7.3.13

Κοροϊδέψτε μας λίγο ακόμα - μπορείτε

Το 2010 ξεκίνησε μία έντονη προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Δημοσιονομική προσαρμογή σημαίνει περικοπή δαπανών και αύξηση των εσόδων, κάτι που ήταν σαφώς αναγκαίο όταν μόνο στην διετία 2007-2009, ελέω των "φιλολαϊκών" πολιτικών των κ.κ. Παπαθανασίου και Καραμανλή, τριπλασιάσαμε το έλλειμμα της χώρας. 


Είχε προηγηθεί η κατάργηση της λίστας φαρμάκων, οι 100,000+ προσλήψεις, οι 650 νέοι οργανισμοί, αλόγιστη καταβολή υπερωριών και επιδομάτων, και τόσα άλλα που ακούμε ξανά και ξανά από τους σχολιαστές-πολιτικούς.

Κάθε προσπάθεια παράλληλου εκσυγχρονισμού του κράτους εμποδίστηκε από το πολιτικό προσωπικό που έσπευσε να βαφτίσει τις αναγκαίες αλλαγές “Μνημόνιο”, και να τις πολεμήσει με λύσσα, ή με απραξία (ως μέλη κυβερνήσεων ή διορισμένοι διαχειριστές). Άνοιγμα αγορών, άνοιγμα επαγγελμάτων, μείωση της γραφειοκρατίας, διοικητική αποκέντρωση (μοίρασμα της εξουσίας σε κατώτερες βαθμίδες δηλαδή), πάταξη της διαφθοράς κυρίως με τη χρήση της τεχνολογίας σύμφωνα με δοκιμασμένες καλές πρακτικές του εξωτερικού, αξιολόγηση των υπαλλήλων του δημοσίου τομέα, και τόσα άλλα σταμάτησαν ως “μνημονιακά” ή “νεοφιλελεύθερα” μέτρα.

Όσο αυτές οι αλλαγές δεν προχωρούσαν η οικονομική δραστηριότητα εν μέσω κρίσης δανεισμού υποχωρούσε, άρα και η είσπραξη εσόδων εφόσον δεν υπήρχε δραστηριότητα για να φορολογηθεί, ενώ παράλληλα δεν εισέπραττε το κράτος τις βεβαιωμένες οφειλές λόγω των συνεχών λευκών απεργιών των επίσης “αντιμνημονιακών” εφοριακών.


Οι δαπάνες έτρεχαν όμως, χωρίς καμία δυνατότητα δανεισμού και διεύρυνσης του χρέους, οπότε η Τρόικα απαίτησε νέα υπερφορολόγηση. Τα περίφημα πακέτα μέτρων, με τελευταίο αυτό των διπλών εκλογών, αυτό που επιβλήθηκε επειδή σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό θεώρησε σημαντικότερη την προσφυγή στην κάλπη, από την ελάφρυνση των πολιτών μέσα από την εφαρμογή των συμφωνηθέντων μεταρρυθμίσεων.

Για εσωτερική υποτίμηση (μείωση τιμών δηλαδή), ούτε κουβέντα! Η πώληση βρεφικού γάλακτος από τα σουπερμάρκετ χωρίς το 35% καπέλο που έβαζε ο φαρμακοποιός ήταν “μνημονιακό μέτρο”, οπότε ο κ. Λουράντος και οι σύντεχνοι του κατέβασαν ρολά, με την ενεργή συμπαράσταση της τότε αντιπολίτευσης του κ. Σαμαρά και των ΜΜΕ που έψαχναν θαλασσοδάνεια. Τα μονοπώλια τους ήταν “κεκτημένα”. Ομοίως οι άδειες των επαγγελματικών αυτοκινήτων, τα κλειστά επαγγέλματα κ.ο.κ.

Νεοφιλελεύθεροι κρατιστές

Αν ο ορισμός του “νεοφιλελευθερισμού”, όπως συζητείται, είναι η επιδίωξη λειτουργίας σε κλειστή αγορά με μοναδικό σκοπό το ατομικό κέρδος εις βάρος της χειμαζόμενης κοινωνίας, πείτε μου εσείς ποιος είναι ο πραγματικός νεοφιλελές εδώ: ο φαρμακοποιός που απεργεί για να μπορεί να διαθέτει μόνον αυτός το βρεφικό γάλα με 35% καπέλο, ή ο Τόμσεν που ζητούσε την διάθεση του από τα σουπερμάρκετ; Ο οδηγός νταλίκας και ο ταξιτζής που “συμφωνούν” τα κόμιστρα τους με τον κάθε Στυλιανίδη ή Ρέππα, ή όποιος είπε ότι δεν είναι δυνατόν να κοστίζει μία παλέτα να πάει από την Αθήνα στην Πάτρα περισσότερο απ όσο κοστίζει να πάει στο Μόναχο; 

Είναι νεοφιλελές αυτός που επιδιώκει την απελευθέρωση από την γραφειοκρατία που έχει προκαλέσει το όποιο ηλίθιο νομοθέτημα του κάθε άθλιου πολιτευτή προκειμένου να προστατεύσει το ασκέρι του, ή αυτός που δέχεται το κόστος της γραφειοκρατίας που ανέρχεται σε 35 δις € το χρόνο;

Γέμισε νεοφιλελεύθερους ο τόπος, αλλά δεν είναι ούτε οι διεθνείς κερδοσκόποι, ούτε ο Τόμσεν, ούτε ο Μανδραβέλης· είναι όλοι αυτοί οι μικροί και μεγάλοι κρατιστές, μέσα και γύρω από το κράτος, που έχουν μάθει να βγάζουν το ψωμί τους (ή να εκλέγονται) στην πλάτη του φορολογούμενου και του μισθωτού, και δεν προτίθενται να αλλάξουν ακόμα και τώρα. Γι αυτό δεν γίνεται καμία αλλαγή, γι αυτό αποσύρουν κάθε νομοσχέδιο με ψήγματα μεταρρύθμισης, γι αυτό ανατρέπουν ακόμα και τις λίγες αλλαγές που έγιναν τη τελευταία τριετία.

Τα καβγαδάκια στους τηλεοπτικούς δέκτες είναι οπερέτες μεταξύ ομοίων που πασχίζουν να πείσουν για τις διαφορές τους. Είναι οι νεοφιλελεύθεροι κρατιστές που μας έφεραν μέχρι εδώ, και παραμένουν αποφασισμένοι να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μην αλλάξει τίποτα. Κοροϊδέψτε μας λίγο ακόμα - μπορείτε· όσο υπάρχουν πρόθυμοι που θα σας επιτρέπουν να κρύβεστε πίσω από “γενναίες προσπάθειες σωτηρίας του Έθνους, ενάντια στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα του Μνημονίου”. Συνεχίστε - η ανεργία είναι μόνο 35%...

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μου επιτρέπει το σύστημά σου (του blog σου) να καταθέσω κι εγώ τις σκέψεις μου, προς διάλογο θελω να το τονίσω! Γιατί αποβλέπω στη πρόοδο, την ατομική μέσα απο ην ευρύτερη.

Ηθελα να πω πως η στροφή στον κρατικισμό κατα περίοδο Καραμανλή -και οποιαδηποτε άλλη περίοδο- είχε σκοπό τη συντήρηση του κράτους, τελικά όμως με την στρεβλή έννοια του πελατειακού κι όχι του κυρίαρχου εντος συνόρων και εν μέσω ενώσεων.
Εγώ ειμαι με αυτους που λένε πως κατα τον OECD έχουμε το λιγότερο αναλογικά δημόσιο μετά την Ιαπωνία.
Το στρεβλό-τερο της υπόθεσης ειναι όμως πως το κάθε κομματόσκυλο-πελάτης με την ψήφο, έχει την πιο λουφαδόρικη θέση μπορεί να σκεφτεί, μαζί με μερικές δεκάδες άλλους ακόμα, αφήνοντας τεράστια κενά σε θέσεις που πραγματικά υπάρχουν απαιτήσεις, είτε αυτό ειναι κλάδοι ολόκληροι όπως η παιδεια -στα χαμηλότερα όμως κλιμάκιά της, αλλα και σε ειδικά τμήματα- η υγεία -επίσης- αλλα και διοικητικά. Θα το έβαζα στο "διοικητική αποκέντρωση" που λέτε, αλλα που νομίζω πως το χρησιμοποιείτε με μια ποιό κάθετη έννοια.

Οι ΔΕΚΟ του Καραμανλή, που τιγκάρανε απο κόσμο κατα τα χρόνια που αναφέρεις, ειναι κι αυτό κάτι στρεβλό, αλλα που εν όψει αποκρατικοποιήσεων ειναι εύκολα διορθώσιμο. Υπάρχει ένα καλό σε αυτό και με την ολοκλήρωση τον αποκρατικοποιήσεων. Οτι !κάποιοι! Ελληνες θα έχουν λεφτά του χρόνου, απο κάποια συνταξιοδότηση, απο κάποια αποζημίωση, απο κάποια "λίπη" που διατήρησαν απο τους φουσκωμένους τους μισθούς στις ΔΕΚΟ.
Με γουρλωμένα μάτια, περιμένουμε να δουμε πώς θα ολοκληρώσουν την μείωση του δημοσίου, που απαιτείται αφου θα πρέπει να ειναι ανάλογο του ποσοστου των εργαζομένων, αλλα που θέλει προσοχή.
Και τις αποκρατικοποιήσεις βέβαια, πόσο σίγουροι ειμαστε πως θέλουμε αποκρατικοποίηση του ΟΠΑΠ, του οποίου κέρδη απο τα λαχεία μόλις φέτος θα αρχίσουμε να βλέπουμε λόγω προστίμων που εχει δεχθεί παλαιότερα απο τα ευρωπαϊκά δικαστήρια και που τα υπόλοιπα κέρδη μοιράζονται σε κάποιες εταιρίες, με τον έναν ή τον άλλον -κύρια με τον άλλον- τρόπο, αμοιγώς Ελληνικές όμως. Πράγμα που σημαίνει πως κάποια λεφτά -αρκετά- μένουν εντός συνόρων προς !ανακύκλωση! Και τι να τις κάνω 30 εταιρίες τυχερων παιχνιδιών έπειτα; Εκτος ίσως αν γίνει μια γεωγραφική αναδιάρθρωση των κομματιών του ΟΠΑΠ, μια-δύο τρεις εταιρίες ανα δήμο πχ, αλλα τότε θα ζητάγαμε πάλι κράτος, για τον έλεγχο, αν αυτόν τον αναλλάμβαναν ανεξάρτητες και ιδιωτικές αρχες π.χ. όπως στη Γερμανία, προσωπικά δεν κατανοώ τη διαφορά...

ΔΕΗ; 1000 κομμάτια να γίνει όχι ένα! Η γεωγραφική κατανομή των μερισμάτων ειναι πάλι μια καλή ιδέα.
ΕΙναι κρίμα που ανάλωσα -ίσως και εκμεταλεύτηκα- τον χρόνο μου στις αποκρατικοποιήσεις. Ειναι πολλά τα καίρια ζητήματα αυτή τη στιγμή, όπως πχ το ξεπουλημα των πηγών ενέργειας της χώρας, σε μια περίοδο που οι μεγαλοκαρχαρίες του κλάδου, αναζητουν τέτοιες σαν αφιονισμένοι. Ηρθαν σημερα μόλις να μας πουν πως θα βγάλουν νόμο να εισπράτουμε 3 εκ. € τον χρόνο για δικαιώματα εκμεταλευσης, αλλα το ποσο για όσους γνωρίζουν ή εστω έχουν ασχοληθεί, ειναι αστείο! Θεωρητικά -κατα τις αναλύσεις των ειδικών- τα ετήσια κέρδη των εταιριών που ανέλαβαν τις εξορύξεις στη Χαλκιδική, θα φτάνουν περί το 1,5 δις €, κάτι λάθος έχουν κάνει θα έλεγε κανεις για τον υπολογισμό των δικαιωμάτων... Θα θέλαμε να ακούσουμε επίσης και μια δήλωση του στυλ "αμα και τυχόν υπάρξει η παραμικρή παραβίαση περιβαλλοντικών κανονισμών, θα τους αφαλλοκόψουμε" αλλα δεν ακουσαμε τίποτα τέτοιο, ούτε για στελέχωση κάποιων αρχών, ειδικών στο θέμα. Αν υπάρχει ή κατα πόσο λειτουργεί εύρυθμα κάτι τέτοιο το έχουν αποδείξει παλαιότερες ενέργειες.

Τέλος, οι θέσεις εργασίας σαφέστατα δεν ειναι κάτι που πέφτει απο τον ουρανό, δεν ειναι κάτι που μπορεί να το πσορφέρουμε δωρεαν, δεν ειναι κάτι μη σύνθετο και επιφανειακό!

constantinos alexacos είπε...

Σκοπίμως δεν μπήκα στο ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων, επειδή αυτό είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο. Μίλησα για διοικητική αποκέντρωση, που σημαίνει πέρασμα εξουσιών προς Τοπική Αυτοδιοίκηση, αποκεντρωμένες δομές και ανεξάρτητες αρχές.

Και εν μέρει συμφωνώ μαζί σου, στο ό,τι όσο συζητάμε για το ποιος έκαψε τι, στο πλαίσιο του "επαναστατικού αγώνα", δεν θα μείνει για μία ακόμα φορά χρόνος να μιλήσουμε για τους όρους, το όφελος και τις λεπτομέρειες της κάθε ιδιωτικοποίησης. Κι όπως έχει αποδειχθεί, ο διάβολος πάντα εκεί κρύβεται.

Ευχαριστώ για το σχόλιο

Ανώνυμος είπε...

