26.6.13

Το τέλος της πολιτικής, η micro_πολιτική

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούσατε μία πολιτική πρόταση; 

Μη το μπερδέψουμε με ανοησίες που ξερνάνε ιδεολήψιες για ιδεολογίες. Ούτε για μικρομέγαλες βίδες που περνιούνται για οικοδομήματα. Για πολιτική πρόταση ρωτάω.

Θες να δεις το πρόβλημα; Άσε τον ανασχηματισμό, τα micro_κομματικά, την ΕΡΤ, τις αποκρατικοποιήσεις, το Μνημόνιο, τα Ζάππεια, και τα εθνικά αφηγήματα επιπέδου "Συνταγματικό Τόξο" κατά του φασισμού. Το πρόβλημα είναι στο τέλος της πολιτικής.

Το κενό καλύπτεται με μαζική παραγωγή γραπτής και τηλεοπτικής ανοησίας, γεμάτη αξιολογικές κρίσεις ημιμαθών, και εμμίσθων. Την ίδια ώρα, οι έχοντες τις δυνατότητες ανάταξης κιοτεύουν. Κρύβονται πίσω απο προηγούμενες απογοητεύσεις και κείμενα διαμαρτυρίας χωρίς κορμό ή συνοχή, micro_Βολταίροι χωρίς επίπτωση.

Κάθε μέρα που περνάει επιβεβαιώνει τις χειρότερες προβλέψεις: ότι δεν θα γεννηθεί τίποτα καινούριο αν δεν προηγηθεί το μεγάλο γεγονός - η καταστροφή. Μέχρι τότε, θα συνεχίζει το slow death spiral που υποτίθεται ότι βάλαμε στόχο να αποφύγουμε το 2010. Θα είναι απρόβλεπτο, και θα γεννηθεί από εκεί που δεν το περιμένει κανείς, από ένα κομμάτι της κοινωνίας που σήμερα δεν ξέρουμε καν ότι υπάρχει.

Ζούμε σε βαρετούς καιρούς - ξοδεύοντας τις ζωές μας περιμένοντας το τέλος του παρόντος, χωρίς να σχεδιάζουμε το αύριο. Η ματαιότητα σε όλη της τη φρίκη - το τέλος της πολιτικής.



23.6.13

Η τόλμη προϋποθέτει την αρετή

Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, ειδικά στην πολιτική σε μία συγκυρία όπου οι πολιτικοί παλεύουν(;) να βρουν την από καιρό χαμένη αξιοπιστία τους.
Οι επικοινωνιακοί ακροβατισμοί που προκαλούν δημοσιονομική ζημία, χωρίς μεταρρύθμιση, δεν είναι τόλμη. Η απόλυση και επαναπρόσληψη, κατόπιν αποζημιώσεως απόλυσης, των εργαζομένων της ΕΡΤ χωρίς κανένα εχέγγυο αξιοκρατίας δεν βοηθάει κανέναν, πλην όποιου έχει ενδιαφέρον να αλλάξει την επικαιρότητα μακρυά από την δύσκολη πραγματικότητα.

Δεν είναι τόλμη μία τέτοια άσκηση· το αντίθετο, είναι δειλία. Υπάρχει ένα ελαφρυντικό για αυτή την κυβέρνηση: η σημερινή σύνθεση του κοινοβουλίου είναι η χειρότερη της μεταπολίτευσης, με ευθύνη τόσο των ψηφοφόρων όσο και όσων τους απομάκρυναν από την πραγματικότητα με την ανεδαφική τους ρητορεία, κ. Σαμαρά
Αυτό δεν δικαιολογεί  σε καμία περίπτωση την περιφρόνηση που δείχνει ο Πρωθυπουργός για την κοινοβουλευτική λειτουργία, την κατάργηση της ώρας του Πρωθυπουργού, τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που πλέον γίνονται χωρίς καν να έχει συνεδριάσει το Υπουργικό Συμβούλιο, τη διακυβέρνηση μέσα από το εκτός θεσμών συμβούλιο αρχηγών και τόσα άλλα.

Δεν είναι τόλμη να κοροϊδεύεις στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, πότε με τις απολύσεις 2000 υπαλλήλων από την Τοπική Αυτοδιοίκηση (με γελοία κριτήρια), πότε με λίστες επίορκων με κριτήρια που ποτέ δεν προσδιορίστηκαν και πάλι δεν αποχώρησε κανείς (αντίθετα, διορίστηκε καταδικασμένος σε θέση ευθύνης), και τελικά να εμφανίζεις ως λύση "πυγμής" τον ακρωτηριασμό της δημόσιας τηλεόρασης - το κλείσιμο της ΕΡΤ - ενόψει άλλης μίας δόσης χωρίς καμία μελέτη ή σχέδιο για το κόστος της κίνησης και τις πιθανότητες επιτυχίας. 

Όταν δε, η πρόθεση δεν ήταν το κλείσιμο αλλά η επανεκκίνηση μίας εταιρείας με κύκλο εργασιών άνω των 100 εκατομμυρίων, το λιγότερο που θα περίμενε κανείς θα ήταν να έχουν μετρηθεί έστω οι τρέχουσες υποχρεώσεις της εταιρείας, και το κόστος "της τόλμης" από τη μη εκπλήρωση συμβατικών υποχρεώσεων προς τρίτους.

Υπήρχε κάποιο έκτακτο ή σημαντικό γεγονός που να δικαιολογεί αυτή την κίνηση; Με βεβαιότητα όχι. Όσο για τις απολύσεις και τη μείωση του λειτουργικού κόστους μέσα από τη μείωση του μισθολογικού, ελέγχεται ως ανακριβές αφού ήδη επαναπροσλαμβάνουν 2000 από τους 2600 υπαλλήλους, την ώρα που οι 400 εξ αυτών μάλλον μπορούσαν να αποχωρήσουν λόγο διπλοθεσίας. Γιατί μπήκε η χώρα σε αυτή την περιπέτεια, και γιατί κρίθηκε αναγκαία η τόσο ξαφνική "τόλμη"; Για 200 δημοσίους υπαλλήλους; Ας απέλυαν τους 36 που πήραν τους τελευταίους 12 μήνες, με ετήσιο κόστος μισθοδοσίας 1.000.000€ - το ίδιο οικονομικό αποτέλεσμα θα είχε, και δεν θα είχαμε τον διεθνή εξευτελισμό των πρωτοσέλιδων και την ακόλουθη πολιτική κρίση που παραλίγο να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές.


Μέρες πριν το κλείσιμο της ΕΡΤ, ζούσαμε στον παλμό του "success story" της τρικομματικής κυβέρνησης. Μία ερώτηση: τώρα που έφυγε η ΔΗΜΑΡ και οι υπουργοί της, θα επανέλθουμε σε αυτό, ή το ξεχάσαμε οριστικά; Φταίει η ΔΗΜΑΡ για τον πρόσφατο υποβιβασμό της χώρας από αναπτυγμένη σε αναπτυσσόμενη; Μήπως φταίει η ΔΗΜΑΡ που το ΔΝΤ απειλεί με διακοπή της χρηματοδότησης του προγράμματος διάσωσης; Φταίει η ΔΗΜΑΡ για την κοροϊδία και τη διγλωσσία περί μείωσης του δημοσίου; Φταίει η ΔΗΜΑΡ για την κατάργηση του opengov και της Δι@υγειας; Φταίει μήπως ακόμα και για το ότι δεν γίνονται Υπουργικά Συμβούλια όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα; Ίσως και να φταίει, γιατί ποτέ δεν ζήτησε την αλλαγή του Πρωθυπουργού...

Η ΔΗΜΑΡ μπορεί να κατηγορηθεί για ένα και μόνο πράγμα: ότι δεν διαφοροποιήθηκε ούτε κατ' ελάχιστον από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Κρύφτηκε πίσω τους, και με μισόλογα έπαιξε σε όλο αυτό το διάστημα το κουτοπόνηρο, όσο και άθλιο, μικροπολιτικό παιχνίδι των παλαιοκομματικών της εταίρων. Ότι ήταν μία από τα ίδια δηλαδή. 
Η καταγγελία, μέσω διαρροών, μίας αντιμεταρρυθμιστικής ΔΗΜΑΡ που μπλόκαρε τον μέγα Μεσσήνιο είναι γελοία, και απευθύνεται σε κομματόσκυλα και εγκεφαλικά νεκρούς. Στην τελική, ας έκανε υπουργικό συμβούλιο, ο Τολμηρός, κι ας προέκυπτε εκεί η δυσαρέσκειά του για τις όποιες καθυστερήσεις, αν και εφόσον ήταν ευθύνη των υπ. Δικαιοσύνης ή Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Η σκέψη και μόνο προκαλεί το γέλιο, για τον απλό λόγο ότι κάτι τέτοιο θα χρειαζόταν πραγματική τόλμη, και όχι παρασκηνιακό χειρισμό της επικαιρότητας μέσω διαρροών και τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων, για να κρυφτεί η αμηχανία απέναντι στα πραγματικά προβλήματα.

Όπως θα χρειαζόταν πραγματική τόλμη, για να μην κλείσει η κυβέρνηση μία εταιρεία που δουλεύει ήδη με το 50% του προϋπολογισμού που είχε το 2009, με τους μισούς εργαζόμενους, αλλά με καλύτερο αποτέλεσμα, αυτό που έφερε ο "κηπουρός" Γερουλάνος. Αυτός μάλλον το δούλεψε καλύτερα το κλαδευτήρι, ως πραγματικά τολμηρός. Η δε τότε αντιπολίτευση, νυν κυβέρνηση, με πρωτοστατούντα τον κ. Κεδίκογλου, τον σταύρωσαν για αυτή του την προσπάθεια. Ο υφυπουργός του Λιάτσου, της eurovision και της Σαλαγκούδη...

Ας χαλιναγωγήσουμε τα πάθη και τις ιδεοληψίες μας, και ας δούμε επιτέλους τί μπορεί να φέρει αποτέλεσμα για τη χώρα - ειδικά όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως μεταρρυθμιστές/προοδευτικοί/κεντρώοι/κλπ. Η ψύχραιμη αποτίμηση των πραγματικών γεγονότων είναι αυτή που έχει αξία αυτή τη στιγμή, και όχι το ανεδαφικό κυνήγι μαγισσών, γιατί στην τελική, δεν υπάρχει χειρότερο από τον "προοδευτικό" που ακούγεται σαν infotainment του J.E.Hoover σε μία νέα πλαστή διαμάχη κρατιστών και μη.

H χώρα συνεχίζει να μην έχει ένα πολιτικό σχηματισμό που να θέλει και να μπορεί (να έχει τις γνώσεις) να φέρει τις αναγκαίες αλλαγές.

Η τελευταία εβδομάδα απέδειξε για άλλη μία φορά το πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει το υπάρχον πολιτικό προσωπικό για να καλύψει την ατολμία και την απραξία του. Ο κ. Βενιζέλος είδε την ευκαιρία να ξεφορτωθεί τον κ. Κουβέλη από την "σοσιαλδημοκρατία", ενώ ο κ. Κουβέλης βρήκε την ευκαιρία να την κάνει από την κυβέρνηση ενόψει ενός πολύ δύσκολου φθινοπώρου, και να τοποθετηθεί σε ρόλο ρυθμιστή για τις επόμενες εκλογές με μία ενδεχόμενη νίκη ΣΥΡΙΖΑ. Όσο για τον κ. Σαμαρά, αυτός τους έδωσε την ευκαιρία να παίξουν αυτό το παιχνίδι, όταν εκείνος προσπάθησε να στρίψει την επικαιρότητα από την προσωπική του ήττα στο θέμα της ΔΕΠΑ/Gazprom και την αποτυχία εκτέλεσης του οικονομικού προγράμματος. Τα υπόλοιπα είναι ιστορίες για μικρά παιδιά, και δεν θα έπρεπε να απασχολούν κανέναν μας. Πρόκειται για τις τελευταίες πράξεις πολιτικά νεκρών υποκειμένων.


Τέλος, σε ό,τι αφορά τις εκλογικές προσδοκίες των τριών, ας χαμογελάσουμε συγκαταβατικά... Είναι αντίστοιχες των μεταρρυθμιστικών τους προσπαθειών μέχρι σήμερα, ως μία κυβέρνηση "Εθνικής Σωτηρίας", μέσα από τη συγκρότηση του "Συνταγματικού Τοξου"... Αλήθεια, το Συνταγματικό Τόξο υπάρχει ακόμα μετά την αποχώρηση ΔΗΜΑΡ, ή το πετάξαμε κι αυτό μαζί με τα υπόλοιπα επικοινωνιακά πλακάτ του τελευταίου χρόνου; Δεν άκουσα κάτι στις δηλώσεις τους, κι ανησυχώ· είχα ακουμπήσει πολλές ελπίδες, και σε αυτή την τολμηρή κίνηση των τριών... #sarcasm

21.6.13

Η Δράση μετά το συνέδριο και την ΕΡΤ

Επειδή η μούγκα σε ό,τι μας αφορά προσωπικά δεν είναι πολιτικός πολιτισμός, αλλά απολίτικη πρακτική, νοιώθω την υποχρέωση να γράψω αυτό το κείμενο. 

Η Δράση έθεσε ως στόχο τη διεύρυνσή της, από την εποχή που κατέβηκε σε εκλογές υπό τον Στέφανο Μάνο. Η σκέψη ήταν, ότι δεν υπάρχει κοινό ή χρησιμότητα για ένα "καθαρό" φιλελεύθερο κόμμα στη χώρα, ενώ αντίθετα, υπήρχε πεδίο δόξης λαμπρό στη συνεννόηση και τη συνεργασία όσων πίστευαν ότι η χώρα οδηγείται σε αδιέξοδο.

Αυτή η προσπάθεια εντατικοποιήθηκε κατόπιν παραίτησης Μάνου, με τη Δράση υπό τον Αντύπα Καρίπογλου. Δυστυχώς, σε κανένα σημείο αυτής της πορείας δεν επιχειρήθηκε να χτιστεί μία συγκεκριμένη πολιτική αφήγηση πάνω στην οποία θα εξειδικεύονταν θέσεις και προτάσεις για έξοδο από την κρίση. Μείναμε στην οριακά απολιτική αφήγηση του αυτονόητου του εγχειρήματος.

Αυτό οδήγησε σε μία κρίση (storm in a teacup, but still...) τις μέρες του συνεδρίου, με κύρια ευθύνη όσων δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν στο δια ταύτα του εγχειρήματος, και να συνεννοηθούν (ναι, παρασκηνιακά) στο τι μέλλει γενέσθαι για το επόμενο διάστημα. Έτσι, επικράτησε όποιος είχε τη μεγαλύτερη ορμή, ο Θεόδωρος Σκυλακάκης, χωρίς να υπάρχει καμία λογική συνέχεια ή πολιτική εξήγηση στο τί επιχειρεί να κάνει αυτό το μικρό κόμμα. 

Δεν είναι η πρώτη φορά - και στις εκλογές του Ιουνίου το ίδιο έγινε, με την ξαφνική συνεργασία με τη Δημιουργία Ξανά. Και όσο δεν συγκροτείται πολιτικός κορμός και δομή, το πιο πιθανό είναι ότι θα ξαναγίνει. Και κάθε φορά, θα χάνεται η όποια εμπιστοσύνη και οι προσδοκίες που έχουν χτιστεί στο προηγούμενο διάστημα· εντός και εκτός.

Η αλλαγή ηγεσίας συνέπεσε με μία αδυσώπητη επικαιρότητα, από αυτές που δεν συγχωρούν λάθη, σαν αυτό του πρώτου δελτίου τύπου για την ΕΡΤ· εκείνου που, ευκαιρίας δοθείσης, έβγαλε ένα "φιλελεύθερο" πρόσωπο με το οποίο διαφωνεί ακόμα και ο πρόεδρος του ALDE, Guy Verhofstadt. 

Αν η Δράση επιθυμεί ακόμα να βοηθήσει τον τόπο μέσα από την απελευθέρωση από τα ταμπού της μεταπολίτευσης, δοκιμάζοντας τη σύνθεση απόψεων αντί της στείρας αντιπαράθεσης μικρών και μεγάλων στρατοπέδων, θα πρέπει πολύ σύντομα να χτίσει στο εσωτερικό της αυτή την πεποίθηση, να τη συμφωνήσει, και να την υπηρετήσει απαρέγκλιτα. Ειδικά τώρα, που στο τιμόνι της βρίσκεται ένας branded κεντροδεξιός - κάτι που δυσκολεύει ιδιαίτερα την όποια διεύρυνση προς την κεντροαριστερά.

Δεν θα μπω σε ανούσιες συγκρίσεις μεταξύ του πού θα μπορούσε να ήταν η Δράση των περασμένων μηνών, αυτή της διεύρυνσης, μετά τις πρόσφατες εξελίξεις, και πόσο δυσκολότερη είναι η θέση της σήμερα (ειδικά μετά τις άστοχες τοποθετήσεις στο θέμα της ΕΡΤ). 
Δεν υπήρχε κανένα "μεταρρυθμιστικό μέτωπο" στην τρικομματική, και δεν θα υπάρξει στην δικομματική. Ο κ. Σαμαράς στην ξαφνική "πυγμή" του δεν υπολόγισε καν το οικονομικό κόστος των κινήσεων του. Η δε ανυπαρξία σχεδίου είναι χαρακτηριστική ενός πολιτικού προσωπικού που μας βύθισε χωρίς στόχους, πέραν της επανεκλογής του.
Θα περιοριστώ μόνο στο να τονίσω ότι ο χρόνος δεν είναι απεριόριστος, και ότι αν θέλει πραγματικά η Δράση να συνεχίσει από εκεί που ήταν τον Απρίλιο, θα πρέπει να καταβάλλει σημαντικές προσπάθειες για να καλύψει το πολιτικό κενό που έχει χτιστεί στο εσωτερικό της (εδώ και καιρό), και να βγει πλέον προς την κοινωνία ως ένα συγκροτημένο πολιτικό υποκείμενο· με αρχή, μέση και τέλος.

Αυτό, αν δεν θέλει να χαθεί "ήσυχα στη νύχτα" των επικείμενων εθνικών εκλογών, που σαφέστατα πλέον θα προηγηθούν αυτών της ευρωβουλής και της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Είμαι και παραμένω μέλος της Κεντρικής Επιτροπής με την ελπίδα ότι υπάρχουν ευήκοα ώτα στις παραπάνω καλοπροαίρετες  σκέψεις. Το κενό στο πολιτικό πεδίο, κατόπιν αποχωρήσεως της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, είναι πλέον σαφέστερο από ποτέ. Ιδού η Ρόδος** λοιπόν...

____________
** Η φράση προέρχεται από τον αισώπειο μύθο «Ανήρ Κομπαστής», σύμφωνα με τον οποίο, κάποιος αθλητής είχε πάει γιά αγώνες στη Ρόδο κι όταν επέστρεψε στην Αθήνα, κόμπαζε στους φίλους του, ότι είχε πηδήξει πάρα πολλά μέτρα, κανείς όμως δεν τον πίστευε, μιας και όλοι ξέρανε τις περιορισμένες δυνατότητες του αθλητή. 
Καθώς εκείνος επέμενε, προκαλώντας τους να πάνε στη Ρόδο να ρωτήσουν τους θεατές που είδαν το κατόρθωμά του, ένας από τους φίλους του πήγε στο σκάμμα και με το χέρι έγραψε πάνω στην άμμο τη λέξη Ρόδος. Μετά γύρισε προς τον καυχησιάρη αθλητή και του είπε: «Γιατί να πάμε στην Ρόδο; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.». 

18.6.13

97 mins on #whatEurope with Dany Cohn-Bendit, in Greece #FreeThinkinZone - video

Προς μεταρρυθμιστές και "μεταρρυθμιστές"

Καταρχάς, η θλιβερότερη διαπίστωση των τελευταίων ημερών είναι ότι δεν υπάρχει καμία ικανή πολιτική ομάδα στη χώρα να αντιμετωπίσει τις σημερινές προκλήσεις. Αν η κυβέρνηση Σημίτη λειτουργούσε κάποτε με "30 Παγουλάτους" (σχήμα λόγου), σήμερα λειτουργεί με τρεις-τέσσερεις αφανείς καραδεξιούς. Για να μην αναφερθούμε στους διεθνούς εμβέλειας συμβούλους της κυβέρνησης Παπανδρέου, και ξυπνήσουμε πρόσφατα πάθη.

Ομοίως, τα σχήματα της συγκυβέρνησης και της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στερούνται σαφώς εκείνου του πολιτικού προσωπικού και δομών που θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά, καταθέτοντας αξιόπιστες προτάσεις εξόδου από την κρίση. 

Αυτή η φτώχεια καταγράφεται σαφέστατα και στα "κείμενα" θέσεων περί κεντροαριστεράς, φιλελευθερισμού, συνασπισμών και λοιπών αναζητήσεων περί ανέμων και υδάτων την ώρα που οι πολίτες συνεχίζουν να μαραζώνουν σε μία χώρα που δεν αλλάζει, αλλά βουλιάζει ολοένα και περισσότερο σε μία πολιτική κρίση χωρίς προηγούμενο. Η υπερφορολόγηση (όπως προκύπτει από το κόστος ζωής και τα εισοδήματα των πολιτών σε σχέση με τις απαιτήσεις του κράτους) είναι φαινόμενο του αδιεξόδου - όχι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι η ανυπαρξία πολιτικής διεξόδου.

Δεν είναι έκπληξη οι εξελίξεις στην ΕΡΤ Α.Ε. Η ανικανότητα του πολιτικού (και τεχνοκρατικού) προσωπικού, μόνο τέτοια αποτελέσματα μπορεί να φέρει. Ακόμα και οι αποσπασματικές προτάσεις - βλέπε πρόταση Μάνου για την Εθνική Σύνταξη - δεν θα φέρουν κανένα αποτέλεσμα, εφόσον την επόμενη μέρα θα υπάρξει κάποια νέα κίνηση που θα εξαφανίσει το όποιο όφελος.

Αν δεν αποφασίσουμε σαν χώρα το ρόλο του νέου κράτους, τους τομείς και τα κριτήρια δραστηριοποίησης του, δεν θα πάμε πουθενά. Δεν μπορεί να χύνονται τόννοι χολής για το αν θα υπάρχει ή όχι η "Ραδιοτηλεόραση", αλλά πρέπει να μας ενδιαφέρει με ποιους όρους θα υπάρχει η δημόσια τηλεόραση, για να μπορέσει στη συνέχεια να υπάρξει επιχειρησιακός σχεδιασμός που να συνάδει με αυτούς, και να πάμε παρακάτω.

Στην Ελλάδα των ημετέρων, μικρών και μεγάλων (από τον μπάρμπα που ζητάει επιδότηση για τη συλλογή με γκλίτσες, μέχρι τον εθνικό εργολάβο), κάθε τέτοια προσπάθεια έμεινε στη μέση. Είτε γιατί μα ξεβόλευε, και άρα βαφτιζόταν "ανάλγητη", είτε γιατί ο αντίλογος του ημιμαθούς ξερόλα επικρατούσε της περίπλοκης και δομημένης πρότασης.

Το πρόβλημα σήμερα είναι ακόμα εντονότερο, μιας και έχει καταστραφεί κάθε δομή που θα μπορούσε να φέρει τέτοιες προτάσεις. Οι κομματικές δομές, ελλείψει χρημάτων, κράτησαν όποιον μπορούσε "να κουβαλήσει κουκιά", ενώ εξοβέλισαν όποιον μπορούσε να παράξει πολιτική. Ομοίως στο δημόσιο τομέα, οι δομές που απέμειναν όρθιες μετά την "επανίδρυση" του Κώστα Καραμανλή και του Προκόπη Παυλόπουλου, με τις καταργήσεις ανεξάρτητων αρχών και τον κομματικό ευνουχισμό όλων, έφεραν αντίστοιχα αποτελέσματα.

Είμαστε 7 μέρες μετά την "ριζοσπαστική μεταρρύθμιση" στην ΕΡΤ Α.Ε. Όποιος ελπίζει ότι μία τέτοια "λύση" είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, μάλλον είναι μέρος του προβλήματος. Είτε επειδή δεν μπορεί να χαλιναγωγήσει τις ιδεοληψίες του με την ψυχραιμία που απαιτείται, είτε επειδή ανήκει στην κατηγορία του "ξερόλα" που πιστεύει ότι υπάρχουν λύσεις εκτός γενικότερου πλαισίου και σχεδιασμού, είτε επειδή είναι απλά ημέτερος. 

Υπάρχει σειρά στα πράγματα, και πρέπει κάποια στιγμή να την σεβαστούμε, όσο "γαμάτοι" κι αν είμαστε... Πολιτική κατεύθυνση, στρατηγικός σχεδιασμός, σχέδιο δράσεων, εξειδίκευση, διαβούλευση σε όλα τα στάδια με τους εμπλεκόμενους και τους γνώστες των θεμάτων και μετά υλοποίηση. Τα υπόλοιπα είναι μέρος του προβλήματος. Αυτή τη φορά φαίνεται να την γλιτώσαμε, αλλά το μπραφ δεν είναι μακριά...

BBC News - Brazil protests spread in Sao Paulo, Brasilia and Rio
Δεν είναι μόνο η "ανάπτυξη"...

15.6.13

Και ξαφνικά, #ert

Το success story ήταν κούφιο*, ενώ οι ιστορίες περί αδελφού Ξανθού Γένους (Πούτιν) που ήθελε να μας βοηθήσει αλλά το εμπόδιζε ο αμερικανικός παράγοντας και "οι πράκτορες" του καταρρίφθηκαν ενώ είχε βάρδια εκείνος που εν πολλοίς τις έσπειρε. Η ιστορία της Gazprom δεν θα γινόταν ποτέ δεκτή από τους ευρωπαίους εταίρους μας, αφού θα δημιουργούσε συνθήκες ρωσικού μονοπωλίου στην παροχή φυσικού αερίου. Τέλος, σε χρονικό ορίζοντα λίγων μηνών, θα έρθουν νέα μέτρα - ο προϋπολογισμός δεν βγήκε πάλι. Και ίσως να μην βγαίνει και η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Για την ώρα, μόνο παλιά και φθαρμένα πρόσωπα έχουν ωφεληθεί, και οι μέχρι πρότινος ημιθανείς επιχειρήσεις τους.

Ο κ. Σαμαράς προσγειώνει ένα-ένα τα προεκλογικά "όνειρα" του, ενώ παράλληλα σκοτώνει κάθε ελπίδα ότι, έστω, θα συγκρατούσε την άνοδο των ακροδεξιών. Κάθε άλλο, δυστυχώς την τροφοδοτεί. Το παράδειγμα Σαρκοζί και οι ψήφοι που έστειλε στη Μαρί Λεπέν με τις προεκλογικές "μεταναστευτικές" του ακρότητες, είναι πρόσφατο και εξηγείται από το απλούστατο σκεπτικό ψηφοφόρου: "καλά τα λες για τους μετανάστες, με έπεισες, αλλά δεν είσαι εσύ ο κατάλληλος για αυτό το πρόβλημα". Και η ψήφος φεύγει δεξιότερα.

Εδώ είναι και το καταστροφικότερο όλων. Η επικοινωνιακή ατζέντα του κ. Σαμαρά, το προφίλ που επιδιώκει να χτίσει για τον εαυτό του, περνάει μέσα από μία ακραία πόλωση του πολιτικού πεδίου, με μοναδικό σκοπό την συσπείρωση δυνάμεων γύρω από το πρόσωπο του. Φαίνεται να μην έχει καταλάβει ακόμα την ανάγκη συνεργασίας των πολιτικών δυνάμεων της χώρας για να χτίσουμε μία άλλη Ελλάδα - αυτή που θα μας βγάλει από την κρίση, και θα εξασφαλίσει το μέλλον των παιδιών μας. Παραμένει με άλλα λόγια, ο εγωπαθής προεκλογικός Σαμαράς - ο αρχηγός κόμματος· το κουστούμι του Πρωθυπουργού δεν το φόρεσε ποτέ. 

Αυτό συνέβη με την ΕΡΤ. Ήταν ένα νέο Ζάππειο. Ένα πυροτέχνημα, ένας κεραυνός εν αιθρία, με μοναδικό σκοπό το εγωπαθές όφελος. Δεν υπήρχε καμία απεργία διαρκείας, ή κάποιο ξαφνικό σκάνδαλο (μόνο το διαρκές της διαχείρισης της από τον αρμόδιο υπουργό), ούτε κάποιο άλλο ξαφνικό γεγονός που να απαιτούσε μία τόσο γρήγορη και αιφνιδιαστική κίνηση. Αλήθεια, αιφνιδιαστική προς ποιούς; Τους κυβερνητικούς του εταίρους; Αυτούς με τους οποίους οφείλει να συνεργάζεται; Δεν τους κάνει καμία χάρη - κυβέρνηση συνεργασίας είναι. Χωρίς εκείνους, δεν υπάρχει Μαξίμου.


Ο κ. Σαμαράς έστησε άλλη μία επικοινωνιακή φιέστα τύπου Ζάππειο, εναντίον όλων. Τι δεν υπολόγισε. Πρώτον, ότι ο νέος "αντίπαλος" (ΕΡΤ) θα είχε εξοπλισμό και τεχνογνωσία για να αντικρούσει επίσης επικοινωνιακά. 
Δεύτερον, δεν υπολόγισε το τι είναι η ΕΡΤ. Το επίπεδο γνώσης του ήταν αυτού που τη χρησιμοποιεί ως πηγή μισθοδοσίας πολιτικών φίλων. Απεδείχθη ότι είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο, και ίσως πρέπει να τον ευχαριστήσουμε για αυτή την αποκάλυψη. Θα μας βοηθήσει όλους στο να σκεφτούμε το ποιά ΕΡΤ θέλουμε: αυτή των Σαμαράδων/Κεδίκογλου/Ρουσόπουλων/eurovision ή την άλλη. 

Για να μην επεκταθώ άλλο, αυτή την ώρα είναι μόνος του. Δεν φταίει κάποιος τρίτος γι'αυτό - εκείνος το επεδίωξε με την κίνηση αιφνιδιασμού προς όλους. Αν αποφασίσει να φορέσει επιτέλους το κοστούμι του πρωθυπουργού, και να αφήσει αυτό του κομματάρχη, θα ζυγίσει ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η EBU, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, οι λοιποί πολιτικοί αρχηγοί, ο κόσμος σε ποσοστό 67%, είναι αντίθετοι με την πράξη του, και το έχουν εκφράσει με τον πιο δημόσιο τρόπο. Αν δεν αποφασίσει να το αντιληφθεί, και μείνει περιχαρακωμένος στο κομματικό ακροατήριο της όποιας ΟΝΝΕΔ, τα πράγματα θα σκουρύνουν πολύ για όλους· γιατί καλώς ή κακώς, ΕΙΝΑΙ ο πρωθυπουργός, και το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή, είναι η επανέναρξη πολιτικών διαδικασιών.

Θέλω να είμαι αισιόδοξος, ότι θα βρεθεί ένας άνθρωπος να τον απομακρύνει από εκείνα τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του, που τον οδήγησαν κάποτε στο να τινάξει την υπόθεση του Μακεδονικού στον αέρα σε τέτοιο βαθμό που 20 χρόνια μετά να παραμένει άλυτο, με τεράστιο οικονομικό και πολιτικό κόστος. Πού θα τον βρει αυτόν τον άνθρωπο δεν ξέρω· γιατί είναι μόνος του. Όπως το επέλεξε. Και το πιο βασανιστικό ερώτημα παραμένει: γιατί;




_________________

*update:

Ευχαριστώ τον κ. Χατζηγεωργίου για την επισήμανση:

RT @KostasChatzigeo: @constantnos Καλή ανάλυση. Να προστεθεί και η υποβάθμιση από τον οίκο MSCI που δυναμιτίζει κι άλλο την κατάσταση. 
Δημοσιοποιήθηκε το πρωί που προέκυψε η "ξαφνική κρίση" της ΕΡΤ.

14.6.13

Νίκος Χρυσολωράς: Η ΕΡΤ και η Απεργία της ΕΣΗΕΑ



Η απόφαση της κυβέρνησης να κλείσει με αυτόν τον τρόπο η ΕΡΤ ήταν απαράδεκτη. Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε, έκανα αυτό που θεωρούσα χρέος μου ως δημοσιογράφος και ως πολίτης. Ενημέρωσα το σωματείο μου – την Ένωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου στις Βρυξέλλες (International Press Association) – το οποίο στη συνέχεια εξέδωσε καταδικαστική ανακοίνωση. Μίλησα για το θέμα με ξένους συναδέλφους μου, έδωσα συνεντεύξεις σε ευρωπαϊκά μέσα και προσπάθησα να εξηγήσω τι συμβαίνει, όπως εγώ τουλάχιστον το αντιλαμβάνομαι. Τους είπα ότι η βίαιη διακοπή του σήματος ενός ραδιοτηλεοπτικού σταθμού από αστυνομικές δυνάμεις παραπέμπει σε τριτοκοσμική πολιτεία και πως η Ελλάδα έγινε για μία ακόμη φορά ρεζίλι των σκυλιών. Τους είπα ότι η απόφαση ανακοινώθηκε λίγες ώρες πριν την εκτέλεσή της και δεν διέθετε τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας της ελληνικής βουλής. Το γιατί δεν διέθετε την πλειοψηφία, με αφήνει παντελώς αδιάφορο. Τη Δημοκρατία δεν τη σέβομαι μόνο όταν συμφωνώ με τις αποφάσεις της. 

Εξήγησα επίσης στους ξένους συνομιλητές μου ότι υπήρχε έτοιμο σχέδιο νόμου για την αναδιάρθρωση της ΕΡΤ εν λειτουργία. Το γεγονός ότι το σχέδιο αυτό δεν εφαρμόστηκε δεν αποτελεί επίδειξη μεταρρυθμιστικής πυγμής της κυβέρνησης, αλλά ομολογία αποτυχίας. Επιπλέον τεκμήριο ανικανότητας αποτελεί το γεγονός ότι η κυβέρνηση έκλεισε την ΕΡΤ λόγω της αδυναμίας της να προωθήσει στοχευμένες απομακρύνσεις επιόρκων, πλαστογράφων και κοπανατζήδων στο ελληνικό Δημόσιο, στη βάση ενός προγράμματος αξιολόγησης και καταγραφής των υφιστάμενων αναγκών του κράτους, όπως υποχρεούταν εκ της δανειακής σύμβασης που έχει υπογράψει. Έτσι, καθώς ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι, αποφάσισε να ποιήσει την ανάγκη φιλοτιμία, με ένα επικοινωνιακό «πανηγυράκι αποφασιστικότητας», μήπως και καλοπιάσει τη δύσπιστη Τρόικα. 

Το κυριότερο, πιστεύω ότι το επιχείρημα πως όλοι οι απολυμένοι της ΕΡΤ είναι άχρηστα κομματόσκυλα και έπαθαν ό,τι τους άξιζε αγγίζει τα όρια του φασισμού. Η ΕΡΤ δεν είναι το χειρότερο μέσο ενημέρωσης ούτε της Ελλάδας, ούτε της Ευρώπης. Κάποιοι έκαναν καλά τη δουλειά τους στην Αγία Παρασκευή και σήμερα είναι άνεργοι. Το να τους ζητάμε και τα ρέστα από πάνω, είναι το λιγότερο προκλητικό.

Και τέλος, δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στις προθέσεις εκείνων που διέλυσαν την ΕΡΤ και διορίζουν κατά συρροήν ακόμη και σήμερα τους πελάτες τους σε θέσεις μετακλητών υπαλλήλων στο δημόσιο. Με τι μούτρα παρουσιάζεται ως μεταρρυθμιστής της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης ο άνθρωπος που ανέβασε στο Ραδιομέγαρο μια καραβιά «ειδικών συμβούλων» με παχυλές αμοιβές; Με τι μούτρα μιλάνε εκείνοι που την ώρα που κρινόταν η τύχη της Ελλάδος στα Eurogroup, είχαν αφήσει την ΝΕΤ χωρίς ανταποκριτή στις Βρυξέλλες, ενώ είχαν ταυτόχρονα διορίσει «ανταποκρίτρια στο Μονπελιέ» και είχαν αποσπάσει υπάλληλο στο Βέλγιο με τα καθήκοντα του «ειδικού συνδέσμου μεταξύ ΕΡΤ και Europarl TV (!)»;

Ανάλογες τοποθετήσεις έκαναν και οι συνάδελφοί μου Έλληνες ανταποκριτές στις Βρυξέλλες, οι οποίοι έδωσαν συνεντεύξεις σε τοπικούς και μη ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς και απηύθυναν άβολες ερωτήσεις στην Κομισιόν, σε εντονότατο ύφος, όπως και όλοι οι δημοσιογράφοι – Έλληνες και ξένοι – στο press room. Την αντίθεσή μου σε όσα συνέβησαν δεν μπορώ όμως να την εκφράσω μέσω του μέσου στο οποίο εργάζομαι, ούτε να ενημερώσω τους αναγνώστες για τις ευρωπαϊκές αντιδράσεις, όπως εκ της θέσεως μου ως ανταποκριτής στις Βρυξέλλες, υποχρεούμαι. Η εφημερίδα στην οποία εργάζομαι, βλέπετε, δεν επιτρέπεται να κυκλοφορήσει. 

Σε αντίθεση με τους Ευρωπαίους συναδέλφους μας που είναι ελεύθεροι να δείξουν αλληλεγγύη στους απολυμένους της ΕΡΤ, ούτε εγώ, ούτε και κανένας άλλος δημοσιογράφος στην Ελλάδα θεωρητικά μπορεί να μιλήσει, να γράψει, να εκφράσει γνώμη, διότι η ΕΣΗΕΑ και η ΠΟΕΣΥ για μία ακόμη φορά μας στερούν βίαια αυτό το δικαίωμα. Με την απόφασή τους για πολυήμερη απεργία, τα σωματεία φιμώνουν κάθε επικριτική φωνή για όσα συνέβησαν και προσφέρουν ανέλπιστες υπηρεσίες στον κ. Κεδίκογλου. Με την προκλητική ανοχή μάλιστα που δείχνουν σε κομματικούς σταθμούς, οι οποίοι συνεχίζουν να εκπέμπουν ειδήσεις ανεμπόδιστα, οι Ενώσεις μας επιχειρούν να ελέγξουν την ενημέρωση, καταπατώντας έμπρακτα το καταστατικό τους, αλλά και κάθε κώδικα δεοντολογίας. Ακόμη, αφήνουν τους πολίτες έρμαια της μπουρδολογίας, από μπλογκ της συμφοράς, ή αναγκάζουν τους ρεπόρτερ να γίνουν απεργοσπάστες, γράφοντας ανώνυμα κείμενα στα σάιτ των εφημερίδων, καθώς οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα είναι καταιγιστικές. Το πως βοηθάμε με τη στάση μας τους απολυμένους της ΕΡΤ, είναι ένα ερώτημα που μόνο ο κ. Τρίμης δεν έχει σκεφτεί να θέσει στον εαυτό του. 

Το πιθανότερο σενάριο είναι λοιπόν ότι αν η απεργία συνεχιστεί, τελικά θα σπάσει. Δεν είναι μόνο οι οικονομικές πιέσεις που θα αναγκάσουν δημοσιογράφους και ιδιοκτησίες να γράψουν την ΕΣΗΕΑ και τις άλλες ενώσεις στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Το κυριότερο είναι ότι δεν έχει νόημα να κάνουμε αυτή τη δουλειά, αν όταν κοντεύει να πέσει η κυβέρνηση, οι πολίτες αναγκάζονται να καταφεύγουν στο twitter για να μάθουν τα νέα. Ασ'το αν είναι, να κατεβάσουμε τα μολύβια και να αλλάξουμε επάγγελμα. Είτε αυτό θα γίνει, είτε μαζί με την ΕΡΤ, θα ενταφιαστούν εντός ολίγου και οι συνδικαλιστικές ενώσεις. Τις τελευταίες δε, θα τις θρηνήσουν πολύ λιγότεροι...


"In people we trust" - Papandreou's #TED talk





“Our democracies," he says, "are trapped by systems that are too big to fail, or more accurately, too big to control” -- while "politicians like me have lost the trust of their peoples." How to solve it? Have citizens re-engage more directly in a new democratic bargain."

