31.7.14

Η Νέα Ελλάδα, που «πυροβολεί στον αέρα»


Κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και πρώην υπουργός Υγείας δυτικής χώρας, κυβερνητικού κόμματος που εκλέχθηκε με ατζέντα υπεράσπισης της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας του δηλώνει:

«Οι επιστάτες πυροβόλησαν στον αέρα και τα σκάγια όπως έπεφταν, χτύπησαν μερικούς μετανάστες».

Ο πρώην υπουργός δεν βρήκε πρόβλημα στις πράξεις των επιστατών κατά τη συγκέντρωση των εργαζομένων που ζητούσαν δεδουλευμένα έξι μηνών.

Ο πρώην υπουργός δεν βρήκε πρόβλημα στο ότι οπλοφορούσαν με κυνηγετικές καραμπίνες. Και όχι, δεν γύριζαν από κυνήγι – τις πήραν μαζί τους όταν έλαβαν εντολή να πάνε να αντιμετωπίσουν τους συγκεντρωμένους.

Ο πρώην υπουργός δεν βρήκε πρόβλημα στο ότι τις χρησιμοποίησαν με αποτέλεσμα τον τραυματισμό όσων είδαμε σε βίντεο της Καθημερινής και αλλού.

Ο πρώην υπουργός δεν βρήκε πρόβλημα στην αθώωση του καλλιεργητή που έδωσε την εντολή προς τους επιστάτες, τις πρακτικές (δεν είναι η πρώτη φορά), το trraficing, και τα αποτελέσματα που όλοι πλέον γνωρίζουμε από τα εκατοντάδες άρθρα που γράφτηκαν  μετά το τελευταίο επεισόδιο στη Μανωλάδα.

Εφόσον η κυβέρνηση έχει ευρωπαϊκό προσανατολισμό και πιστεύει στην αστική φιλελεύθερη δημοκρατία, τότε είναι δεδομένο πως πιστεύει ότι οι μετανάστες είναι άνθρωποι με ίσα ανθρώπινα δικαιώματα με όσους διαμένουν νόμιμα στη χώρα - γηγενείς και μη. Αν αυτό με τη σειρά του είναι αληθές, τότε ο υπουργός με τη δήλωση του μας προειδοποιεί πως είναι ΟΚ στην Ελλάδα που οραματίζονται, στη Νέα Ελλάδα (της Νέας Δημοκρατίας), να πυροβολούν πολίτες «στον αέρα» με τις κυνηγετικές τους καραμπίνες και να τραυματίζουν άλλους πολίτες. Πόσω μάλλον τα σώματα ασφαλείας, λοιπόν, που έχουν την εντολή άσκησης νόμιμης βίας σε κάποια επόμενη διαδήλωση ή ποδοσφαιρικό αγώνα. 

Να περιμένουμε σώματα ασφαλείας από «επιστάτες» όποιου έχει τα λεφτά να τους προσλάβει; Πολιτοφυλακές και ταγματασφαλίτες; Πείτε μας. Αναμένουμε με αγωνία μία συνολικότερη τοποθέτηση του κόμματος σας, και άρα της κυβέρνησης, να την στείλουμε και στους εταίρους μας για να τοποθετηθούν και αυτοί για τις πρακτικές της Νέας Ελλάδας που χτίζεται, της «ευρωπαϊκής».

Μόνο αναθέστε σε κάποιον από τους επικοινωνιολόγους σας το εύκολο για σας ζητηματάκι πως η ελληνική κοινωνία έχει ακούσει και στο παρελθόν αξιωματούχο να λέει τέτοιες ανοησίες· επί Χούντας.




via @doikon


24.7.14

Η δημοκρατία έχει αδιέξοδα


Τον 20ο αιώνα είχαμε «κινήματα» κάθε 15 με 20 χρόνια (και ενδιαμέσως διάφορες ανεπιτυχείς προσπάθειες). Το 1937 μπαίνει στη Σχολή Ευελπίδων μία παρέα σφόδρων αντικομουνιστών οι οποίοι έχουν από τότε το μάτι στην εξουσία· η σκέψη πως μία μέρα «θα κληθούν να υπερασπιστούν την τάξη» είναι κοινή, ενώ άτυπος ηγέτης τους ήταν από τότε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος.
Ο ΙΔΕΑ ήταν οργανωμένος κατά το φασιστικό πρότυπο και τα όργανά του ονομάζονταν «δέσμες».
Πολέμησαν μαζί στην Κατοχή και οργανώθηκαν για πρώτη φορά σαν ομάδα πριν τον Εμφύλιο, το 1944 όταν ίδρυσαν με άλλους τον Ι.Δ.Ε.Α. (Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών), αξιωματικοί «υψηλού φρονήματος» όπως λεγόταν τότε. Το 1951 όταν παραιτήθηκε από το στράτευμα ο Παπάγος για να κατέβει στην πολιτική, οι του ΙΔΕΑ επιχείρησαν για πρώτη φορά να καταλάβουν την εξουσία (συμμετεχόντων των Ιωαννίδη και Παπαδόπουλου). Έγιναν συλλήψεις, υπήρξε προσωρινή αποστράτευση, και επέστρεψαν στο στράτευμα επί κυβερνήσεως Παπάγου. Ειδικεύονται, δικτυώνονται, μετεκπαιδεύονται στο εξωτερικό (Αμερική) και πλέον ανήκουν στο στενό ηγετικό πυρήνα συμμετέχοντος και του πρώην διοικητή τους στο πυροβολικό και νυν Αρχηγού Ενόπλων Δυνάμεων τον Αγγελή.

Το 1956 έχουν ιδρύσει τον Ε.Ν.Ε.Α. (Ένωση Νέων Ελλήνων Αξιωματικών) και σχεδιάζουν νέο πραξικόπημα. Η κυβέρνηση Καραμανλή έχοντας λάβει ενημέρωση από τον Αρχηγό ΓΕΣ Νικολόπουλο ετοιμάζεται να τους αποστρατεύσει. Ο Βασιλιάς Παύλος νομίζει πως ο Ε.Ν.Ε.Α. συντάσσεται με το παλάτι, και τους προστατεύει. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν η κατασυκοφάντηση και αποστράτευση του Νικολόπουλου που τους αποκάλυψε και η ισχυροποίηση των νεαρών αξιωματικών, εμπλέκοντας τον γιο του σε ένα σκάνδαλο χωματουργικών εργασιών. Το 1958 ο Παπαδόπουλος μπαίνει στην ΚΥΠ, και πλέον έχει πρόσβαση και περαιτέρω δικτύωση που φτάνει μέχρι τη CIA η οποία τότε βρίσκεται επίσης σε αντικομουνιστική υστερία.

Μετά τη σύγκρουση Καραμανλή-Φρειδερίκης το 1963, και τη νίκη Γεωργίου Παπανδρέου στις εκλογές που ακολούθησαν, οι Αγγελής-Παπαδόπουλος εμφανίζονται να ζητούν την άδεια της Αμερικανικής Πρεσβείας για πραξικόπημα, που δεν τους δίνεται. Το 1964 ο Γ. Παπανδρέου διακόπτει τη χρηματοδότηση της ΚΥΠ από την CIA και μεταθέτει την ομάδα Παπαδόπουλου από τις θέσεις κλειδιά που είχαν μέχρι τότε. 

Ο πράκτορας της CIA με τον Τζον Φατσέας με τον Γ. Παπαδόπουλο
(από το αρχείο του Αλεξη Παπαχελά)
Η απάντηση στην απομάκρυνση τους ήρθε το 1965, όπως είχε γίνει και το 1956, με συκοφάντηση του (πολιτικού αυτή τη φορά) αντιπάλου τους. Κατηγορούν το γιο του Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, τον Ανδρέα, πως ηγείται παρακρατικής οργάνωσης με το όνομα ΑΣΠΙΔΑ με στόχο το πραξικόπημα, όταν αυτή δεν ήταν κάτι παραπάνω από αυτό που σήμερα λέμε «κλαδική». Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος (όπως και ο πατέρας του με την υπόθεση του ΕΝΕΑ) επέλεξε να εμπιστευτεί τη στρατιωτική δράκα, παραπέμπει την υπόθεση σε δίκη, ενώ αρνείται στον εκλεγμένο Πρωθυπουργό το δικαίωμα του να γίνει Υπουργός Αμύνης με τη δικαιολογία της υπόθεσης του ΑΣΠΙΔΑ. Η δίκη που ακολούθησε οδήγησε και στην αποστασία Μητσοτάκη.

(αριστερά) ο Ν. Μανδηλαράς
Ένας από τους δικηγόρους υπεράσπισης στη δίκη του ΑΣΠΙΔΑ ήταν ο Νικηφόρος Μανδηλαράς, που πλήρωσε ακριβά την εμμονή του να κατονομάζει ξανά και ξανά στη δίκη τον Γ. Παπαδόπουλο και την σκευωρία εθνικόφρονων αξιωματικών, παρά τις απειλές που δεχόταν  Μετά την επιβολή της Χούντας, αισθανόμενος τον κίνδυνο που διέτρεχε από τον Παπαδόπουλο, μπήκε κρυφά το πλοίο VITA-R για να διαφύγει στην Κύπρο. Πέντε μέρες μετά βρέθηκε δολοφονημένος στη Ρόδο.


Γιατί τα θυμόμαστε όλα αυτά σήμερα;

Τα θυμόμαστε γιατί αυτό που επέτρεψε στον Παπαδόπουλο να αναπτυχθεί για σχεδόν 20 χρόνια (με την στήριξη του παλατιού μεταξύ άλλων), και να καταφέρει να επιβάλλει την επταετία, ήταν η πίστη στο «υψηλό φρόνημα» των αξιωματικών, στην ιδεολογική τους θέση δηλαδή, παρά την κατ’ εξακολούθηση παραβίαση των κανόνων και της δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος. 

Ο πολιτικός λόγος, τα δημοσιεύματα, οι φανερές και κρυφές κινήσεις των πολιτικών και στρατιωτικών παικτών επέτρεψαν στον Παπαδόπουλο να υπάρξει. Η ΕΠΕΝ παλιότερα, η Χρυσή Αυγή σήμερα, όπως και η Δεξιά που δείχνει ανοχή σε αυτούς για λόγους ιδεοληψίας εκπορεύονται τουλάχιστον από την εποχή του Μεταξά (ο οποίος με τη σειρά του είχε την αντίστοιχη «ουρά» για να καταφέρει να καταλάβει την εξουσία). Δεν γίνονται σε μία μέρα οι δικτάτορες - παίρνει δεκαετίες. Δεν άνοιξε ξαφνικά η πύλη του Μεγάλου Πεύκου για να βγουν τα τεθωρακισμένα του Πατακού.

Η δημοκρατία έχει αδιέξοδα και θέλει διαρκή προσήλωση στους κανόνες της, γραπτούς και άγραφους, αν δεν θέλουμε να την αφήσουμε να οδηγηθεί σε ένα ακόμα. Σήμερα γιορτάζουμε τα 40 χρόνια από την αποκατάσταση του πολιτεύματος, με μικροπολιτικά τσιτάτα και συζήτηση για τις πορτοκαλάδες στο Προεδρικό Μέγαρο. Αυτό που θα έπρεπε να συζητάμε, όμως, είναι τα 105 χρόνια από το Γουδί, τα 89 χρόνια από το πραξικόπημα του Πάγκαλου, τα 78 χρόνια από το πραξικόπημα του Μεταξά και το συνδετικό ιστό μεταξύ τους. Τις ανωμαλίες, την οπισθοδρόμηση και τα προβλήματα που δημιουργούσαν τέτοια πρόσωπα σε κάθε κυβέρνηση μέχρι σήμερα, το ρόλο του τύπου και των πολιτικών προσώπων αστικών κομμάτων (είτε είχαν ενεργό ρόλο, είτε παθητική ανοχή) και πώς αυτά θα ξεριζωθούν από τη χώρα ως νοοτροπίες και πρακτικές. Γιατί ήταν εξίσου καταστρεπτικά για τη χώρα ακόμα κι όταν δεν κατέληγαν σε πραξικοπήματα - η απειλή και οι συνωμοσίες μερικές φορές μπορεί να ήταν και χειρότερα.

Το Σιδηρούν Παραπέτασμα, το Τείχος του Βερολίνου και ο κομμουνισμός έχουν καταρρεύσει από το 1989 - εδώ και 25 χρόνια. Η αποκατάσταση των αντιστασιακών, όλων των αντιστασιακών, έχει γίνει εδώ κι 32 χρόνια. Κι όμως, το διάστημα αυτό δεν έχει φανεί ικανό για να τα αφήσουμε όλα αυτά πίσω μας. Κάθε άλλο. Η αντικομουνιστική ρητορική έχει επανέλθει, και μάλιστα αγγίζει πλέον και τα χείλη αυτοπροσδιοριζόμενων «κεντροαριστερών» - δεν είναι μόνο ο Άδωνις Γεωργιάδης και τα λοιπά κραυγαλέα παραδείγματα. Ένα ιδεολογικό πρόσημο που ενώνει συνειδήσεις και προσπερνάει ό,τι θεωρεί θεσμικό εμπόδιο, στη βάση μίας προσχηματικής αντίδρασης σε κάτι που είναι ουσιαστικά νεκρό εδώ και δεκαετίες, όταν ο πραγματικός εχθρός τους ήταν και παραμένει η δημοκρατία.

Ο λόγος είναι απλός: δεν συζητήσαμε ποτέ εντός πλαισίου το τι έγινε σε κάθε εποχή. Οι χουντικοί και όσοι τους πλαισίωσαν ιδεολογικά για δεκαετίες ακόμα χαίρουν ιδεολογικής ασυλίας στην κεντρική πολιτική σκηνή, ενώ οι όποιες λαϊκιστικές και συνθηματικές αφηγήσεις έχουν πλέον αμαυρωθεί ως γραφικές, χωρίς να τις έχει υποκαταστήσει μία επιστημονική και ιστορική αλήθεια για τα γεγονότα. Κορυφαίο παράδειγμα το «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» του Ανδρέα.

Πολύ φοβάμαι πως όχι απλώς ο λαός ξέχασε, αλλά οδηγείται σιγά-σιγά στο να επιθυμήσει την επαναφορά αυτής της «δεξιάς». Από τα συνθήματα για Γουδί και κρεμάλες, μέχρι την συλλήβδην ακύρωση των πολιτικών προσώπων, των κομμάτων και των διαδικασιών που συνθέτουν αυτό που ονομάζουμε δημοκρατία, κάτι που ήταν κυρίαρχο στο λόγο των συνταγματαρχών από την εποχή που έκαναν τον ΙΔΕΑ και σχεδίαζαν το πρώτο τους πραξικόπημα. Οι χαζοχαρούμενοι χομπίστες της πολιτικής μπορεί να χαμογελάνε με τα τσιτάτα που εκστομίζουν, μπορεί και να τα πιστεύουν αν είναι τελείως αμόρφωτοι, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: τρέφουν το τέρας το οποίο οργανώνεται, αφηγείται την δική του εκδοχή, και μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, σε κάθε μας λάθος και παράλειψη. Για τη ρεβάνς.

Δεν είναι αστεία η υπόθεση Μπαλτάκου, δεν είναι γραφική η ενασχόληση με τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν είναι ΟΚ η ανοχή στο κλείσιμο της Βουλής για να ψηφιστούν από θερινά τμήματα νομοσχέδια που θα αλλάξουν για πάντα τη χώρα και θα μεταβιβάσουν τον πλούτο της (ναι, αυτόν που πληρώσαμε επί 10 επειδή κάποιοι τα έπιαναν και κάποιοι δεν ενδιαφέρθηκαν για το πώς ξοδεύεται το δημόσιο χρήμα σπαταλώντας το), δεν είναι επιταχυνση διαδικασιών το ότι δεν συνεδριάζει ποτέ το Υπουργικό Συμβούλιο, δεν ήταν ένδειξη αποφασιστικότητας το κλείσιμο της ΕΡΤ και η δημιουργία αυτής της ΝΕΡΙΤ (που καταγγέλλεται πλέον και από αυτόν που έβαλαν να την κάνει), δεν είναι χαβαλές ο Άδωνις όταν λέει πως μισεί τους κομμουνιστές και μετά γίνεται κυβερνητικός εκπρόσωπος, δεν είναι απλά κιτρινισμός αυτό που κάνει το Πρώτο Θέμα και οι όμοιοι του (χάρτινοι και ηλεκτρονικοί), δεν είναι ζήτημα επιστημονικής ανάλυσης νομικών και συνταγματολόγων όσα ψηφίζονται τελευταία από το υπουργείο δικαιοσύνης, δεν ήταν ατύχημα και κακή στιγμή η δολοφονία Φύσσα. 

πηγή
Όσο στα σχολεία μας συνεχίζουμε να διδάσκουμε την ιστορία με την αφήγηση των εκατέρωθεν αντιπάλων, όσο διάγουμε με αυτούς τους όρους τον πολιτικό διάλογο, τόσο θα δίνεται η δυνατότητα σε κάποιον από αυτούς να μας (ξανα)καβαλήσει στο σβέρκο - ειδικά όταν ο ένας εκ των δύο έχει εξαϋλωθεί.


23.7.14

Οι κωλόγεροι που κώλωσαν


Οι κωλόγεροι που κώλωσαν κάποτε υπήρξαν νέοι. Κάποτε πολέμησαν για ίσα δικαιώματα και ευκαιρίες. Κάποτε έκαναν το Εθνικό Σύστημα Υγείας και υποδέχτηκαν την Εθνική Συμφιλίωση. Κάποτε παρέλαβαν ή παρέδωσαν τους φακέλους που κρατούσε η Ασφάλεια – παλιά συνήθεια του ελληνικού κράτους, που ισχυροποιήθηκε επί δικτατορίας Μεταξά, μέχρι να καταστραφούν/παραδοθούν επί Αντρέα Παπανδρέου.

Οι κωλόγεροι που κώλωσαν ατιμάζουν σήμερα ό,τι έκαναν αυτοί και οι πατεράδες τους· έγιναν αυτό που κάποτε πολέμησαν. Αρτηριοσκληρωτικοί, φοβικοί, αντιδραστικοί «αθάνατοι», που αρνούνται ό,τι δεν καταλαβαίνουν και ό,τι δεν τους μοιάζει. Δεν αφομοιώνουν το νέο, αλλά το αφοδεύουν αμάσητο. Το λερώνουν με ψευδεπίγραφες ρητορικές και χρήσιμους νεογέροντες.

Οι κωλόγεροι που κώλωσαν εφευρίσκουν εμφυλιοπολεμικά μέτωπα που δεν υπήρχαν καν στον Εμφύλιο, σαν νέοι ταγματασφαλίτες, αναζητώντας μία ρελάνς που δεν ζήτησε κανείς. Τα δε κόμματα τους, τσακώνονται και διαπλέκονται όπως έκαναν στο τέλος της Κατοχής και το τέλος της Δικτατορίας, στην αρχή αυτής της μεταπολίτευσης. 

Οι κωλόγεροι που κώλωσαν δεν καταλαβαίνουν το εύλογο ερωτηματικό όσων μας κοιτάζουν από απόσταση, το εύλογο ερωτηματικό που γεννάει η ανικανότητα να βάλουμε το ένα πόδι μπροστά από το άλλο κοιτάζοντας προς τον ορίζοντα και όχι τα κορδόνια των παπουτσιών μας.

Οι κωλόγεροι που κώλωσαν στα απλά, σήμερα καβγαδίζουν σε ερείπια: με άδεια ταμεία, με μικρή φοροδοτική ικανότητα και άρα μικρή ελπίδα να καλυφθούν οι δαπάνες που κώλωσαν να περιορίσουν, με τις αγορές να μην μας εμπιστεύονται ούτε για ένα ομόλογο τριών δισ. σε βάθος τριετίας, παρά τη φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του λαού. Ποιός θα συζητήσει μαζί τους για το χρέος; Με ποιά αξιοπιστία; Κοροϊδευόμαστε.

Οι κωλόγεροι που κώλωσαν συνεχίζουν να κωλώνουν, με μόνο μέλημα τη διατήρηση όσων εκείνοι καταλαβαίνουν, απολαμβάνουν και γνωρίζουν. Γαντζωμένοι από τις φόδρες της εξουσίας τους χαρίζουν γη και ύδωρ σε όποιον τους πει μια γλυκιά κουβέντα, σε όποιον τους πει «εγώ είμαι εδώ για σένα»· και τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου. Κι άλλες φορές έχουν ανταλλάξει χέρια περιουσίες. Η διαφορά είναι πως μιλάμε πλέον για τη μεταβίβαση δημόσιας περιουσίας σε ιδιώτες, και τη μετατροπή ιδιωτικού χρέους σε κρατικό είτε είναι οι χαριστικές πράξεις προς τους μνηστήρες της εξουσίας, είτε για χαριστικές πράξεις απέναντι σε καταχραστές (επανήλθε και υπερψηφίστηκε τελικά ο νόμος Αθανασίου με πιο έξυπνο τρόπο, πιο Βενιζελικό, με 9 λέξεις πάλι...).

Οι κωλόγεροι που κώλωσαν είναι αποφασισμένοι να μας πάρουν μαζί τους, και είναι ακραία επικίνδυνο γιατί κανείς δεν θα πέσει στο λάκκο αμαχητί. Με τη Βουλή σε θερινά τμήματα, χωρίς υπουργικό συμβούλιο, χωρίς συλλογικά όργανα, με τη Βουλή κλεισμένη πρόωρα όταν δεν έπρεπε να κλείσει καθόλου, περνάνε τη μία διάταξη μετά την άλλη ψευδόμενοι με την κάλυψη των εργολάβων της ενημέρωσης. Τελευταίο επεισόδιο, η απόσυρση ενός νομοσχεδίου που τάχα δεν υπήρχε, και η επαναφορά του ως προαπαιτούμενο της Τρόικας, ενώ ο εκπρόσωπος Άδωνις μας αποκαλεί «μάγκες» και διαψεύδει τόσο τη συνάδελφο του κ. Βούλτεψη, όσο και τον Αντιπρόεδρο της κυβέρνησης του! Σε μία κρίση ειλικρίνειας μας λέει: το νομοσχέδιο για τους αιγιαλούς υπάρχει, δεν είναι προαπαιτούμενο, αλλά είναι «ζήτημα τάξης». Πότε έγινε ζήτημα ευταξίας το «να βγάλουμε κανα φράγκο ρε μάγκες», και μάλιστα με αυτό τον τρόπο, αν όχι επί Χούντας όταν χτίστηκε παρανόμως όλο το παραλιακό μέτωπο από τη Βάρκιζα μέχρι το Σούνιο;

Οι κωλόγεροι που κώλωσαν ψήφισαν πριν λίγες μέρες τη μείωση ποινών για τους μεγαλέμπορους ναρκωτικών, όχι το χρήστη και το βαποράκι, μερικές εβδομάδες μετά την κατάσχεση τόννων ηρωίνης με τη συνδρομή, αν όχι εξαναγκασμό, των Αμερικανικών Αρχών! 

Οι κωλόγεροι που κώλωσαν κάνουν και νέα κόμματα, κινήσεις, πρωτοβουλίες. Όλες από τα πάνω, κλειστές, με όργανα χωρίς εξουσίες, λες και δεν είναι η δημοκρατία το πρώτο ζητούμενο για να λυθούν όλα τα άλλα, όχι για τους κωλόγερους. Για αυτούς, η λύση περνάει από κλειστές επιτροπές σοφών, χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση και «πολλά - πολλά». Ξέρουν αυτοί, και θα το επιβάλλουν, γιατί τάχα η ψήφος σε αυτούς είναι μονόδρομος! Ούτε τα αποτελέσματα των εκλογών δεν είναι ικανά να τους μεταπείσουν ότι δεν δουλεύει έτσι. Μέχρι πού είναι διατεθειμένοι να φτάσουν όταν η «μεταρρυθμιστική» αρθρογραφία και η διαπλοκή δεν θα είναι αρκετά για να τους κρατήσουν; 

Οι κωλόγεροι που κώλωσαν αρνούνται να καταλάβουν όσα εκείνοι πρώτοι δίδαξαν: πως χωρίς πολιτισμό (του οποίου μέρος είναι η παιδεία) και ανθρώπινα δικαιώματα η κοινωνία είναι καταδικασμένη. Μίλησαν εσχάτως για διαγενενακή δικαιοσύνη, πως είναι λάθος να κλέβουμε από τα παιδιά μας για να ζήσουμε καλά εμείς! Σε ποιούς τα λένε αυτα; Σε αυτούς που σολιάζουν τα παπούτσια τους για να σπουδάσουν τα παιδιά τους; Αιδώς Αργείοι! 

Οι κωλόγεροι που κώλωσαν έχουν μία και μόνο δυνατότητα πλέον: να οργανώσουν την τακτική τους υποχώρηση, πριν τους προλάβει η άτακτη, αυτή που επιβάλλουν οι πράξεις τους. Δυο βασικές παραδοχές ήθελε η ελληνική κρίση και τα υπόλοιπα θα έπαιρναν το δρόμο τους: σεβασμό στη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη. Αλλά κώλωσαν.

17.7.14

Το άρμεγμα μίας είδησης

Η είδηση 

Χθες το μεσημέρι, εμφανίστηκε σε κατάστημα ειδών κατασκήνωσης στο Ιστορικό Κέντρο άνδρας με περούκα φέρων οπλισμό. Η πωλήτρια του καταστήματος που αντελήφθη το όπλο έσπευσε να ειδοποιήσει την αστυνομία. Απεδείχθη πως ο οπλισμένος πελάτης ήταν ο καταζητούμενος τρομοκράτης Νίκος Μαζιώτης. Στην προσπάθεια του να διαφύγει των αστυνομικών που τον εντόπισαν μετά την καταγγελία της πωλήτριας, πυροβόλησε 8 φορές τραυματίζοντας έναν αστυνομικό και ένα τουρίστα, ενώ δέχτηκε μία σφαίρα στο μπράτσο που του έσπασε το κόκκαλο και έτσι τον ακινητοποίησε μερικώς, για να τον συλλάβουν. Σύμφωνα με τον Αρχηγό της ΕΛΑΣ η αστυνομία πυροβόλησε μία και μόνο φορά, και αυτό αφού είχε δεχτεί πυρά ένας αστυνομικός.



Το άρμεγμα της είδησης


Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της είδησης πρέπει να ήταν γνωστό στην ΕΛΑΣ και τον υπουργό μέσα στην πρώτη ώρα από το συμβάν. Αντί να σπεύσουν να ενημερώσουν το κοινό και τους δημοσιογράφους άφησαν εν μέσω της τουριστικής περιόδου να εξελιχθεί το αναμενόμενο μηντιακό τσίρκο των ψευδών ειδήσεων, ερμηνειών και σπέκουλας, ενώ δεν άργησε όλο αυτό να καταλήξει στα κανάλια με εκπροσώπους κυβέρνησης και αντιπολίτευσης να αλληλοεγκαλούνται με αφορμή το αίμα που χύθηκε (και αυτό που θα μπορούσε να έχει χυθεί) στη Μητροπόλεως και τα γύρω στενά, μέρα μεσημέρι.

Με τι ασχολήθηκαν οι δημοσιογράφοι τις 7 ώρες που μεσολάβησαν από την σύλληψη του Μαζιώτη μέχρι να αποφασίσει ο νέος υπουργός Προστασίας του Πολίτη να ενημερώσει την ελληνική κοινωνία, όλως τυχαίως, στις 8 το βράδυ; Οι ρεπορταζιάρηδες του πεζοδρομίου μας μίλησαν για απόπειρα ληστείας σε τράπεζες και κοσμηματοπωλεία, και για συνεργούς του Μαζιώτη στη δήθεν ληστεία που έτρεχαν στην Ερμού με χειροβομβίδες στα χέρια. Ακούστηκε επίσης πως επρόκειτο για οργανωμένη επιχείρηση της ΕΛΑΣ που τον παρακολουθούσε και τον περίμενε να εξέλθει του κοσμηματοπωλείου με τα λάφυρα ανά χείρας για να τον συλλάβουν μέσα στον κόσμο. Η απόλυτη ανοησία. Οι seniors από ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά στούντιο έπαιξαν με τις ψευδείς ειδήσεις αναλόγως του ρόλου που έχει αναλάβει ο καθένας τους στο μικροκομματικό γήπεδο της χώρας. Κανείς δεν είπε «περιμένουμε ενημέρωση από το υπουργείο που ακόμα δεν έχει έρθει». Κανείς τους δεν είπε «δεν μπορώ να μεταδώσω τίποτα - δεν είμαι βέβαιος για την είδηση». Κανείς τους δεν είπε «αν δεν υπάρξει επίσημη ενημέρωση δεν θα υπάρξει επίσημη τοποθέτηση των κομμάτων». Κανείς τους δεν διόρθωσε τα ψέμματα που ξεστόμισε μέσα στο εφτάωρο.

Τι ακολούθησε; Το αναμενόμενο πατιρντί για το αν θα δώσει συγχαρητήρια ο ΣΥΡΙΖΑ στην ΕΛΑΣ, όταν δεν είχε μιλήσει ακόμα καν η κυβέρνηση για να δώσει εκείνη συγχαρητήρια. Και πολλή σπέκουλα στα social media για το κατά πόσο ήταν ορθό το να ανοίξει μαζικά πυρ η αστυνομία μέσα στον κόσμο που έτρωγε έξω από του Μπαϊρακτάρη, κάτι που δεν έγινε ποτέ απ’ ότι μάθαμε όταν εδέησε ο κ. Κικίλιας να ενημερώσει στις 8. Ήταν ένας πυροβολισμός, εύστοχος, στο μπράτσο του Μαζιώτη.

Ο κίνδυνος 

Η δική μου σπέκουλα, λοιπόν, είναι η εξής: σκοπίμως δεν ενημέρωσαν νωρίτερα, επιδιώκοντας αφενός «να βουίξει ο τόπος με την επιτυχία» και να την καρπωθούν πολιτικά, ενώ παράλληλα επιδίωξαν να πλήξουν την αντιπολίτευση γνωρίζοντας την τροπή που θα έπαιρνε όλο αυτό δεδομένης της πολιτικής ανικανότητας του ΣΥΡΙΖΑ να διαχειριστεί επικοινωνιακά ακόμα και το άνοιγμα νοσοκομείου για μικρά γατάκια. Μία ανικανότητα που οφείλεται κυρίως στους ίδιους, και δεν βοηθήται καθόλου από τη μεροληψία των ΜΜΕ. Είναι προφανές πως αν η κυβέρνηση ένιωθε πως υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα να της ασκηθεί κριτική για την καθυστέρηση στην ενημέρωση με σκοπό το μικροπολιτικό άρμεγμα της είδησης, θα είχε σπεύσει να ενημερώσει σε εύλογο χρόνο, και όχι αυτόν των δελτίων των 8. Ούτε ο αμήχανος πολιτικά και ανίκανος επικοινωνιακά ΣΥΡΙΖΑ βγήκε να απαιτήσει ενημέρωση.

