Είναι απλό, αν δεν είστε διατεθειμένοι να σπάσετε αυγά φροντίστε να μην καθίσετε σε δημόσια καρέκλα. Η ελιτίστικη προσέγγιση του “φέρνω (κύρος) δεν παίρνω (χρήματα)” δεν λέει τίποτα σε κανέναν σήμερα, ειδικά αν το όποιο κύρος σας νομιμοποιεί τέρατα.
Η κοινωνία και η πολιτεία μας οφείλει να κινηθεί άμεσα προς την ανοιχτότητα. Στο δημόσιο αυτό σημαίνει δημοκρατικός έλεγχος, δηλαδή ανοιχτές διαδικασίες, διαρκής λογοδοσία, και κανόνες. Αν δεν είστε σε θέση να εκτεθείτε, δεν κάνετε για τη δουλειά.
Η περίπτωση της ΝΕΡΙΤ ήταν από την αρχή μία επίδειξη παλαιοπολιτικών πρακτικών και αυταρχισμού. Το αποφάσισε μόνος του ο κ. Σαμαράς για να καλυφθεί η ιστορία της ΔΕΠΑ, το χρησιμοποίησε ο κ. Βενιζέλος για να φέρει σε αδιέξοδο τη ΔΗΜΑΡ (η οποία παραιτήθηκε τότε με όρους Χωμενίδη), και κατέληξε σε ένα μόρφωμα που προσφέρει ένα κλάσμα των υπηρεσιών της προβληματικής ΕΡΤ, με πολλαπλάσιο κατ’ αντιστοιχία κόστος. Όπως πολλαπλάσιες μοιάζει να είναι πλέον και οι σκιές πάνω σε όσα συμβαίνουν στο Ραδιομέγαρο, εσχάτως και με άρωμα ΥΕΝΕΔ.
Οι παραιτήσεις για λόγους αυτοπροστασίας είναι σεβαστές σε ανθρώπινο επίπεδο, αλλά παντελώς άχρηστες στην υπόθεση της δημόσιας διοίκησης. Ειδικά όταν δίδονται ανώδυνα - χωρίς εξηγήσεις. Αν δεν έχετε το στομάχι για τις καρέκλες που αναλαμβάνετε, προστατευτείτε, καθίστε σπίτι σας. Η σιωπή του κάτοχου δημόσιας θέσης δεν είναι δείγμα ευγενείας αλλά ανοχή, και τελικά συνενοχή.
 |
| "Λούφα και παραλλαγή" (1984) του Νίκου Περάκη |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου