι εξουσία απολαμβάνει ο καθένας τους αυτή την ώρα, και συνέχισαν με τον ίδιο τρόπο στη διετία που πέρασαν στη διακυβέρνηση.

Όσο συμμετείχε και η ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση δίνοντας τους μία ικανοποιητική πλειοψηφία, η μόνη έγνοια των δύο ανδρών ήταν το πώς ο ένας θα πάρει τη ρεβάνς από την αριστερά του μυαλού του, αυτή που σύμφωνα με την ακροδεξιά κυριάρχησε τη μεταπολίτευση, ενώ ο κ. Βενιζέλος ασχολήθηκε αποκλειστικά με το να απορροφήσει τη ΔΗΜΑΡ στις διάφορες εκδοχές ΠΑΣΟΚ που δοκίμαζε και τελικά διέλυε ο ίδιος, αφού πρώτα βύθισε το κόμμα του αποκλείοντας όποιον δεν ήταν "δικός του".

Το παιχνίδι αυτό κλιμακώθηκε με την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, ενώ η δυνατότητα για θεσμικές αλλαγές έπεσε στην πλειοψηφία του 0,67% μέσα στη βουλή - δηλαδή στον εκβιασμό όποιων δύο βουλευτών αποφάσιζαν πως αντιτίθενται στο ο,τιδήποτε, ή ζητούσαν κάποιο αντάλλαγμα για να υπερψηφίσουν ό,τι είχαν μπροστά τους την εκάστοτε φορά. Έτσι, ακόμα και στο υποθετικό σενάριο όπου το δίδυμο είχε κάποια στιγμή επιφοίτησης και αποφάσιζε να κάνει κάποια μεταρρύθμιση, το πιθανότερο θα ήταν πως πλέον δεν θα περνούσε χωρίς τη συναίνεση της αντιπολίτευσης. Της αντιπολίτευσης που λοιδορούσαν καθημερινά με όλα τα Μέσα, και με την οποία δεν έχτισαν καμία γέφυρα επικοινωνίας σε όλο αυτό το διάστημα με εξαίρεση τη Χρυσή Αυγή.

Το αποτέλεσμα ήταν η ακυβερνησία - η αναποτελεσματικότητα σε κάθε τομέα. Και τώρα έχουμε λήξη χρόνου. Χρόνου που δόθηκε με ευρωπαϊκό χρήμα, για να γίνουν όσα οι δύο αρχηγοί αμέλησαν απορροφημένοι από μία ατζέντα που λίγο ενδιέφερε τους πολίτες που περίμεναν διέξοδο, προσδοκώντας μία καινούρια σελίδα. Τους πολίτες που κλήθηκαν ξανά και ξανά να πληρώσουν αυτό τον εγωκεντρισμό, υπερφορολογούμενοι και άνεργοι. 

Καλούν τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ να κάνει ταμείο μαζί τους - να αναλάβει μαζί τους την ευθύνη των αποτελεσμάτων τους. Και το κάνουν όχι γιατί ξαφνικά ξύπνησαν, και είπαν να κάνουν κάτι για τους πολίτες της χώρας μέσα από τη συνεννόηση, αλλά για να μείνουν λίγο ακόμα στις καρέκλες τους, και να κόψουν κάποια ποσοστά από το πρώτο κόμμα στις ερχόμενες εκλογές.