“We do have a choice. Either we empower Europe and its citizens and become a catalyst for humanizing our global economy, or globalization will dehumanize our societies and undermine the European project. As a citizen of Europe, I vote for the first choice."

source



____________________

TRANSCRIPT



This will not be a speech like any one I have ever given. I will talk to you today about the failure of leadership in global politics and in our globalizing economy. And I won't provide some feel-good, ready-made solutions. But I will in the end urge you to rethink, actually take risks, and get involved in what I see as a global evolution of democracy.
Failure of leadership. What is the failure of leadership today? And why is our democracy not working? Well, I believe that the failure of leadership is the fact that we have taken you out of the process. So let me, from my personal experiences, give you an insight, so that you can step back and maybe understand why it is so difficult to cope with the challenges of today and why politics is going down a blind alley.
Let's start from the beginning. Let's start from democracy. Well, if you go back to the Ancient Greeks, it was a revelation, a discovery, that we had the potential, together, to be masters of our own fate, to be able to examine, to learn, to imagine, and then to design a better life. And democracy was the political innovation which protected this freedom, because we were liberated from fear so that our minds in fact, whether they be despots or dogmas, could be the protagonists. Democracy was the political innovation that allowed us to limit the power, whether it was of tyrants or of high priests, their natural tendency to maximize power and wealth.
Well, I first began to understand this when I was 14 years old. I used to, to try to avoid homework, sneak down to the living room and listen to my parents and their friends debate heatedly. You see, then Greece was under control of a very powerful establishment which was strangling the country, and my father was heading a promising movement to reimagine Greece, to imagine a Greece where freedom reigned and where, maybe, the people, the citizens, could actually rule their own country.
I used to join him in many of the campaigns, and you can see me here next to him. I'm the younger one there, to the side. You may not recognize me because I used to part my hair differently there.
(Laughter)
So in 1967, elections were coming, things were going well in the campaign, the house was electric. We really could sense that there was going to be a major progressive change in Greece.
Then one night, military trucks drive up to our house. Soldiers storm the door. They find me up on the top terrace. A sergeant comes up to me with a machine gun, puts it to my head, and says, "Tell me where your father is or I will kill you." My father, hiding nearby, reveals himself, and was summarily taken to prison.
Well, we survived, but democracy did not. Seven brutal years of dictatorship which we spent in exile.
Now, today, our democracies are again facing a moment of truth. Let me tell you a story. Sunday evening, Brussels, April 2010. I'm sitting with my counterparts in the European Union. I had just been elected prime minister, but I had the unhappy privilege of revealing a truth that our deficit was not 6 percent, as had been officially reported only a few days earlier before the elections by the previous government, but actually 15.6 percent. But the deficit was only the symptom of much deeper problems that Greece was facing, and I had been elected on a mandate, a mission, actually, to tackle these problems, whether it was lack of transparency and accountability in governance, or whether it was a clientelistic state offering favors to the powerful -- tax avoidance abetted and aided by a global tax evasion system, politics and media captured by special interests. But despite our electoral mandate, the markets mistrusted us. Our borrowing costs were skyrocketing, and we were facing possible default.
So I went to Brussels on a mission to make the case for a united European response, one that would calm the markets and give us the time to make the necessary reforms. But time we didn't get. Picture yourselves around the table in Brussels. Negotiations are difficult, the tensions are high, progress is slow, and then, 10 minutes to 2, a prime minister shouts out, "We have to finish in 10 minutes."
I said, "Why? These are important decisions. Let's deliberate a little bit longer."
Another prime minister comes in and says, "No, we have to have an agreement now, because in 10 minutes, the markets are opening up in Japan, and there will be havoc in the global economy."
We quickly came to a decision in those 10 minutes. This time it was not the military, but the markets, that put a gun to our collective heads. What followed were the most difficult decisions in my life, painful to me, painful to my countrymen, imposing cuts, austerity, often on those not to blame for the crisis. With these sacrifices, Greece did avoid bankruptcy and the eurozone avoided a collapse.
Greece, yes, triggered the Euro crisis, and some people blame me for pulling the trigger. But I think today that most would agree that Greece was only a symptom of much deeper structural problems in the eurozone, vulnerabilities in the wider global economic system, vulnerabilities of our democracies. Our democracies are trapped by systems too big to fail, or, more accurately, too big to control. Our democracies are weakened in the global economy with players that can evade laws, evade taxes, evade environmental or labor standards. Our democracies are undermined by the growing inequality and the growing concentration of power and wealth, lobbies, corruption, the speed of the markets or simply the fact that we sometimes fear an impending disaster, have constrained our democracies, and they have constrained our capacity to imagine and actually use the potential, your potential, in finding solutions.
Greece, you see, was only a preview of what is in store for us all. I, overly optimistically, had hoped that this crisis was an opportunity for Greece, for Europe, for the world, to make radical democratic transformations in our institutions. Instead, I had a very humbling experience. In Brussels, when we tried desperately again and again to find common solutions, I realized that not one, not one of us, had ever dealt with a similar crisis. But worse, we were trapped by our collective ignorance. We were led by our fears. And our fears led to a blind faith in the orthodoxy of austerity. Instead of reaching out to the common or the collective wisdom in our societies, investing in it to find more creative solutions, we reverted to political posturing. And then we were surprised when every ad hoc new measure didn't bring an end to the crisis, and of course that made it very easy to look for a whipping boy for our collective European failure, and of course that was Greece. Those profligate, idle, ouzo-swilling, Zorba-dancing Greeks, they are the problem. Punish them! Well, a convenient but unfounded stereotype that sometimes hurt even more than austerity itself.
But let me warn you, this is not just about Greece. This could be the pattern that leaders follow again and again when we deal with these complex, cross-border problems, whether it's climate change, whether it's migration, whether it's the financial system. That is, abandoning our collective power to imagine our potential, falling victims to our fears, our stereotypes, our dogmas, taking our citizens out of the process rather than building the process around our citizens. And doing so will only test the faith of our citizens, of our peoples, even more in the democratic process.
It's no wonder that many political leaders, and I don't exclude myself, have lost the trust of our people. When riot police have to protect parliaments, a scene which is increasingly common around the world, then there's something deeply wrong with our democracies. That's why I called for a referendum to have the Greek people own and decide on the terms of the rescue package. My European counterparts, some of them, at least, said, "You can't do this. There will be havoc in the markets again." I said, "We need to, before we restore confidence in the markets, we need to restore confidence and trust amongst our people."
Since leaving office, I have had time to reflect. We have weathered the storm, in Greece and in Europe, but we remain challenged. If politics is the power to imagine and use our potential, well then 60-percent youth unemployment in Greece, and in other countries, certainly is a lack of imagination if not a lack of compassion. So far, we've thrown economics at the problem, actually mostly austerity, and certainly we could have designed alternatives, a different strategy, a green stimulus for green jobs, or mutualized debt, Eurobonds which would support countries in need from market pressures, these would have been much more viable alternatives. Yet I have come to believe that the problem is not so much one of economics as it is one of democracy.
So let's try something else. Let's see how we can bring people back to the process. Let's throw democracy at the problem. Again, the Ancient Greeks, with all their shortcomings, believed in the wisdom of the crowd at their best moments. In people we trust. Democracy could not work without the citizens deliberating, debating, taking on public responsibilities for public affairs. Average citizens often were chosen for citizen juries to decide on critical matters of the day. Science, theater, research, philosophy, games of the mind and the body, they were daily exercises. Actually they were an education for participation, for the potential, for growing the potential of our citizens.
And those who shunned politics, well, they were idiots. You see, in Ancient Greece, in ancient Athens, that term originated there. "Idiot" comes from the root "idio," oneself. A person who is self-centered, secluded, excluded, someone who doesn't participate or even examine public affairs. And participation took place in the agra, the agra having two meanings, both a marketplace and a place where there was political deliberation. You see, markets and politics then were one, unified, accessible, transparent, because they gave power to the people. They serve the demos, democracy. Above government, above markets was the direct rule of the people.
Today we have globalized the markets but we have not globalized our democratic institutions. So our politicians are limited to local politics, while our citizens, even though they see a great potential, are prey to forces beyond their control.
So how then do we reunite the two halves of the agra? How do we democratize globalization? And I'm not talking about the necessary reforms of the United Nations or the G20. I'm talking about, how do we secure the space, the demos, the platform of values, so that we can tap into all of your potential?
Well, this is exactly where I think Europe fits in. Europe, despite its recent failures, is the world's most successful cross-border peace experiment. So let's see if it can't be an experiment in global democracy, a new kind of democracy. Let's see if we can't design a European agra, not simply for products and services, but for our citizens, where they can work together, deliberate, learn from each other, exchange between art and cultures, where they can come up with creative solutions. Let's imagine that European citizens actually have the power to vote directly for a European president, or citizen juries chosen by lottery which can deliberate on critical and controversial issues, a European-wide referendum where our citizens, as the lawmakers, vote on future treaties. And here's an idea: Why not have the first truly European citizens by giving our immigrants, not Greek or German or Swedish citizenship, but a European citizenship? And make sure we actually empower the unemployed by giving them a voucher scholarship where they can choose to study anywhere in Europe. Where our common identity is democracy, where our education is through participation, and where participation builds trust and solidarity rather than exclusion and xenophobia. Europe of and by the people, a Europe, an experiment in deepening and widening democracy beyond borders.
Now, some might accuse me of being naive, putting my faith in the power and the wisdom of the people. Well, after decades in politics, I am also a pragmatist. Believe me, I have been, I am, part of today's political system, and I know things must change. We must revive politics as the power to imagine, reimagine, and redesign for a better world.
But I also know that this disruptive force of change won't be driven by the politics of today. The revival of democratic politics will come from you, and I mean all of you. Everyone who participates in this global exchange of ideas, whether it's here in this room or just outside this room or online or locally, where everybody lives, everyone who stands up to injustice and inequality, everybody who stands up to those who preach racism rather than empathy, dogma rather than critical thinking, technocracy rather than democracy, everyone who stands up to the unchecked power, whether it's authoritarian leaders, plutocrats hiding their assets in tax havens, or powerful lobbies protecting the powerful few.
It is in their interest that all of us are idiots. Let's not be.
Thank you.
(Applause)
Bruno Giussani: You seem to describe a political leadership that is kind of unprepared and a prisoner of the whims of the financial markets, and that scene in Brussels that you describe, to me, as a citizen, is terrifying. Help us understand how you felt after the decision. It was not a good decision, clearly, but how do you feel after that, not as the prime minister, but as George?
George Papandreou: Well, obviously there were constraints which didn't allow me or others to make the types of decisions we would have wanted, and obviously I had hoped that we would have the time to make the reforms which would have dealt with the deficit rather than trying to cut the deficit which was the symptom of the problem. And that hurt. That hurt because that, first of all, hurt the younger generation, and not only, many of them are demonstrating outside, but I think this is one of our problems. When we face these crises, we have kept the potential, the huge potential of our society out of this process, and we are closing in on ourselves in politics, and I think we need to change that, to really find new participatory ways using the great capabilities that now exist even in technology but not only in technology, the minds that we have, and I think we can find solutions which are much better, but we have to be open.
BG: You seem to suggest that the way forward is more Europe, and that is not to be an easy discourse right now in most European countries. It's rather the other way -- more closed borders and less cooperation and maybe even stepping out of some of the different parts of the European construction. How do you reconcile that?
GP: Well, I think one of the worst things that happened during this crisis is that we started a blame game. And the fundamental idea of Europe is that we can cooperate beyond borders, go beyond our conflicts and work together. And the paradox is that, because we have this blame game, we have less the potential to convince our citizens that we should work together, while now is the time when we really need to bring our powers together.
Now, more Europe for me is not simply giving more power to Brussels. It is actually giving more power to the citizens of Europe, that is, really making Europe a project of the people. So that, I think, would be a way to answer some of the fears that we have in our society.
BG: George, thank you for coming to TED.
GP: Thank you very much. BG: Thank you. (Applause)