Η τελική ζημιά, εφόσον δεν είχαμε ανθρώπινα θύματα, δεν είναι ούτε στον τουρισμό, ούτε στο λιανεμπόριο. Οι πρωτεύουσες με πρώτο το Λονδίνο έχουν δείξει την αντοχή τους σε τέτοιες ειδήσεις. Η ζημιά είναι στον εσκεμμένο διχασμό της κοινής γνώμης σε Βροντάκηδες και Φουρτουνάκηδες, στην πλάτη δύο τραυματιών και εκατοντάδων τρομοκρατημένων πολιτών και τουριστών που είδαν το Χάρο με τα μάτια τους ενώ έτρωγαν στου Μπαϊρακτάρη. Ιούλιο μήνα, θα μου επιτρέψετε να κάνω ένα άλμα τεσσάρων δεκαετιών και να θυμηθώ τις απολογίες στη δίκη των Συνταγματαρχών. Κοινή γραμμή όλων τους, ήταν πως είχε επέλθει εθνικός διχασμός στην κοινωνία και όφειλαν να σπεύσουν προτού προκύψει νέος εμφύλιος πόλεμος που θα χρησιμοποιούσαν οι κομμουνιστές για την επόμενη προσπάθεια τους να καταλάβουν τα θερινά ανάκτορα. Άλλα λόγια ν αγαπιόμαστε, μεν, αλλά τρανή απόδειξη της λαϊκής παροιμίας: ο λύκος στην ανεμοδούρα χαίρεται.

Η ευκολία αυτής της κυβέρνησης να παίξει με την πόλωση της κοινωνίας μπας και καταφέρει να μείνει στην εξουσία, η διαρκής της στάση εναντίον κάθε χτισίματος συναίνεσης τόσο με την κοινωνία όσο και με τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο (με εξαίρεση την Χρυσή Αυγή, προ δολοφονίας Φύσσα και των συνακόλουθων πιέσεων από Αμερική και Ευρώπη) είναι το μπαρούτι σε μία χώρα που έχει γονατίσει κυρίως από την αποτυχία του πολιτικού προσωπικού. Ο πρώτος κίνδυνος για τη χώρα αυτή την περίοδο είναι ο κυνισμός της κυβέρνησης. 

Αντί επιλόγου: «και τι θες; Να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ;»

Στην ανοησία και τον χειρισμό που μας κατακλύζει τελευταία στο δημόσιο λόγο, οφείλω να συμπληρώσω μία ακόμα παράγραφο, αν και όσα ακολουθούν τα θεωρώ αυτονόητα. Όποτε κάποιος ασκεί έλεγχο ή κριτική στην κυβέρνηση, η αυτοματοποιημένη απάντηση είναι «και τι θες; Να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ;»

Η εμπειρία των τελευταίων ετών έχει δείξει πως έχει παρέλθει ο καιρός που μπορούσε κάποιος να κάνει τέτοιες απλές εκτιμήσεις, με κορυφαίο παράδειγμα την κυβέρνηση Παπαδήμου. Οι εκλογές και τα αποτελέσματα έχουν τη δική τους δυναμική, όπως και οι κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες που δύνανται να μεταβληθούν χωρίς εκλογές. Αυτή η κυβέρνηση ξεκίνησε με πλειοψηφία 9,67% μέσα στη Βουλή και σήμερα βρίσκεται στο 0,67% (περίπου 1,2 βουλευτές). Αποξένωσε τη ΔΗΜΑΡ με την πανάκριβη ηλιθιότητα της ΕΡΤ και το έκτρωμα της ΝΕΡΙΤ, έχασε βουλευτές από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, και παρόλα αυτά συνεχίζει ακάθεκτη να πολεμάει για ιδεολογικούς ανεμόμυλους αντί για τις μεταρρυθμίσεις που χρειαζόμαστε για να ορθοποδήσουμε. Η κριτική στην κυβέρνηση δεν σημαίνει καν απαραίτητα εκλογές. Το αν θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ ή όχι, το αν θα μείνει πρωθυπουργός ο #xereisMePoionMilas, το ποιοί θα συνταχθούν με το διάδοχο σχήμα και ποιοί όχι είναι πολιτικό ζήτημα. Το δίλημμα «ή εγώ ή το χάος» είναι πολιτική αλητεία και πρώιμο σημάδι τυραννίας. 

Ανάθεμα λοιπόν, όχι σε όσους δεν ασχολούνται ή δεν μετέχουν λόγω δυνατοτήτων (μορφωτικών, χρονικών, συναισθηματικών, ή ό,τι άλλο), αλλά σε όσους είναι ενεργοί, είναι σε θέση να αντιληφθούν τι γίνεται και που πάμε, και δεν κάνουν τίποτα για αυτό. Πόσω μάλλον για όσους ενεργά το υποστηρίζουν για να εξυπηρετήσουν τον εγωισμό, την περσόνα, ή την τσέπη τους.

15.7.14

centroaristeristas – η λούπα του ψώνιου

μία «χυδαία επίθεση» με αφορμή τη συνέντευξη του Λεωνίδα Καστανά




Τα κεντροαριστερά προτζεκτάκια συνιστούν ένα loop ναρκισσιστικής εσωστρέφειας. Παντογνώστες, συγκροτούν ομάδες χωρίς ιδεολογική πυξίδα και μοναδική χρησιμότητα την κάλυψη στον κυβερνητισμό όποιου κάθεται στην καρέκλα, αφού οι ίδιοι την τρέμουν όπως ο διάολος το λιβάνι. Κι αν αλλάξει αυτός, κι ο επόμενος καλός είναι· ναι, αυτός που έβριζαν μέχρι χθες. Για το καλό του τόπου και το «μεταρρυθμισμό» (sic).

Προκρούστες της θέσης των άλλων, χωρίς δική τους, με έμφυτη απέχθεια για το όποιο ιδεολογικό πλαίσιο και τους πολλούς αφού τους θεωρούν εξ ορισμού ένοχους, ολίγιστους και χαζούς. Ποιός νάρκισσος χρειάστηκε ιδεολογικό πλαίσιο όταν έχει την φυσική υπεροχή του; Είναι «κοινή λογική», κι ας μην την ψηφίζει κανείς... Ποιός νάρκισσος ένιωσε την ανάγκη να εξηγήσει, ή να τεκμηριώσει την άποψη του αφού είναι αυταπόδεικτη· είναι δική του. Εξού κι η αλαζονεία στην εκφορά του λόγου. Όχι οξύτητα – αυτή θέλει δουλειά και τεκμηρίωση. Αλαζονεία σκέτη.

Η αγέλη των centroaristeristas δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα: γνωρίζει εξ ορισμού, και επομένως απαιτεί την συμμόρφωση στο νεφέλωμα της σκέψης της. «Έχουν ένσημα», είναι «άνθρωποι του πνεύματος», μπορεί να έχουν υπάρξει και ωραίοι γκόμενοι (γούστα είναι αυτά), και αρκεί.

Κριτές των πάντων, δεν συζητούν, δε μελετούν, δεν εξηγούν, δεν καταθέτουν προσανατολισμό, πρόταση και θέση. Καταρρίπτουν ό,τι δεν είναι δικό τους με παπική αξιοσύνη και ενίοτε στήνουν άτυπα κλιμάκια Ιεράς Εξέτασης για όποιον βαφτίσουν πολιτικό αντίπαλο. Το πώς ορίζεται ένας πολιτικός αντίπαλος όταν δεν έχεις πολιτική θέση ανήκει στη σφαίρα του μυστικισμού. Όπως και η μορφή εσωτερικής οργάνωσης και λειτουργίας τους, με κύριο χαρακτηριστικό τις αποφάσεις που λαμβάνονται πάντοτε πίσω από κλειστές πόρτες. 

Είναι χαρακτηριστικό πως στην περίπτωση των «58» έψαχναν να βρουν ποιός πήρε την σημαντική απόφαση διάλυσης (αυτό σήμαινε η μη κάθοδος στις εκλογές) για να αποδειχθεί πως ήταν μάλλον ένας, εκπροσωπώντας μόνος και ανομιμοποίητος· αν ήταν πίσω από την πόρτα του σπιτιού του, ή παρέα με τον εμπνευστή της ομάδας στο γραφείο της Βασιλίσσης Σοφίας θα το δείξει η ιστορία. #πέστεΝαΜεΦάτε_άγγιξαΤοΤοτέμ

Πού ήταν όλοι αυτοί όταν χτιζόταν η ατζέντα που σήμερα προσποιούνται πως υπερασπίζονται, αφού τάχα την αναμορφώσουν; Ή απέναντι, ή σπίτια τους. Ποιά είναι η στάση τους προς όσους την δόμησαν, τη δούλεψαν και πολέμησαν για να την εφαρμόσουν; Απαξίωση. 

Όταν διαλύθηκαν οι «58», όταν επαληθεύτηκαν όσοι προειδοποίησαν έγκαιρα πως δεν έχει πόδια να σταθεί όπως το πήγαιναν για να λοιδορηθούν τότε ως «ναιμεναλλάδες», ξεκίνησαν και άλλο προτζεκτάκι. Αυτή τη φορά «χωρίς κομματικό παρελθόν», αφού τους κατέσφαξε ο μακελάρης της κεντροαριστεράς, ο ακόμα και σήμερα σεβαστός από αυτούς κ. Βενιζέλος. 

Το κράτησαν το ανόητο σύνθημα μέχρι να περάσουν οι εκλογές, μέχρι να τσιμπήσουν φρέσκα νεο-Τζημερικά και μπερδεμένα ΔΗΜΑΡίτικα ψηφαλάκια, και την επόμενη μέρα το αλλάξαν σε αξιακό μπας και παρασυρθεί και κανένα ιδεολογικοποιημένο «θύμα» (από αυτά που έκραζαν, αφού ως γνωστόν οι ιδεολογίες έχουν τελειώσει) και τους βοηθήσει να ξεστραβωθούν πολιτικά και οργανωτικά. Και μερικοί από αυτούς θα είναι και φίλοι αγαπημένοι, με τους οποίους δεν θα τσακωθούμε προσωπικά όσο κι αν σφαχτούμε πολιτικά. Γιατί «δεν τσακώνονται οι φίλοι για πολιτικά ρε μαλάκα» όπως είχε πει η γνωστή πολιτικός και ηθοποιός Βάσια Τριφύλλη στον επίσης γνωστό πολιτικό και ηθοποιό Απόστολο Γκλέτσο, όταν αυτή ήταν στη ΝΔ κι αυτός στο ΚΚΕ· παλιές καλές μέρες...