Η πρόκληση εδώ για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το αν θα χάσει αυτά τα ποσοστά συνεργαζόμενος ή μη με το δίδυμο. Η πρόκληση, προτού απαντήσει στην κυβέρνηση, είναι να αποδείξει πως δεν έχει προσωπικές ατζέντες, ούτε επιζητεί κάποια ‘ρεβάνς’. Να αποδείξει πως επιθυμεί να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, να κυβερνήσει ακολουθώντας ένα άλλο πρότυπο. Κι αυτό δεν είναι εύκολο για ένα κόμμα που μέχρι χθες ήταν “διαμαρτυρίας”, για ένα κόμμα που έχει κυνηγηθεί από τα Μέσα, για ένα κόμμα που δεν μπορούσε να έχει καν ονείρωξη εξουσίας και άρα ποτέ δεν μπήκε στον πραγματισμό που επιβάλλει ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Ό,τι κι αν αποφασίσει, θα πρέπει να δείξει πως σκέφτεται τη χώρα και τους πολίτες, πως μπορεί και θέλει να ασκήσει αυτή την εξουσία, μία εξουσία που μέχρι χθες αντιμετώπιζε πιο φοβικά κι από το κεφάλαιο. Πρέπει να δείξει πως δεν κυνηγάει κάποιο σκορ που ζητάει ισοφάριση. Αν δεν τα καταφέρει, όποιο εκλογικό αποτέλεσμα κι αν έχει, θα πάει σαν τη σημερινή συγκυβέρνηση. Θα κυνηγήσει φαντάσματα σε μια χώρα που δεν αντέχει άλλο να κρατήσει την αναπνοή της όση ώρα οι πολιτικοί διαγωνίζονται στο ποιος την έχει μακρύτερη· την εκλογική νίκη.

18.11.14

Το φαινόμενο Παπαγγελή


Δεν είναι η πρώτη φορά που μπαίνει ένα πρόσωπο μπροστά για να σπρώξει μία πολιτική γραμμή. Ούτε είναι ασύνηθες, δυστυχώς, ακόμα και να παραδίδονται ιδιωτικοί λογαριασμοί σε προεκλογικά επιτελεία προκειμένου να στηριχθεί κάποια υποψηφιότητα στους followers του “δανειστή”. Χωρίς να λέμε πως αυτή είναι η περίπτωση της κ. Παπαγγελή, αυτό είναι το σημερινό πλαίσιο του της πολιτικής προπαγάνδας. Και είναι ό,τι πιο μικρόνουν και επαρχιώτικο μπορεί να κάνει κάποιος, την εποχή που όλοι επενδύουν στο περιεχόμενο - πολιτικοί και εταιρείες.

Το διαδίκτυο βρίθει καλλίπυγων δεσποινίδων που προωθούν προϊόντα και brands, είτε πρόκειται για υπαρκτά πρόσωπα, είτε για διαφημιστή με ένα avatar ενός μπούστου που tweetάρει ελαφρές κοινοτοπίες για να διατηρήσει το ενδιαφέρον, μέχρι να έρθει η ώρα να πετάξει το γκρίζο μήνυμα. 

Η περίπτωση της κ. Παπαγγελή, είναι ιδιαίτερη. Πρόκειται για ένα μοντέλο εταιρείας μοτοσυκλετών (paddock girl) και πρέσβειρας καλλυντικών, που ενδεχομένως να έχει παρακολουθήσει κάποια μαθήματα αρχαιολογίας. Μπορεί και να έχει πάρει πτυχίο. Το 2012 συμμετείχε σε διαφημιστικό της ΔΑΠ με τσιχλοφουσκί κολλητό μπλουζάκι να φλερτάρει ως Τασούλα έναν αφισοκολλητή: ”Γιάννη, γιου αρ ε ΔΑΠ μασίν”. Αργότερα βρέθηκε στο ψηφοδέλτιο του κ. Κουμουτσάκου και της Νέας Δημοκρατίας για την Περιφέρεια Αττικής. Με αυτή την ιδιότητα την είδαμε σε συνέντευξη με τον κ. Τράγκα, να μιλάει για το χρώμα των νυχιών της, και κάποιες γενικότητες περί συμμετοχής της γενιάς της στην πολιτική. Δύο μέρες πριν αποφασίσει να ανακοινώσει στο πανελλήνιο πως "το Πολυτεχνείο το ’73 δεν είχε νεκρούς", ανέλαβε τον τομέα Αθλητισμού της Β2 Νομαρχιακής Επιτροπής της ΟΝΝΕΔ.

Στη σελίδα της στο facebook, στο γραπτό λόγο, το κορίτσι της ΔΑΠ μεταμορφώνεται… Τσιτάρει Θουκιδίδη στα αρχαία ελληνικά (ευτυχώς βάζει και τη μετάφραση για να καταλαβαίνουμε και εμείς του πολυτεχνείου τι λέει), κάνει φιλελεύθερες αναλύσεις για την πτώση του τείχους του Βερολίνου στη βάση της ελευθερίας και του κομμουνιστικού κινδύνου, μιλάει για την αυτοπραγμάτωση του ατόμου, προσφέρει απλόχερα μακρο-οικονομικές απόψεις για την οικονομία, και τοποθετείται πολιτικά πάνω στη σύγχρονη ιστορία του τόπου. 

Είναι προφανές πως το Πάντειο έχασε ένα κελεπούρι των πολιτικών επιστημών, όταν η συγκεκριμένη καταφέρνει όλα αυτά χωρίς καμία επίσημη εκπαίδευση στο αντικείμενο, και μάλιστα στην τρυφερή ηλικία των 26 ετών. Πιθανότερο όλων, πως ξεκοκαλίζει βιβλιοθήκες ολόκληρες μεταξύ αγώνων, φωτογραφήσεων, εκθέσεων, διαφημιστικών και λοιπά. Και την ζηλεύουμε για αυτό, στο βαθμό που ισχύει. 

Όπως τη ζηλεύουμε που καταφέρνει να χρηματοδοτεί σταθερά τις αναρτήσεις της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τουλάχιστον 6 μήνες… στο βαθμό που αυτό ισχύει, και πάλι. Για να προβάλει μία πολιτική γραμμή που κινείται σταθερά δεξιά του κ. Βορίδη.

Αν τα παραπάνω ήταν σε σενάριο του Sorkin στο Newsroom, θα τελείωναν με την κ. Παπαγγελή στην καρέκλα της Τατιάνας Στεφανίδου να αποκαλύπτει ποιός παρήγαγε το περιεχόμενο της σελίδας της, ποιός πλήρωνε τη διαφήμιση για να εμφανίζεται στο timeline όλων μας, ποιά αμοιβή ή υπόσχεση έλαβε για τις υπηρεσίες της, και τι φιλοδοξίες είχαν αυτά τα πρόσωπα εσωκομματικά. Αν ήταν Βραζιλιάνικο, θα υπήρχε πολιτικός Μαικήνας που sponsorάρησε όλα αυτά χτυπημένος από έρωτα.

Επειδή, όμως, η ζωή δεν είναι τηλεόραση εμείς να πιστέψουμε πως η κ. Παπαγγελή είναι ένα άξιο παιδί της γενιάς του, που καταφέρνει να κάνει σε 24 ώρες όσα δεν καταφέρνουν έμπειροι πολιτικοί με το επιτελείο τους σε μία εβδομάδα. Να πιστέψουμε επίσης πως μέσω της καριέρας της, έχει τα χρήματα να προωθήσει την πορεία της προς τη Βουλή των Ελλήνων, γεμίζοντας το timeline μας με ανιστόρητες ανοησίες και ύβρεις προς ζωντανούς και νεκρούς. Μιλάμε δηλαδή για την απόλυτη ονείρωξη των ακροδεξιών τάξεων εντός της ΝΔ, και όχι το απόλυτο project της, για να μαζέψει την πιτσιρικαρία που πήγε στη ΧΑ λέγοντας τους “έχουμε κι εμείς ακροδεξιά, και μάλιστα σέξυ”.


---------------

ΥΓ: Όσο κι αν ο κ. Κουμουτσάκος θυμήθηκε ή ενημερώθηκε τελικά πως αυτή που κατέβασε υποψήφια στην Περιφέρεια είναι στέλεχος και όχι fan ή φίλη, και να την αποκήρυξε, το ίδιο δεν ισχύει για τον πρωθυπουργικό φίλο και παρολίγον υποψήφιο ευρωβουλευτή κ. Κρανιδιώτη που έσπευσε να την υποστηρίξει μέσω facebook, κλείνοντας ως εξής: 

"Θα μπορούσε κανείς, κατά το παλιό ανέκδοτο, όταν μας τα ζαλίζουν με τα παραμύθια τους να απαντάμε απλώς: "Δώσαμε, δώσαμε"! Την λεηλατήσατε την χώρα, την ξεχαρβαλώσατε επί 40 χρόνια, πήγατε με την ίδια επιταγή στο ταμείο 100 φορές, γίνατε βουλευτές, επίτροποι, τάχα μου διανοούμενοι. Δώσαμε, ρε, τέλος!"

Κάτι μου θυμίζει σαν τοποθέτηση, αλλά μη γίνουμε πάλι κακοί με τις νέες προσπάθειες, τις "κεντροαριστερές"... Ας αναλογιστούν μόνο πως ο κ. Κρανιδιώτης ανέβασε άρθρο της κ. Σώτης Τριανταφύλλου "εις επίρρωσιν" των λεγομένων της κ. Παπαγγελή, και των δικών του.



14.11.14

Happening ενάντια σε τουρισμό & επιχειρηματικότητα


Το μόνο επιχείρημα που μπορούσε να επικαλεστεί υπέρ του ο πρωθυπουργός για το περασμένο διάστημα ήταν η ησυχία - όχι η (σαχλή)"σταθερότητα". Τίποτα δεν έχει σταθεροποιηθεί, ούτε υπάρχει σταθερότητα στους δείκτες: ένας στους τέσσερις είναι άνεργος, ένας στους πέντε είναι στο όριο της φτώχειας, οι εξαγωγές πέφτουν, οι μισθοί πέφτουν, τα κρατικά έσοδα πέφτουν και η ανάπτυξη παραμένει μυθικό πρόσωπο.

Αλλά υπήρχε ησυχία. Θες επειδή δεν υπήρχαν μεταρρυθμίσεις που να θίγουν εργασιακά δικαιώματα για να ξεσηκώνουν αντιδράσεις; Θες επειδή οι εργατοπατέρες του κυβερνώντος κόμματος στο δημόσιο μοιράζουν υποσχέσεις αντί φόβου για εργασιακή ανασφάλεια, όπως έκαναν την περίοδο 2009 - 2011 για να δεχτούν τις επισκέψεις της κ. Ελίζας Βόζενμπεργκ και του Γιάννη Μανώλη στις δικές τους καταλήψεις δημαρχείων και χώρων εργασίας; Θες γιατί ο κόσμος κουράστηκε και μούδιασε; Πάντως υπήρχε ησυχία.

Σε αυτή τη διετή ανακωχή ξεχάστηκαν οι εικόνες επεισοδίων, τόσο από τους τουρίστες που επισκέπτονται την Αθήνα, όσο και από τους καταναλωτές. Ανέβηκαν οι αφίξεις στην πόλη, και λίγοι θαρραλέοι (στα όρια του Dutch courage) ανοίξανε νέα γραφεία ή καταστήματα μη υγειονομικού ενδιαφέροντος, εκμεταλλευόμενοι τα χαμηλά ενοίκια. 


Ο όρος «τάξη και ασφάλεια» είναι κεντροδεξιός, όχι μόνο εδώ αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Η αποτελεσματική αστυνόμευση για τα εγκλήματα κατά της ζωής, τη μικρο-εγκληματικότητα, η προστασία της περιουσίας και λοιπά είναι βασικά στοιχεία του δόγματος, και είναι από τα πιο ελκυστικά στοιχεία αυτού του πολιτικού χώρου. Αυτό πρέπει να διαχωριστεί στο μυαλό μας από την βίαιη καταστολή ενάντια σε ομάδες πληθυσμού αναλόγως φυλετικών, πολιτικών, εργασιακών και άλλων χαρακτηριστικών. 