13.6.13

Ο ύπουλος εκφασισμός

Το πιο ύπουλο και επικίνδυνο πράγμα με το φασισμό, είναι ο υπόγειος εκφασισμός των αστών και της μεσαίας τάξης** που προηγείται της επικράτησης του.

Δυστυχώς, σε όλα τα ιστορικά παραδείγματα, αυτή η διαδικασία αναγνωρίστηκε πάντα μετά την καταστροφή. 

Ο εθνοκεντρικός-λαϊκιστικός λόγος που επικράτησε το περασμένο διάστημα στην Ευρώπη, με κύρια ευθύνη της Γερμανίδας Καγκελάριου, και η ανεύθυνη επανάληψη του από εθνικούς αντιπροσώπους είναι πλέον η ωρολογιακή βόμβα· όχι η οικονομική κρίση.

Στις χώρες που πλήττονται από τις συνέπειες της κρίσης χρέους τα συμπτώματα είναι εμφανέστερα. Οι άλλες χώρες, όσες ακόμα ευημερούν συγκριτικά, ενδεχομένως να καταφέρουν να ανατρέψουν την πορεία μέσα από τις ήπιες πολιτικές που τώρα προσπαθεί να δημιουργήσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Στην Ελλάδα αυτό δεν είναι εφικτό. Χρειάζεται εξωτερική, ψύχραιμη αλλά αποφασιστική, παρέμβαση στο πολιτικό προσωπικό όλων των βαθμίδων προκειμένου να κατανοήσουν το πρόβλημα, και να αλλάξουν τον τρόπο που πολιτεύονται. 

Καλώς ή κακώς, το πολιτικό στίγμα σε ένα λαό δινόταν και θα δίνεται από "τα πάνω". Από "τα κάτω" το στίγμα δίνεται με όρους "ΑΝΤΑΡΣΥΑ", ανεξαρτήτως του πόσο κεντρώες ή ακραίες μπορεί να ήταν οι προθέσεις τους αρχικά.

Μετράμε μέρες, και δεν βλέπω διέξοδο. Η πόλωση που συντελείται από τα πάνω, ο διάχυτος οπορτουνισμός και η μαζική αποδοχή του ως μέρος του παιχνιδιού (αν όχι κανόνας), και η έλλειψη συγκροτημένου αντίλογου δείχνουν προς ένα τραγικό επίλογο στην ελληνική κρίση. Το γράφω εδώ και μήνες - επαναλαμβάνομαι, το ξέρω - αλλά δεν ξέρω και τι άλλο μπορώ να κάνω σε αυτό το σημείο...

Πηγή: Hitler Youth - Wikipedia

ΥΓ: Τη φωτογραφία την είχα χρησιμοποιήσει ξανά, στο "Να την βαφτίσω;"


**Τα "κινήματα" αυτά πάντα βασίζονται στην λαϊκή απήχηση των κατώτερων τάξεων, μέσα από τη λαϊκιστική και εύκολη ρητορική. Αυτό που συζητάμε εδώ είναι την κλιμάκωση και εν τέλει την επικράτηση τους, με τελευταίο στάδιο σε αυτή την πορεία, την συμμετοχή όσων είχαν τα εφόδια να αντισταθούν στον εύκολο λόγο· μορφωτικά και υλικά (αυτά που κερδίζουν χρόνο για δεύτερες αναγνώσεις).

12.6.13

Μπουτάρης για ΕΡΤ: "Η όλη ιστορία δείχνει μια τρομερή προχειρότητα"


"Η ΕΡΤ όντως χρειάζεται εξυγίανση και εξορθολογισμό, αυτό είναι παγκοίνως γνωστό – αφού έτσι την κατάντησαν οι κυβερνώντες τα τελευταία 30 χρόνια. Όμως, το ίδιο χρειάζεται όλος ο δημόσιος τομέας, και πάντα με κριτήρια μεταρρυθμιστικά: με αξιοκρατία, μείωση της γραφειοκρατίας, αύξηση της αποτελεσματικότητας, αξιολόγηση των δομών και περιορισμό του κόστους. 

Πάντως, δεδομένου ότι η ΕΡΤ χρηματοδοτείται αυτοτελώς μέσα από το Ανταποδοτικό Τέλος, το κλείσιμό της δεν έχει δημοσιονομικό όφελος – προφανώς, όμως, η κυβέρνηση υπήρξε απρόθυμη να υποδείξει από πού θα προκύψουν οι 2500 απολύσεις που έχει ζητήσει η Τρόικα από πριν το Πάσχα, προκειμένου να μην τιναχθεί στον αέρα το πρόγραμμα χρηματοδότησης της χώρας.

Πρόκειται πάντως για αδιανόητη κατάσταση. Δεν είναι δυνατόν η χώρα να μείνει χωρίς δημόσια ραδιοτηλεόραση, ο ρόλος της οποίας είναι η εξυπηρέτηση του κοινωνικού συνόλου και των ειδικών ομάδων του, γεγονός που με όρους ιδιωτικού τομέα και αγοράς θα ήταν ασύμφορο. Ειδικά στην περίοδο της οικονομικής κρίσης που πλήττει σφοδρά και τα ΜΜΕ, ο ρόλος της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης στην ενημέρωση των πολιτών και κατ’ επέκταση στη δημοκρατία γίνεται ακόμη πιο κρίσιμος.