ναι κατανοώ την έννοια "διοικητική αποκέντρωση" και συμφωνώ στο σημείο που το συνοψίζεις -και υπενθυμίζω στον κάθε αναγνώστη και επι της ευκαιρίας τον Καλλικράτη της συμφοράς- διαφοροποιούμαι κάπου αλλα τελικά θα αρκεστώ στο να ζητήσω συγνώμη για την πρωινή ατιμέλεια της προηγουμενης απάντησής μου
καλημέρα να έχουμε!

constantinos alexacos είπε...

Για πείτε μου που ακριβώς απέτυχε "ο Καλλικράτης της συμφοράς", γιατί η εμπειρία μου είναι τελείως διαφορετική.

ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ είπε...

Συμφωνώ 100% με τις απόψεις σας, τις υπερασπίζομαι πολλά χρόνια τώρα, αγανακτώ εξίσου με την αδυναμία του κόσμου να καταλάβει τα στοιχειώδη δεδομένης της πλύσης εγκεφάλου που έχει συστηματικά υποστεί καθ' όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης.

Μετά από όσα είπατε όμως, το παραπάνω δεν έχει ενδιαφέρον. Ενδιαφέρον ίσως έχει να σχολιάσω ότι ο μόνος σοβαρός αντίλογος που έχω ακούσει μέχρι σήμερα, είναι ότι αυτές οι αλλαγές απαιτούν σοβαρότητα και στοιχειώδη προσήλωση στη λογική, έννοιες τις οποίες δεν κατέχουν σε κανένα επίπεδο οι πολιτικοί που έχουν τοποθετήσει οι Έλληνες στη κεντρική σκηνή (βλ. το ενιαίο μέτωπο Σύριζα/ΝΔ/ΠΑΣΟΚ, τη Χρυσή Αυγή, κ.ά).

Αυτοί οι πολιτικοί, είναι ικανοί να εφαρμόσουν την κοινή λογική των μεταρρυθμίσεων με τέτοιο τρόπο που να την καταστήσουν καταστροφική. Υπεύθυνος για αυτούς ασφαλώς είναι ο Έλληνας ψηφοφόρος, που η συστηματική προπαγάνδα του έχει κάψει τη μνήμη και τη κρίση του.

Λυπάμαι και ντρέπομαι για το κατάντημα του λαού μας, όταν απαιτεί να του τροφοδοτούν αιωνίως δανεικά (λες και οι άλλοι λαοί του τα χρωστάνε) ή απαιτεί να του σβήσουν όσα δανεικά χρωστάει, έναντι της οποιασδήποτε ψευτοδικαιολογίας (ως κοινός μπαταξής). Και όλα αυτά, όχι απλά δίχως ίχνος ντροπής, αλλά και με περίσσια αγανάκτηση επειδή δεν έχουν γίνει ακόμα! Η δημοτικότητα σε έννοιες όπως «πρέπει να παράγουμε περισσότερα από όσα ξοδεύουμε», είναι περίπου στο ΜΗΔΕΝ ή πιστεύεται αίολα πως πρέπει να συμβεί, αλλά λειτουργώντας με τον ίδιο καταστροφικό τρόπο και αφού πρώτα μας διαγράψουν το χρέος ή εξακολουθούν να μας δανείζουν αιωνίως οι άλλοι.

Δεν μου αρέσει αυτό το συμπέρασμα, αλλά αναγκαστικά η λογική εκεί οδηγεί: Μόνο μία ακραία, απάνθρωπη και κτηνώδη χρεοκοπία μεγάλης διάρκειας, είναι ικανή να ισιώσει το κατεστραμμένο μυαλό του μέσου Έλληνα. Μόνο έτσι ίσως υπάρχει η ελπίδα να αποβάλλει τις παρασιτικές τοξίνες της Παπανδρεϊκής μεταπολίτευσης και να καταλάβει ότι κανείς δεν του χρωστάει χρήμα ή αγάπη, παρά μόνο ο εθνικός του πατριωτισμός.

Αν το συμπέρασμα ακούγεται ακραίο, νομίζω ισορροπεί με τις ακραίες παρασιτικές αντιλήψεις που λιμνάζουν και καθημερινά διευρύνονται σε αυτή τη χώρα.

Fondeus είπε...

Το ζητούμενο είναι -κατά την ταπεινή μου άποψη- να πραγματοποιηθούν όλες οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις (απελευθέρωση των επαγγελμάτων, αποκρατικοποιήσεις κλπ) χωρίς να συνδυάζονται αναγκαστικά με περικοπές σε μισθούς και συντάξεις 400 και 300 ευρώ.

Translate