Η βίαιη καταστολή, αντιθέτως, είναι τριτοκοσμική και ακραία, και συναντάται σε πρώην κομμουνιστικά και ακροδεξιά κράτη· εκεί που επικρατούν τα άκρα. Η καταστολή σε αυτές τις περιπτώσεις είναι εργαλείο διακυβέρνησης και επικοινωνίας. Πόσω μάλλον όταν προβάλλεται από μία κυβέρνηση ως θεμιτή πυγμή ενάντια σε «κακούς πολίτες», εννοώντας όποιον δεν συμφωνεί με την κυβερνητική πολιτική. Στην περίπτωση μας ο διαχωρισμός ήρθε δια στόματος Βορίδη από το βήμα της βουλής: «έχουμε μαζί μας όλους τους καλούς Έλληνες».

Είναι σοβαρές οι εθιμοτυπικές καταλήψεις; Όχι, δεν είναι και μακάρι να είχε βρεθεί κάποιος πιο εποικοδομητικός τρόπος εορτασμού από την πανεπιστημιακή κοινότητα για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Εργαστήρια δημοκρατίας, και εκδηλώσεις μνήμης βασισμένες στην έρευνα και όχι το σύνθημα είναι μία πρώτη ιδέα. 

Δυστυχώς, δεν είναι το εθιμοτυπικό των ΑΕΙ το μόνο που στερείται σοβαρότητας σε μία χώρα που ο νέος υφυπουργός παιδείας καλούσε προ διετίας την κομματική πελατεία του δημοσίου (stagiers κλπ) να προσέλθουν στην κάλπη ως ψηφοφόροι και εκλογικοί αντιπρόσωποι γιατί «το χρωστούσαν» στο κόμμα τους που τους προσέλαβε. Δεν είναι σοβαρό το να παραμένουν αποσπασμένες κάποιες χιλιάδες εκπαιδευτικών σε κομματικά πόστα και ο υπουργός παιδείας να καλεί σε εθελοντική εργασία τους αδιόριστους δασκάλους για να καλύψει τα 1.100 κενά με την υπόσχεση μοριοδότησης στην περίπτωση κάποιας μελλοντικής πρόσληψης. Δεν είναι σοβαρό το να μοιράζονται 800 εκατομμύρια ευρώ στους ενστόλους και να μην υπάρχει σάλιο για την Παιδεία, τους ενστόλους που σημειωτέον δεν έχουν δει ούτε μία απόλυση στις τάξεις τους· να υποθέσουμε πως εκεί δεν υπάρχει ούτε ένας αργόμισθος, όπως θυμάται όποιος έχει πάει στρατό... Σίγουρα υπήρχαν περισσότεροι στις τάξεις των διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ, στα τμήματα που έφερναν έσοδα στο ΕΚΠΑ μέσω της έρευνας που προσέλκυαν από το εξωτερικό, και τα τεχνικά συνεργεία που στήριζαν τα εργαστήρια της Ιατρικής.

Η κυβέρνηση πέρασε από το ‘success story’ των περασμένων μηνών στην ‘έξοδο από το μνημόνιο’ - αυτή που έστειλε τα spreads πάλι στο 8%, τους εταίρους μας ‘στα κάγκελα’, και την Ελλάδα στα πρωτοσέλιδα των οικονομικών εφημερίδων. Και τώρα που φαίνεται πως ούτε success υπάρχει, ούτε έξοδος από το μνημόνιο, το Μαξίμου αποφάσισε να δημιουργήσει ένα νέο happening - όπως ακριβώς είχε κάνει και με την ΕΡΤ. 