Το μόνο που μένει να αναρωτηθεί κανείς είναι τι θα απογίνουν οι cetroaristeristas αν υπάρξει ποτέ ξανά κεντροαριστερά. Αν της το επιτρέψουν να υπάρξει οι φασαριόζοι επίδοξοι εραστές της. Πού θα πάνε όλες αυτές οι φωνές, οι ερωτευμένες με την ίδια τους τη χροιά. Σε ποιό καθρέφτη θα σταθούν να ξαποστάσουν και να αγαπήσουν από το μηδέν; Μία λύση θα ήταν να τη διαλύσουν, ξανά, για να ξαναρχίσουν. Και να συνεχίσουν να υπάρχουν· αυτοί, όχι η κεντροαριστερά. 



Μία έκκληση στον ανθρωπισμό σας μόνο: μέχρι να την περιγράψετε αυτή την κεντροαριστερά, μη την ξαναμετρήσετε σε δημοσκόπηση. Μην την αναλύσετε άλλο. Μην την υπερασπιστείτε. Αφήστε την στην ησυχία της, αρκετά τράβηξε. Η σκύλευση νεκρού είναι έγκλημα από αρχαιοτάτων χρόνων, και τιμωρείται αυστηρά.


William-Adolphe Bouguereau (1825-1905)
The Remorse of Orestes (1862)

12.7.14

Οι «πεφωτισμένοι» της οπισθοδρόμησης



Μοιάζει να έχει αλλάξει η αντίληψη μας για τη δημοκρατία, τις βασικές αρχές, τον τρόπο που περιμένουμε να λειτουργεί, όσο και τα θετικά και αρνητικά που μπορούμε να περιμένουμε.


Το οικονομικό και χρονικό κόστος της δημοκρατίας αντιπαραβάλλεται και συγκρίνεται με «διακυβέρνηση» μικρομεσαίας επιχείρησης, και την βγάζει «ελλειμματική». Η σύγκριση δεν γίνεται καν με μεγάλη επιχείρηση μιας και όσοι αγαπούν τέτοιες εύκολες αναλύσεις ή δεν έχουν ιδέα από ό,τι ξεπερνά σε μέγεθος τη βιοτεχνία/εστιατόριο/startup του ξαδέρφου που «τα φέρνει βόλτα», ή βασίζονται στην άγνοια/ανοχή/συνενοχή του φιλικού ακροατηρίου τους.

Η μεγαλύτερη και πιο επικίνδυνη αλλαγή είναι η μετατόπιση μας από ένα ιδεώδες που αναζητούσε την διεύρυνση των διαδικασιών συμμετοχής για να ακούγονται περισσότεροι, καθαρότερα (χωρίς φωνές και συνθήματα), στο πισωγύρισμα των ιερατείων «σοφών». Τις κλειστές ομάδες που συγκροτούνται από παρέες ποικίλων κινήτρων, όσο και αδιαφανών (με την έννοια ότι δεν οργανώνονται με κανόνες που ελέγχονται και εξελίσσονται, αλλά με προσωπικές σχέσεις).

Το διεθνές παράδειγμα στο σύγχρονο κόσμο (μην πάμε σε συστήματα που έχουμε αποκηρύξει στη βάση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αυτά που βασίζονταν στη δουλεία κλπ) είναι πως όσο πιο κλειστό είναι ένα σύστημα εξουσίας, όσο λιγότερες φωνές ακούγονται εντός του προκειμένου να διαμορφώσουν μία συνισταμένη συμβιβασμών, τόσο χειρότερα είναι τα αποτελέσματα της.

Το ψώνιο του πεφωτισμένου δεν είναι καινούριο φαινόμενο, μόνο που εδώ έχει παραγίνει σε μία περίοδο που χαρακτηρίζεται από θεσμικό κενό. Μία στρατιά πενηντάρηδων και εξηντάρηδων έχει βαλθεί να μας πείσει πως μπορεί ακόμα να κυνηγήσει τη νιότη της, να κάνει ότι δεν κατάφερε τα χρόνια της δανεικής ευημερίας, νομίζοντας ότι καταλαβαίνει το αύριο καλύτερα από τους πραγματικούς διαμορφωτές του· τους εικοσάρηδες και τριαντάρηδες (max). 

Καταλαμβάνουν θέσεις, φιλτράρουν πρόσωπα και ιδέες, και φρενάρουν ή απαξιώνουν ό,τι δεν μπορούν να ελέγξουν χρησιμοποιώντας τα εργαλεία (υλικά και πολιτικά) που απέκτησαν όσο έχτιζαν το σημερινό αδιέξοδο, με μοναδικό σκοπό το κυνήγι της δικής τους επιβίωσης και μίας αβάσιμης πλέον relevance που απέτυχαν να επαναπροσδιορίσουν. Να μία ακόμα «μεταρρύθμιση» που δεν έκαναν: να βρουν το νέο ρόλο τους.

Τα τελευταία χρόνια η ενασχόληση τους αυτή έχει οδηγήσει στη δημιουργία νέων κομμάτων και πολιτικών σχηματισμών που δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν αφού αποφεύγουν συστηματικά να απαντήσουν στο κύριο θέμα που είναι πολιτικό και ξεκινάει με την περιγραφή της Τέταρτης Δημοκρατίας, με όρους και κανόνες για την διεύρυνση της συμμετοχής, αντί της αυταρχικής επιβολής της μίας «πεφωτισμένης» άποψης. Τα εκλογικά τους αποτελέσματα είναι απόδειξη των παρωχημένων χαρακτηριστικών τους. 

Στο δε δημόσιο πολιτικό διάλογο επικρατεί όλο και περισσότερο ο ρεβανσισμός για ζητήματα τόσο παλιά, που νόμιζαν ότι τα είχαν κλείσει οι εδώ και καιρό νεκροί παππούδες μας, οι πατεράδες που κακόμαθαν τη γενιά που σήμερα κυριαρχεί με νύχια και με δόντια, παραγνωρίζοντας τα ελαττώματα, τις αποτυχίες και την ανάγκη επαναπροσδιορισμου τους. 

Και «οι νεότεροι τι κάνουν», είναι η συνήθης απάντηση σε αυτή την κριτική. Οι νεότεροι κάποια στιγμή θα κάνουν αυτό που γίνεται κάθε φορά σε αυτές τις περιπτώσεις: θα κάνουν κάτι που θα είναι (ή θα ερμηνευτεί) ως άγαρμπο και επιθετικό. Και τότε θα χάσουμε όλοι, γιατί θα έχει χαθεί η επιθυμητή συνέχεια. Ξαναδείτε το 'Fanny & Alexander' του Bergman, και αναρωτηθείτε αν θέλετε να καταλήξετε το φάντασμα του πάστορα. Γιατί για εκεί το πάτε με τα θέσφατα, τον αυταρχισμό και τους αποκλεισμούς σας.


11.7.14

Η δεδηλωμένη του 0,67%


Στο δρόμο για τη δημοκρατία γίνονται πολλές υποχωρήσεις, οι περισσότερες με κάποιο αντίβαρο στα χέρια των πολιτών όπως είναι η κατανομή εδρών της Βουλής με βάση όσους ψήφισαν, και όχι όσους είχαν τη δυνατότητα να ψηφίσουν. Είναι στα χέρια του πολίτη αν θέλει να αφήσει άλλους να αποφασίσουν για αυτόν, ενώ είναι σίγουρα μία γκρίζα ζώνη η μη προσμέτρηση των λευκών.


Μία άλλη υποχώρηση που γίνεται στη χώρα μας είναι το μπόνους των 50 εδρών στο νικητή των εκλογών, ένα κατάλοιπο του παρελθόντος μας όταν η κυβερνητική αστάθεια κρίθηκε επικίνδυνη για τη χώρα. Είναι μία υποχώρηση που ισοφαρίζεται θεσμικά με την τήρηση του κανονισμού της Βουλής και του Συντάγματος· όχι μόνο στο γράμμα αλλά και το πνεύμα τους που ελέγχει κατά κάποιο τρόπο η τέταρτη εξουσία του πολιτεύματος, η δημοσιογραφία (το γράμμα ελέγχεται από τα δικαστήρια).




Τι συμβαίνει όταν η μεν κυβέρνηση παραβιάζει το πνεύμα (αν όχι το γράμμα) του νόμου και του κανονισμού της Βουλής, ενώ η δημοσιογραφία λειτουργεί με κομματικά και όχι θεσμικά κριτήρια; 

Τι συμβαίνει όταν ο πολίτης αισθάνεται ότι η δικαιοσύνη είναι εξίσου απρόθυμη με τη δημοσιογραφία να ελέγξει με τη σειρά της το γράμμα το νόμου, κινούμενη κι εκείνη με εξωθεσμικά κριτήρια όπως είναι αυτά της ιδεολογίας (βλ. απόφαση ΣτΕ για την ιθαγένεια).

Τι συμβαίνει όταν η κυβέρνηση, υπό την κάλυψη της δημοσιογραφίας και της δικαιοσύνης αποφασίζει να τεντώσει τα όρια της δημοκρατικής νομιμοποίησης πέρα από τα εσκαμμένα χωρίς να ελέγχεται από κανέναν για αυτό;


Η σημερινή κυβέρνηση, μετά τις εύλογες και συνταγματικά προβλεπόμενες ‘υποχωρήσεις’ (όπως είναι το μπόνους των 50 εδρών) είχε εντός Βουλής μία δεδηλωμένη της τάξης του 4%. Σήμερα αυτό το ποσοστό έχει πέσει στο 0,67%.

Από το 4% στο 0,67%
Οποιοσδήποτε σέβεται το πολίτευμα και τις λεπτές γραμμές του, θα οδηγείτο αυτομάτως σε αναζήτηση συναινέσεων και συνεργασιών προκειμένου να υπάρξει δημοκρατική νομιμοποίηση των αποφάσεων της. Ο κ. Σαμαράς με τον κ. Βενιζέλο επέλεξαν έναν άλλο δρόμο.