Επιπλέον, η ΕΡΤ είναι δημόσια κοινωνική περιουσία, δεν είναι το αμπέλι του παππού κανενός, δεν μπορεί η δημόσια ραδιοτηλεόραση να κλείνει με συνοπτικές διαδικασίες. 
Και φυσικά υπάρχουν και οι εργαζόμενοι. Θα αποζημιωθούν, ακούω να λέγεται, αλλά δεν έχει ξαναγίνει τέτοια απόλυση σε τόσο στενό χρονικό διάστημα και χωρίς την απαραίτητη προειδοποίηση. 

Ειδικά για τη Θεσσαλονίκη, είναι προφανής η χρησιμότητα της ΕΤ3 ως καναλιού για όλη την Ελληνική περιφέρεια και σ’ αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει να ενισχυθεί.
Η όλη ιστορία δείχνει μια τρομερή προχειρότητα, ενώ και η ασάφεια για το πότε θα λειτουργήσει η δημόσια ραδιοτηλεόραση είναι απίστευτη. Εμείς στο επίπεδο της δημοτικής ραδιοτηλεόρασης, η οποία επίσης κόστιζε δυσανάλογα πολλά χρήματα (χρήματα των δημοτών, υπενθυμίζω) για το προϊόν που παρήγε προχωρήσαμε στην εξυγίανσή της. Πήραμε την πολιτική απόφαση και την στηρίζουμε έως σήμερα να μην στερήσουμε την πόλη και τον δήμο από ένα εργαλείο ενημέρωσης των πολιτών, να μην την κλείσουμε, παρόλο που τα χρήματα της Τ.Α. όλο και λιγοστεύουν. Γι’ αυτό άλλωστε προσπαθούμε να της δώσουμε διαδημοτική βάση."


Επικίνδυνοι #ert

Πρώτα τα γεγονότα:

1. Η ΕΡΤ είναι πλεονασματική από την εποχή Γερουλάνου και μετά. Τότε που πήγε στον εισαγγελέα ο πρώην Διευθυντής των Ρουσόπουλου/Κεδίκογλου και καταδικάστηκε. Ναι, αυτός που είναι σήμερα Διευθυντής στο ΣΚΑΙ.

2. Το σχέδιο Μόσιαλου απέτυχε με ευθύνη της κυβέρνησης τότε, και της Νέας Δημοκρατίας του Αντώνη Σαμαρά. Οι δηλώσεις Κεδίκογλου τότε είναι ενδεικτικές, και μπορείτε να τις βρείτε στο διαδίκτυο - ήταν πολλές, και όλες καταδικαστικές.

3. Κανείς δεν υιοθέτησε την πρόταση Αλιβιζάτου/Καψή. Αγνοήθηκε.

4. Η προσπάθεια του Κώστα Σπυρόπουλου για αναβάθμιση του τελικού προϊόντος (βλέπε ντοκυμαντέρ, νέες σειρές, κλπ) έληξε χωρίς ποτέ να καταλάβουμε το γιατί. Αντικαταστάθηκε από τον Τζόνυ Καλημέρη... Έκτοτε, οι φήμες οργίων εξωτερικών παραγωγών και προσλήψεων, υπό την υπουργία Κεδίκογλου, φουντώνουν αναπάντητες.

Σημείωση: το 2006(;) η κυβέρνηση Καραμανλή έκλεισε το ΣΔΟΕ όπως εχθές την ΕΡΤ, με αντίστοιχη ρητορική, και είδαμε τα αποτελέσματα για τα έσοδα. "Λουκέτο και βλέπουμε" είπαν και τότε.

Στο δια ταύτα

Ο κ. Σαμαράς εκλέχθηκε μετά από μία λυσσαλέα αντιπολίτευση που έλεγε "όχι" σε όλα (και στην εξυγίανση της ΕΡΤ) με μοναδικό σκοπό όχι την "επαναδιαπραγμάτευση", αλλά την προσωπική του κομματική επιτυχία. Κατόπιν εκλογής του, αντιστράφηκαν και οι λίγες μεταρρυθμίσεις που είχαν γίνει, ενώ στη "μοριοδότηση" για τις θέσεις στο δημόσιο μπήκαν ξανά οι κομματικές ταυτότητες και ο τόπος καταγωγής (Μεσσηνία).

Η χώρα έχει δει μία μεταστροφή κλίματος, όχι λόγω διαρθρωτικών αλλαγών, αλλά αυξημένης ανοχής της Τρόικας προς όσα δεν γίνονται, και ίσως ενόψει Γερμανικών εκλογών (αν κάποιος θεωρεί ότι η Μέρκελ χρειάζεται "να πουλήσει" το ελληνικό θαύμα...).

Προχθές, κατέπεσε άλλος ένας μύθος της συντηρητικής παράταξης, αυτός της συνωμοσίας που έλεγε μεταξύ άλλων ότι στήθηκε σχέδιο δολοφονίας του Καταλληλότερου-Καραμανλή λόγω Gazprom και άλλες ασυναρτησίες. Τι θα έλεγε για αυτό το Μαξίμου; Τι θα απαντούσε στους Φαήλους του;

Κρίθηκε λοιπόν πολύ βολικό το πραξικοπηματικό κλείσιμο της ΕΡΤ. Χωρίς κανένα σχέδιο, καμία πρόταση για την επόμενη μέρα, χωρίς τίποτα. Μερικές εβδομάδες πριν η ΕΡΤ είχε πληρώσει εκατομμύρια Ευρώ για τα δικαιώματα μεγάλων αθλητικών διοργανώσεων, που χθες χάρισαν χωρίς τίμημα "στους νταβατζήδες" - τους βασικούς μετόχους, για να θυμηθούμε και τη σωστή ορολογία.

Ο κ. Σαμαράς απέδειξε για άλλη μία φορά στην ιστορία του το πόσο επικίνδυνος είναι. Διάλεξε τη στιγμή που η χώρα έπρεπε να στραφεί στην λογική και τις διαρθρωτικές αλλαγές, για να παίξει chicken με τους κυβερνητικούς εταίρους και να κρυφτεί πίσω από τη φασαρία που ο ίδιος, ως γνήσιος αντιδραστικός, δημιούργησε.

Την δε ανακοίνωση του λουκέτου την έδωσε ο υπεύθυνος, για όσα αληθή καταμαρτύρησε, υπουργός, ο κ. Κεδίκόγλου. Δεν ακούσαμε κάτι για κάποια προσπάθεια εξυγίανσης που έγινε και απέτυχε, και ο λόγος ήταν απλός: γιατί δεν έγινε! Δώδεκα μήνες υπουργός, και το μόνο που έχει να δείξει είναι η αδικαιολόγητη απόλυση Σπυρόπουλου, η εγκατάσταση των Λιάτσου και Καλημέρη, τη eurovision και τη Σαλαγκούδη. Και ό,τι βγει στο μέλλον από προσλήψεις. Α! Και την αποτυχία του euronews.gr. Αυτά.

Δεν είναι μεταρρύθμιση αυτό κύριε Σαμάρα - επίδειξη καιροσκοπισμού είναι και μικροπολιτικής ισχύος. Αν θέλατε να αλλάξετε την ΕΡΤ, η πρώτη σας κίνηση θα έπρεπε να είναι η απόλυση Κεδίκογλου, και η παρουσίαση ενός αξιόπιστου σχεδίου. Αν αυτό κόλλαγε σε μικροσυμφέροντα, σαν αυτά που επιδείξατε εσείς στις προτάσεις Μόσιαλου και Αλιβιζάτου, ας προχωρούσατε τότε "δυναμικά". Με κλείσιμο και επανεκκίνηση την ίδια μέρα - όχι "κάποτε".

Κύριε Σαμαρά δυναμιτίσατε για μία ακόμα φορά το κλίμα στη χώρα, στην πιο δύσκολη της ώρα, κι ανάθεμα με αν κατάλαβα το γιατί. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είστε τόσο επικίνδυνος - δεν το χωράει ο νους...



Translate