Το happening στήνεται εδώ και εβδομάδες με εργαλείο τον τηλεοπτικό κ. Φορτσάκη που είχε φανεί εξίσου χρήσιμος στην περίπτωση της ΝΕΡΙΤ αφού δεν κίνησε τις διαδικασίες εκλογής νέου Εποπτικού Συμβουλίου στη ΝΕΡΙΤ καθιστώντας μονόδρομο τη ‘λύση’ επιστροφής της σε κυβερνητικά χέρια (αυτά της κ. Βούλτεψη) κατά παράβαση των συμφωνιών που έγιναν με την EBU μετά το «μαύρο». Όλοι θαυμάσαμε τον πρύτανη στην τηλεόραση μας, σαν σκηνή από το Τεντέν, με την καραφλίτσα και το χέρι τεντωμένο να ουρλιάζει «έξω». Η σκέψη να συναντήσει την αντιπροσωπεία των φοιτητών πριν γίνει η συνεδρίαση της Συγκλήτου, σε μία κίνηση που θα έδειχνε πως τους ακούει πραγματικά και όχι προσχηματικά αφότου θα είχαν ληφθεί οι αποφάσεις, δεν του πέρασε από τη σοφή κεφαλή του. Του διέφυγε - πώς το λένε...

Τι δεν σεβάστηκε το Μαξίμου σε αυτή τη φιέστα που στήνεται; Τις παράπλευρες απώλειες. Τους τουρίστες που θα δουν τα πλάνα της φιέστας πυγμής που στήνεται και θα την αποφύγουν εκ νέου, και όλους τους ημίτρελους, τελικά, που έστησαν καταστήματα που δεν ήταν σουβλατζίδικα στο κέντρο της Αθήνας, περιμένοντας τα εύπορα προάστια να τους τιμήσουν με την πελατεία τους ενόψει Χριστουγέννων. Οι Κυριακές μας μάραναν...



3.11.14

Ο τηλε-ευαγγελισμός του Ποταμιού


Το Ποτάμι βρήκε εχθές στο πρόσωπο του Στέλιου Ράμφου αυτό που του έλειπε: τον ευαγγελιστή του. Τον ιεροκήρυκα προφήτη που ήρθε να μιλησει για παρακμή και αξιακή κατάπτωση, για να αιτιάσει το σήμερα και να δικαιολογήσει την αναγκαιότητα του Ποταμιού και των καλοθελητών - εθελοντών - του.


Το κοκτέιλ θεολογίας και πολιτικής ‘επιστήμης’ δεν είναι καινούριο στην Ελλάδα. Η καινοτομία του έγκειται στην απόκρυψη του υποκειμένου - του Θεού - πίσω από το νεο-συντηρητικό λόγο περί παρακμής. Μίας παρακμής που δεν δικαιολογείται, αλλά εντοπίζεται αξιωματικά. Όπως αξιωματικά - θεολογικά - παρουσιάζονται και τα αίτια της. Κοντολογίς, πως όλα ξεκίνησαν όταν στην δεκαετία του ‘80 δεν δόθηκε απλώς φωνή στο άλλο μισό του ελληνικού πληθυσμού, αλλά αναδείχθηκαν άνθρωποι από αυτό το μισό σε πρότυπα, όπως είπε ο Στέλιος Ράμφος καταχειροκροτούμενος από τους βολονταριστές του Ποταμιού.

Την ίδια στιγμή ο ευαγγελιστής αθώωσε τη βουλησιαρχία των χειροκροτητών του λέγοντας πως «το εύκολο πρέπει να δώσει τη θέση του στο μελετημένο», για να χειροκροτηθεί και πάλι. 

Μόνο που δεν υπάρχει τίποτα το μελετημένο στις πολιτικές τοποθετήσεις του Στέλιου Ράμφου. Ποτέ δεν υπήρξε. Πρόκειται για μία άποψη, μία αυθόρμητη ερμηνεία στα όρια της καφενειακής, που βαφτίστηκε ‘φιλοσοφική’ γιατί ο κήρυκας της αποφάσισε να δηλώσει φιλόσοφος.