Αντιμέτωποι με την ισχνή πλειοψηφία τους, αποφάσισαν να πάνε σε θερινά τμήματα, να αγνοήσουν το άρθρο 72 που απαγορεύει την συζήτηση σοβαρών νομοθετικών πρωτοβουλιών σε αυτά, και με την δεδηλωμένη του 0,67% να περάσουν νομοσχέδια που θα αλλάξουν τη μορφή της χώρας για πάντα. Νομοσχέδια σαν αυτά για την ΔΕΗ που θα μεταβάλλουν την αγορά ενέργειας, και των αιγιαλών.

Το Σύνταγμα μας έχει προβλέψεις για το ενδεχόμενο που κάποιος θελήσει να στραμπουλήξει κατά αυτό τον τρόπο το πολίτευμα, και στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό είναι οι προβλέψεις για το δημοψήφισμα που θα άνοιγαν τη Βουλή κανονικά προκειμένου να πάει ο νόμος για τη ΔΕΗ σε Ολομέλεια – αυτό θα έκανε η πρόταση για δημοψήφισμα.

Κόντρα και στην κοινή γνώμη  που
είναι εναντίον με συντριπτική διαφορά.
Εδώ ήρθαμε σε μία διπλή αποτυχία: αφενός η αντιπολίτευση των 132 εδρών (148 με τη Χρυσή Αυγή) δεν κατάφερε να φέρει κοινή πρόταση, βάζοντας το μικροκομματικό συμφέρον πάνω από τη λειτουργία των θεσμών. Αφετέρου η κυβέρνηση χρησιμοποίησε αυτή την αφορμή για να μην αναγνωρίσει θεσμικά τις 120 ψήφους που υπήρχαν μέσα στη Βουλή (το αναγνώρισε στην ομιλία του σήμερα ο Υπουργός Επικρατείας κ. Σταμάτη).

Η δημοκρατία έχει αντοχές, αλλά αυτό το παρατεταμένο stress test των τελευταίων χρόνων με τα νομοσχέδια που έρχονται σε ένα άρθρο, τις ΠΝΠ, τις εντολές Σαμαρά, και τώρα το κλείσιμο της Βουλής και της επί της ουσίας αναστολής λειτουργίας του κοινοβουλίου σύμφωνα με το πνεύμα και το γράμμα του νόμου υπό την πλήρη κάλυψη δικαστών και δημοσιογράφων, ίσως αποδείξει τα όρια της.

Σήμερα η κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ καταψήφισε μόνης της την πρόταση για δημοψήφισμα, με σύσσωμη την αντιπολίτευση να απέχει μη αναγνωρίζοντας τη διαδικασία ως συνταγματική. Και όλα αυτά με μία δεδηλωμένη του 0,67% (είναι περίπου 0,57% ο κάθε βουλευτής). Μέχρι χθες τα ΜΜΕ προσπαθούσαν να μας πείσουν για τα «μαξιλαράκια Σαμαρά», τους βουλευτές που είναι έτοιμοι να προσχωρήσουν στην κυβέρνηση για να τη στηρίξουν. Αυτός ο μύθος κατέρρευσε σήμερα με την αποχώρηση σύσσωμης της αντιπολίτευσης. Όπως και ο μύθος πως η κυβέρνηση βάζει τη νομιμότητα πάνω από τη μοίρα της.

Η ανοχή όσων δέχονται αυτές τις μεθοδεύσεις δεν διαφέρει καθόλου από την ανοχή στην δικτατορία Παπαδόπουλου. Οι δικαιολογίες είναι κοινές άλλωστε: «η σωτηρία της χώρας είναι στα χέρια μας, και προκειμένου να τη σώσουμε ας κάνει κι η δημοκρατία λίγη υπομονή». Μόνο που αυτό δεν είναι δημοκρατία πια. Δεν είναι η ΔΕΗ και οι παραλίες πια το θέμα μας, αλλά η προστασία του πολιτεύματος.

6.7.14

Συλλογική συνείδηση, όχι κοινή λογική

#ημερολόγιοΚαταστρώματος


"The totality of beliefs and sentiments common to the average members of a society forms a determinate system with a life of its own. It can be termed the collective or creative consciousness." Emile Durkheim



Κοινή λογική σήμερα είναι ο πολιτικός κυνισμός και οπορτουνισμός. Κοινή λογική σήμερα είναι η στρέβλωση της πραγματικότητας για να στηριχθεί ό,τι μας εξυπηρετεί. Κοινή λογική σήμερα είναι πως σε ένα περιβάλλον που «όλα παίζουν», επιτρέπεται να είσαι κι εσύ όσο καθίκι αντέχει το στομάχι σου· όσο περισσότερα αντέχει, τόσο μεγαλύτερα τα περιθώρια προσωπικής επιτυχίας. Αυτό είναι η κοινή λογική σήμερα, ως η επικρατούσα λογική. Η άλλη εκδοχή της, αυτή που επικαλούνται εν πολλοίς τα κυνικότερα ρεμάλια της πολιτικής και κάποιοι αιθεροβάμονες, δεν υπάρχει.

Η λογική (σκέτο) προσφέρει ιεράρχηση των προς επίλυση προβλημάτων, αλλά δεν είναι μία αυτή η λογική· ο καθένας έχει διαφορετική, αναλόγως του τι πιστεύει. Άλλη η λογική του Τσουκάτου, άλλη του Τσοχατζόπουλου, άλλη του Γιώργου Παπανδρέου και άλλη του διαπλεκόμενου μεγαλοεκδότη που επηρεάζει την κοινή γνώμη και διαμορφώνει την «κοινή λογική». 

Άλλα μονοπάτια διαγράφει μία λογική που βλέπει το δημόσιο συμφέρον να περνάει μέσα από την ωρίμανση των πολλών και την χειραφέτηση τους με όρους εμπιστοσύνης, και άλλα όποιος αντιμετωπίζει το πόπολο με απέχθεια θεωρώντας πως ο ίδιος είναι η λύση.

Ίσως μπορούμε να μιλήσουμε για συλλογική συνείδηση που διαμορφώνεται στη βάση κοινών ή μη αντικρουόμενων συμφερόντων: ταξικών, οικολογικών, επαγγελματικών, τοπικών, εθνικών, και λοιπά. Αν στην κορυφή της ιεράρχησης είναι το πρόσωπο ή η κυρίαρχη ομάδα, πολύ δύσκολα θα καταλήξει στο συλλογικό καλό. Είναι προϊόν υπεραπλούστευσης πως αν οι μονάδες κυνηγήσουν τη δική τους ευημερία πρωτίστως ξεχωριστά θα εξυπηρετηθεί το συλλογικό καλό.

Το αντίθετο, μία λογική που ξεκινάει από το συλλογικό και επιβάλλει κανόνες που εξασφαλίζουν την ισοπολιτεία χωρίς να φτάνει σε περιορισμούς σαν αυτούς που γνωρίσαμε στην πρώην ΕΣΣΔ, μπορεί να επιτρέψει στο άτομο να κυνηγήσει τις επιδιώξεις του χωρίς όμως να στραφεί εναντίον των πολλών. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, μία διακυβέρνηση επιζητεί τη σύνθεση και την ενσωμάτωση των περισσότερων δυνατόν, και αυτή είναι η βάση της δημοκρατίας. 

Η επιβολή της άποψης του ενός, είναι η αρχή της τυραννίας: η υπερσυγκέντρωση εξουσιών σε μία κορυφή, οι εντολές Σαμαρά, η αδρανοποίηση συλλογικών οργάνων σαν το υπουργικό συμβούλιο, η νομοθέτηση με χειραγώγηση του συντάγματος (σοβαρά νομοσχέδια στα θερινά τμήματα, ΠΝΠ, νομοσχέδια με ένα άρθρο, τροπολογίες, κλπ), η εξαγορά του χρεοκοπημένου Τύπου με νέα δάνεια, η χειραγώγηση της δικαιοσύνης μεταξύ άλλων.

Το πρόβλημα είναι πως ούτε η συλλογική συνείδηση είναι προϊόν λογικής επεξεργασίας - αυτή έπεται. Η συλλογική συνείδηση διαμορφώνεται από την περιρρέουσα πραγματικότητα που καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την εκάστοτε διακυβέρνηση που δίνει τον τόνο, από τον Τύπο και από την ατομική ευημερία των μονάδων – των πολιτών.

Ο σημερινός συνδυασμός ατομικής δυσπραγίας (η τσέπη του καθενός), χειραγώγησης της πραγματικότητας (ΜΜΕ), και αυταρχικής διακυβέρνησης δεν είναι βιώσιμος. Τα προβλήματα των πρώτων κάποια στιγμή θα προσκρούσουν στη νοοτροπία των τελευταίων μέχρι να οδηγήσουν σε πολιτειακή κρίση.

Οι κυβερνήσεις Καραμανλή πέταξαν χρήμα από υπερδανεισμό στους πολλούς (και τους πολύ λίγους) σε μία προσπάθεια να ξεφύγουν βραχυπρόθεσμα από το αδιέξοδο, θεωρώντας πως αν λύσουν έτσι το δικό τους ζήτημα παραμονής στην εξουσία θα λυθεί και της χώρας. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά, αλλά λίγοι τα αναγνωρίζουν σήμερα ως αποτέλεσμα της λογικής που ακολουθείται εκ νέου επί Σαμαρά: επιβίωση της κυβέρνησης πρώτη προτεραιότητα, με ό,τι όρους έχει αυτό σε σχέση με τη διαπλοκή «και βλέπουμε». Κι ο Τύπος να το βαφτίζει αυτό μεταρρύθμιση και εξυγίανση. 

Μερικοί δε, είναι τόσο τυφλοί από το ατομικό συμφέρον που επιζητούν την επάνοδο και του προσώπου, του μουγκού Κώστα Καραμανλή για να γυρίσουν οι ίδιοι στα πράγματα και να σώσουν έτσι τη χώρα. Μόνο που καμία σωτηρία δεν θα περάσει από προτάσεις προσώπων και αντιπροτάσεις άλλων από την άλλη πλευρά με αντίστοιχη λογική σωτήριων προσώπων. Αυτό είναι ζούγκλα. Η λύση είναι μία και τη δίνει η προσήλωση στο δημοκρατικό πολίτευμα. Αν αυτή δεν μπορεί να εφαρμοστεί, το επόμενο βήμα είναι η εκτροπή. Το σημερινό ημίμετρο τελειώνει σύντομα, δεν υπάρχουν χρήματα για να συντηρηθεί άλλο. Ακόμα και η επαναφορά σε εθνικό νόμισμα απλή παράταση θα είναι, αφού οι παθογένειες παραμένουν.

Αν δεν υπάρξει σύντομα μία πολιτική δύναμη που θα πείσει πως πιστεύει στο συλλογικό καλό, πως υποτάσσει και τη δική της επιβίωση κάτω από αυτό, πως πιστεύει στη δημοκρατική λειτουργία ως το μοναδικό εργαλείο για την εκπλήρωση του σκοπού, και μέσα από αυτά να διαμορφώσει μία νέα συλλογική συνείδηση που θα μας δώσει νέα εργαλεία για να αντιμετωπίσουμε συλλογικά όσα έχουμε μπροστά μας ακόμα παρά τις αδικοχαμένες θυσίες, η κοινή λογική θα υποδεχτεί με ευκολία την εκτροπή.

3.7.14

Δεν είμαστε Φωτόπουλοι


Το έργο έχει ξαναπαιχτεί με την ΕΡΤ: όποιος έχει αντίρρηση θα ταυτιστεί με συγκεκριμένα κόμματα και συνδικαλιστές σε μία προσπάθεια απαξίωσης του όποιου αντίλογου στο νομοσχέδιο για τη «μικρή ΔΕΗ», ο Πρωθυπουργός θα καβαλήσει το άτι το λευκό και όλοι μαζί θα καλπάσουμε Δονκιχωτικά στο ηλιοβασίλεμα. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

Η ΔΕΗ Α.Ε. έχει ρημαχτεί από την αδιαφανή συνδιοίκηση με τη ΓΕΝΟΠ και τα προνόμια και τις επιχορηγήσεις που εξασφάλιζαν οι υπουργοί και βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ προς τη ΓΕΝΟΠ. Κάποιες φέρουν την υπογραφή του Αντιπροέδρου αυτής της κυβέρνησης κ. Βενιζέλου όταν ήταν υπουργός του κ. Σημίτη το 1999 φορτώνοντας τις ασφαλιστικές εισφορές της ΔΕΗ στο δημόσιο (σχετικό δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας μιλάει για απαιτήσεις της ΓΕΝΟΠ από τη ΔΕΗ ύψους 12 δισεκατομμυρίων ευρώ τα οποία έχουν περάσει στο πάγιο!). 

Υπάρχει κονδύλι επιχορήγησης για την «αυτοτέλεια της ΓΕΝΟΠ» που ξεκίνησε στα 315 χιλιάδες ευρώ το 1999 και έφτασε τα 4,7 εκατομμύρια ευρώ ΕΤΗΣΙΩΣ, το 2006 επί Κ. Καραμανλή. Αξίζει μία ματιά στο σχετικό πόρισμα ελέγχου του κ. Ρακιντζή που διατάχθηκε επί υπουργίας Μπιρμπίλη με αφορμή ένα δάνειο 500,000 ευρώ της ΔΕΗ προς τη ΓΕΝΟΠ.

Την ίδια ώρα που «φρόντιζαν» τόσο στοργικά τη ΓΕΝΟΠ και τα παρακλάδια της, δεν έμπαινε ούτε μία νέα μονάδα παραγωγής ρεύματος στο σύστημα, οι παλιές είχαν διαρκώς αυξανόμενες δαπάνες συντήρησης, και όταν δεν επαρκούσαν αγοράζαμε ρεύμα από άλλες Βαλκανικές χώρες.

Η διοίκηση της ΔΕΗ Α.Ε. αμυνόμενη δήλωνε τότε το αυτονόητο, πως τα ευρήματα του πορίσματος Ρακιντζή ήταν σε γνώση της πολιτείας, «είτε διότι κατά την υπογραφή των Συμβάσεων αυτών παρίσταντο παράγοντες αυτής, είτε κατατίθεντο ενώπιον Δικαστικών Αρχών (Ειρηνοδικείο Αθηνών), είτε κατατίθεντο στην Επιθεώρηση Εργασίας», και πως τα στοιχεία των Συλλογικών Συμβάσεων αποστέλλονταν και στο ΥΠΕΘΟ, αφού αφορούσαν θέματα εισοδηματικής πολιτικής, «χωρίς ποτέ να υπάρξει καμία παρατήρηση ή σχόλιο ή άλλη άποψη επί των διαλαμβανομένων στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας».

Η κυβέρνηση, σύμφωνα με το non paper που κυκλοφόρησε στα στελέχη της, θα επιχειρήσει να πείσει την κοινή γνώμη πως όποιος είναι δύσπιστος προς τις προτάσεις της είναι «Φωτόπουλος»· όπως με την ΕΡΤ ήταν «Καλφαγιάννης». 

Θα αντιπροτείνουμε πως «Φωτόπουλοι» είναι οι πολιτικοί έφτασαν την εταιρεία μέχρι εδώ, με πρώτο τον κ. Βενιζέλο και τις ακόλουθες κυβερνήσεις Καραμανλή στις οποίες ο κ. Σαμαράς ήταν υπουργός. Αυτοί συμφώνησαν σε συνδιοίκηση, αυτοί αποφάσισαν τη χρηματοδότηση της ΓΕΝΟΠ από το δημόσιο για να μπορεί να υπάρχει και να συνδιοικεί, αυτοί τους κάλυψαν τόσα χρόνια. 

Οι υπόλοιποι, όσοι επιθυμούμε την αγορά ρεύματος (από δημόσιο ή ιδιώτη προμηθευτή) σε λογικές τιμές και δικλείδες που αρμόζουν σε κοινωνικό αγαθό είμαστε απλά πολίτες και καταναλωτές με μηδενικά αποθέματα καλής πίστης προς αυτό το πολιτικό προσωπικό. Αντί να μας προσβάλλουν με προτάσεις επιστροφής στην γκαζόλαμπα (όπως έκανε ο βουλευτής κ. Ταμήλος), καλά θα κάνουν να μας παρουσιάσουν πειστικά το πώς θα ανοίξει η αγορά για να επιτευχθεί χαμηλότερο κόστος στα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις, με καλύτερους περιβαλλοντολογικούς όρους. Όλα τα άλλα είναι πολιτικό spin. Κι όπου υπάρχει (τόσο) πολιτικό spin, υπάρχει αδιαφάνεια. 

Η πρώτη αυτονόητη κίνηση προς την κατεύθυνση της διαφάνειας θα ήταν το άνοιγμα της Βουλής και η συζήτηση του νομοσχεδίου σε Ολομέλεια, κύριοι Φωτόπουλοι.


1.7.14

Δεν είναι η μεταρρύθμιση το αίτημα, αλλά η δημοκρατία

Ημερολόγιο καταστρώματος #437

Βρισκόμαστε σε κατάσταση πολιτειακής ανωμαλίας. Το Σύνταγμα παρακάμπτεται νομίμως με τεχνάσματα όπως αυτό του κλεισίματος της Βουλής προκειμένου να υπερψηφιστούν σκανδαλώδη σχέδια νόμου από τα θερινά τμήματα, μαζί με δεκάδες φωτογραφικών τροπολογιών. 

Η δικαιοσύνη ακολουθεί το παράδειγμα της πολιτικής εξουσίας με αποκορύφωμα την απόφαση που λήφθηκε για τις αμοιβές των δικαστικών. Στη δε ανακοίνωση της κ. Βούλτεψη για «κατ’ εντολή Σαμαρά» μη εφαρμογή του νόμου για αναλογική επαναφορά των βουλευτικών αποζημιώσεων ουδείς είχε έστω ένα σχόλιο. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Όταν η δημοκρατία υποχωρεί ο λαϊκισμός θριαμβεύει, χέρι-χέρι με τον αυταρχισμό που κρύβεται από πίσω του. 

Για την κοινωνία το πρόβλημα είναι πολιτικό· για όσους καθοδηγούν την εξελισσόμενη εκτροπή το ζήτημα είναι καθαρά οικονομικό. 

Όσο κι αν οι πολίτες δεν έχουν το χρόνο να ασχοληθούν με τις καθημερινές λεπτομέρειες, η γενική εικόνα είναι αντιληπτή από τους περισσότερους. Οι υποσχέσεις για φορολογική ελάφρυνση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των ανασφάλιστων και λοιπά είναι απλές παρατάσεις που επιχειρεί να κερδίσει η παρούσα κυβέρνηση· παράταση από το ίδιο της το αδιέξοδο, μέχρι να ολοκληρώσει ό,τι θεωρεί ή εξαγγέλλει ως «σωτηρία». 

Όποιος πραγματικά βλέπει ανάκαμψη στην παράκαμψη των νόμων και των θεσμών ή είναι παράφρων σε Ναπολεόντεια κρίση (εφόσον κυβερνάει), ή δεν έχει ιδέα για τη λειτουργία του πολιτεύματος και της ελεύθερης παγκοσμιοποιημένης οικονομίας (αφορά περισσότερο πολίτες και ανιδιοτελείς χειροκροτητές). Οι υπόλοιποι που καταλαβαίνουν αλλά αδρανούν τι περιμένουν; Το παράθυρο ευκαιρίας για την ανάληψη εξουσίας; Έναν παλλαϊκό ξεσηκωμό; Έναν από μηχανής Θεό που θα σώσει την κατάσταση; Όλα μαζί;

Η χώρα σήμερα χρειάζεται τη σοσιαλδημοκρατία όσο ποτέ, με προτεραιότητα στη μεγάλη εικόνα, αυτή που συνθέτει, ενώ παράλληλα άκαμπτη σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θεσμικής λειτουργίας. Δεν είναι τυχαίο πως οι μεγαλύτερες θετικές αλλαγές έχουν γίνει από τέτοιες κυβερνήσεις. Είναι ο χώρος συνάντησης της αριστεράς και φιλελευθερισμού, δύο χώρων που ουδέποτε κατάφεραν να κάνουν μόνοι τους όσα κατάφεραν μέσα από την σοσιαλδημοκρατία. Το γιατί δεν έπεισαν μόνοι, ας το εξετάσουν εκείνοι, αν και το πιθανότερο είναι ότι τα αίτια βρίσκονται στις δικαιολογίες τους.