Η πολιτική, όμως, βασίζεται στις επιστήμες και τις μετρημένες παρατηρήσεις τους. Ούτε στην άποψη, ούτε στο βολονταρισμό, ούτε στο πόσοι την αποδέχονται ή μη, ούτε στο ποιοί την αντιμάχονται. Όσο πιστευτή είναι μία ερμηνεία που λέει πως το πρόβλημα είναι η παρακμή που έφεραν τα νέα πρότυπα των αναγνωρισμένων του ΄80, άλλο τόσο στέκει η εξίσου αυθαίρετη ενδεχομένως άποψη πως για όλα τα δεινά της χώρας φταίει αυτή ακριβώς η αριστοκρατική θεώρηση των πραγμάτων από την άρχουσα τάξη της χώρας· ακαδημαϊκή, πολιτική, οικονομική. Μία προσέγγιση που συγγενεύει με το μίσος αυτού που επιθυμεί να εξουσιάσει προς τον δυνάμει εξουσιαζόμενο από αυτόν λαό.

Η δε τεκμηρίωση της μπορεί να βασιστεί ακριβώς στην ίδια ‘παρατήρηση’: οι μεν λένε πως δεν τους ψηφίζει ο λαός γιατί είναι αχρείος, ενώ οι δε μπορούν κάλλιστα να υποστηρίξουν πως ο λαός δεν τους ψηφίζει γιατί εντοπίζει την απέχθεια τους και διαθέτει τη σχετική αξιοπρέπεια για να μην ψηφίσει τον υβριστή του.

Για να το πάμε κι ένα βήμα παραπέρα, αν ξαφνικά όλοι γινόμασταν οπαδοί των κυρίων Ράμφου και Θεοδωράκη, το Ποτάμι θα έπαυε να υπάρχει αφού θα είχε αφανιστεί το κεντρικό υποκείμενο της αφήγησης του: το πόπολο που εχθρεύεται. Και εκεί θα τελείωνε και η 'χρησιμότητα' του. 

Αυτό που παρακολουθήσαμε εχθές, όμως, είχε και κάτι θετικό. Την οριστική και αμετάκλητη τοποθέτηση του Ποταμιού στην κεντροδεξιά και τη χριστιανοδημοκρατία. Εκεί ήταν το κενό που βρήκε το Ποτάμι αφού η Νέα Δημοκρατία μετακινήθηκε στις παρυφές της άκρας δεξιάς. Το κενό της κεντροαριστεράς απλά του άφησε το περιθώριο να κηρύττει (θεολογικό κήρυγμα) χωρίς απάντηση. Του επέτρεψε απλά να αναπνεύσει.

Το ευτυχές εδώ είναι πως οι ίδιοι δεν θα το παραδεχτούν ποτέ, και επομένως θα συνεχίσουν να αναζητούν την ψήφο από το λάθος κοινό, με το λάθος τρόπο. Οι πρωταγωνιστές του Ποταμιού κουβαλάνε μία ανεξήγητη ενοχή για την κεντρο-δεξιά, οπότε οι μισοί ξεγελιούνται με την ψευδαίσθηση πως είναι κεντροαριστεροί, ενώ οι άλλοι μισοί καταφεύγουν στην ιλαρή ιδέα πως έχουν καταρρεύσει οι ιδεολογίες - πως τάχα δεν υπάρχει πια αριστερά και δεξιά. Το ευτυχές είναι πως για την ώρα ο λαός δεν είναι όσο γελοίος θα χρειαζόταν για να υπερψηφίσει έναν τέτοιο χυλό. Ούτε πάσχει από κάποια επιθυμία εθελοντικής υπαγωγής σε σύνδρομο της Στοκχόλμης, χωρίς καν να έχει υπάρξει η απαγωγή.

Γιατί η μόνη ελπίδα για ένα τέτοιο κόμμα θα ήταν η υφαρπαγή της εξουσίας, ή ο εθνικοσοσιαλισμός. Ελπίδα δική μου, να έχουμε ξεπεράσει και τα δύο ενδεχόμενα, αλλά ‘όρκο’ δεν παίρνω. Μου λείπουν τα data και η επιστημονική παρατήρηση.



Translate