Τι κάνει σήμερα η σοσιαλδημοκρατία αντί να αναλαμβάνει το ρόλο της; Η μισή έχει παγιδευτεί στον κυβερνητισμό, και η άλλη μισή βολοδέρνει στις ημερίδες, τις εσωτερικές ζυμώσεις και την αυτοϊκανοποίηση. Φοβική και ανίκανη για πραγματική παρέμβαση έχει εγκαταλείψει κάθε κομματικό και κοινοβουλευτικό εργαλείο στα χέρια «ξένων» ή δειλών, και αυτοαναλώνεται συνοδεία ρακής και μεσογειακής δίαιτας στα μεζεδοπωλεία της Αθήνας.


Το πρώτο ζητούμενο είναι να μας θυμίσει κάποιος πως το βήμα της Βουλής δεν είναι εκεί για να ανταλλάσσουν ύβρεις τα μέλη της κυβέρνησης με την αντιπολίτευση. Πως τα μικρόφωνα, οι γραμματείες και οι πρακτικογράφοι είναι απαραίτητοι, γιατί από αυτούς μεταδίδεται ο λόγος εκλεγμένης εξουσίας, και όχι εξωθεσμικές παρωδίες παράκεντρων εξουσίας. Όρος, η επαναφορά των κομμάτων και της κάθε μορφής οργανωμένης πολιτικής συμμετοχής.

Η επαναφορά των κομμάτων - disruption Vs exclusion

Όσα λάθη κι αν έχουν γίνει στο παρελθόν από κομματικούς μηχανισμούς και πρόσωπα, τα κόμματα αποτελούν απαρέγκλιτο θεσμικό στοιχείο του πολιτεύματος τόσο για την καθημερινή λειτουργία και εξέλιξη του πολιτεύματος, όσο και για την νομιμοποίηση που έρχεται από την διαφανή εκπροσώπηση και συμμετοχή των πολιτών. 

Οι παθογένειες των ελληνικών κομμάτων δεν είναι μακριά από αυτές της ελληνικής πολιτείας, χωρίς αυτό να αποδεικνύει σχέση αιτιατού - δεν είναι τα κόμματα η ασθένεια, απλά έχουν προσβληθεί και αυτά από τα ίδια αίτια που έχουν προσβάλει την πολιτεία και τη δημοκρατία μας. Είναι αδιανόητη η προσπάθεια απαξίωσης των κομμάτων συλλήβδην, ειδικά από όσους αυτοπροδιορίζονται προοδευτικοί. Μόνο από την ΧΑ δικαιολογείται τέτοιος λόγος.

Αν το πολιτικό προσωπικό της σοσιαλδημοκρατίας επιθυμεί να συμβάλλει στην ανασύσταση του θεσμικού πλαισίου της χώρας η αρχή πρέπει να γίνει στα του οίκου του. Δεν γίνεται πολιτική χωρίς πολιτικούς, ή πολιτική δίχως δημοκρατικά κόμματα, ή εμβάθυνση και εκσυγχρονισμός της πολιτείας από δομικά ανύπαρκτες ή παρωχημένες πολιτικές δομές.

Στα χρόνια της κρίσης ο οικονομικός και κοινωνικός αποκλεισμός (exclusion) εντάθηκε, όπως και ο πολιτικός, με ταξικά, φυλετικά, γενετήσια, επαγγελματικά και συντεχνιακά χαρακτηριστικά. Αν η λύση πρέπει να έρθει μέσα από τα κόμματα, και πρέπει, η διάρρηξη με το παρελθόν (disruption) πρέπει να ξεκινήσει από τα ίδια τα κόμματα μέσα από νέους, ανοιχτούς τρόπους συμμετοχής. Με κανόνες, αλλά χωρίς στεγανά.

Το αίτημα για αυτούς τους κανόνες λείπει σήμερα, τους κανόνες που θα δημιουργήσουν δομές που θα λειτουργούν προοδευτικά, δυνάμει ανατρεπτικά, προς κάθε μορφή εσωτερικής ή εξωτερικής συντήρησης. Κανόνες που θα αποκλείουν μόνο την παγίωση νοοτροπιών και προσώπων, τη βάση του αποκλεισμού δηλαδή. 

Τα ανθρώπινα δικαιώματα όρος οικονομικής ευημερίας 

Μόνο τέτοια κόμματα θα μπορέσουν να σηκώσουν το αίτημα για αυτοπραγμάτωση. Η αυτοπραγμάτωση είναι το βασικό κίνητρο των πολιτών μίας σύγχρονης κοινωνίας, και η κινητήρια δύναμη του καπιταλισμού. Η ιδέα πως εντός ενός δεδομένου πλαισίου μπορείς να επιδιώξεις ισότιμα με το διπλανό σου τα όνειρα και τις επιθυμίες σου. 

Όσο απομακρυνόμαστε από τη δυνατότητα αυτοπραγμάτωσης των πολιτών, τόσο θα συμπαρασύρεται αναγκαστικά η οικονομία και το πολίτευμα. Η κινητήρια δύναμη θα μετατοπίζεται στον κρατικό καταναγκασμό (βία) και την επιβίωση κόντρα στην ανέχεια, με μόνο εναπομείναντα επιχειρηματία το περιορισμένων ικανοτήτων κράτος, και όσους το νέμονται με όρους διαπλοκής υποσαχάριας ή πρώην σοβιετικής δημοκρατίας.

Η σημερινή κυβέρνηση επιχειρεί το εξής παράδοξο: από τη μία ξεγυμνώνει το δημόσιο από την περιουσία του (επιχειρώντας να πουλήσει ακόμα και δημόσιο χώρο, όπως είναι οι παραλίες που είναι σαφώς διακριτές της ακίνητης περιουσίας) κι από την άλλη εξοντώνει τα μεσαία και τα κατώτερα στρώματα. Αν τα καταφέρει θα έχει απογυμνώσει κράτος και πολίτες από κάθε δυνατότητα επιχειρηματικής δραστηριότητας, έχοντας παραδώσει τη χώρα σε ποιούς; Ποιός «επενδύει» στη σημερινή Ελλάδα; Ποιός αγοράζει; Οι υπό κανονικές συνθήκες δυνάμει υπόδικοι επιχειρηματίες που καταλήστεψαν το δημόσιο για δεκαετίες; Οι άλλοι ή πτώχευσαν ή έφυγαν.

Η απορία είναι γιατί η κυβέρνηση δεν το κάνει με ένα πολυνομοσχέδιο, να τα δώσουν όλα, να τελειώνουν κι αυτοί κι εμείς. Η μόνη πιθανή απάντηση μπορεί να είναι ότι ούτε οι ίδιοι έχουν εικόνα του τι κάνουν. Αρκεί μία ματιά στο υπουργικό συμβούλιο και τους δύο αρχηγούς που το συνέθεσαν για να πεισθεί κανείς για τις δυνατότητες τους να αντιληφθούν τη μεγάλη εικόνα.

Η εναλλακτική

Μία αξιωματική αντιπολίτευση που αναλώνεται σε δεκάρικους υψηλής ακροαματικότητας και χαμηλής αξίας αντιπαραθέσεις ή δεν θέλει, ή δεν μπορεί. Και όπως και να έχει, για την ώρα δεν πείθει. Ένας καλοπροαίρετος μπορεί να διακρίνει κάποια ψήγματα προσπάθειας στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τα αποτελέσματα απέχουν μακράν πειστικών κινήσεων διαφοροποίησης από το ελληνικό παρασύστημα, αντίληψης της σοβαρότητας της κατάστασης, και οργανωτικής δομής που να μπορεί να σηκώσει το βάρος της χώρας αυτή την ώρα.

Αν καταφέρει να πάει τη χώρα σε εκλογές και να ανακόψει την πορεία της κυβέρνησης θα προσφέρει ένα εκτονωτικό διάλειμμα κάποιων μηνών, αν το επιτρέψει η Ευρώπη, αλλά τίποτα πέραν αυτού. Όχι όπως είναι σήμερα. Μπορεί ο κυβερνητισμός να επιδράσει καταλυτικά πάνω του, δεν θα είναι η πρώτη φορά που ένα κόμμα ωρίμασε στην καρέκλα. Αν δεν τα καταφέρει ούτε τότε, δεν θα αποφύγει την έκρηξη από τα κάτω που σιγοβράζει για αρκετά χρόνια, αυτή που εκδηλώθηκε για πρώτη φορά το Δεκέμβριο του 2008. 

Ως εναλλακτική στην εναλλακτική εμφανίστηκε ένα κομματίδιο «Μοναρχίξ», αποτελούμενο από την περιφερόμενη μάζα καλοπροαίρετων, αυτών που δεν είναι σε θέση για την ώρα να αντιληφθούν το πρόβλημα σε ένα δελτίο τύπου με τίτλο «το Ποτάμι έχει όργανα» αναφερόμενο σε εκλεγμένα πρόσωπα χωρίς κομματικές εξουσίες, επειδή αυτές τις έχει κρατήσει όλες ο αρχηγός τους.

Η διέξοδος

Υπάρχει διέξοδος για τη χώρα και τους πολίτες, αλλά δεν είναι ούτε ο μεταρρυθμισμός, ούτε το ξεπούλημα, ούτε η αριστερά, ούτε η δεξιά, ούτε όποιο άλλο θεωρητικό σχήμα. Η λύση βρίσκεται στην επαναφορά της δημοκρατίας ως εχέγγυο προστασίας του δημόσιου συμφέροντος, της ισοτιμίας των πολιτών, και της ύπαρξης κοινωνικής συνοχής. Η δεξιά μας οδηγεί στην καταστροφή, η αριστερά παρατηρεί περιμένοντας τη σειρά της με τη λογική του ώριμου φρούτου (κι αυτό είναι το καλό σενάριο, γιατί στο κακό συμπράττει παραμένοντας σκοπίμως  ασόβαρη ως αντιπολίτευση), ενώ η σοσιαλδημοκρατία έχει παραδώσει όπλα και σφραγίδες στη δεξιά και τα τσίπουρα.

Η μαζικότητα της αριστεράς με την εμπειρία των σοσιαλδημοκρατών θα μπορούσαν να σταματήσουν τη σημερινή πορεία και να ανοίξουν ένα άλλο δρόμο για τη χώρα προτού να είναι αργά, αλλά για την ώρα δεν δείχνουν καμία τέτοια διάθεση. Όταν θα έρθει η κλωτσιά που θα τους ξυπνήσει θα είναι αργά για κλάματα. Η προηγούμενη εκτροπή μας κόστισε δεκαετίες - ούτε τότε δούλεψαν όσοι όφειλαν. Και τότε τους είχαν καταπιεί οι παχιές μοκέτες και οι «συζητήσεις»...

Translate