12.7.11

"πληρώνουμε τον υπερβολικό πειραματισμό και τη σύγχυση"


(απόσπασμα από την επιστολή Παπανδρέoυ προς Γιούνκερ - οι τονισμοί δικοί μου)


Είμαι σήμερα πεπεισμένος, μετά από δεκατέσσερις μήνες, ότι, παρά τις προσπάθειες της Ελλάδας –καθώς αποδείξαμε ότι είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας- εάν η Ευρώπη δεν λάβει τις σωστές, συλλογικές και ισχυρές αποφάσεις τώρα, κινδυνεύουμε από νέες και ίσως παγκόσμιες αναταράξεις στις αγορές, εξαιτίας της διάδοσης των αμφιβολιών για την ικανότητά μας να προστατεύσουμε το κοινό μας νόμισμα. Για το λόγο αυτό απαιτείται μια ισχυρή και με όραμα ευρωπαϊκή ηγεσία.


Σας το λέω αυτό καθώς είναι σήμερα μεγαλύτερη η ανάγκη αποφυγής των σφαλμάτων του παρελθόντος. Ήρθε η «ώρα της κρίσεως» και δεν υπάρχουν περιθώρια για αναποφασιστικότητα και λάθη όπως:

- Να λαμβάνονται αποφάσεις που στο τέλος αποδεικνύονται μη επαρκείς και μη έγκαιρες για να πείσουν τις αγορές για τη σοβαρότητά μας,

- Να προβαίνουμε σε συμβιβασμούς, οι οποίοι ικανοποιούν τις εσωτερικές πολιτικές «κόκκινες γραμμές», αλλά που στο τέλος υποκαθιστούν την συντεταγμένη πολιτική για μια αποτελεσματική διαχείριση της κρίσης (μολονότι αναγνωρίζω τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν διάφορες κυβερνήσεις και το δημοκρατικό αίτημα για μεγαλύτερη συμμετοχή του Κοινοβουλίου στη διαχείριση της κρίσης),

- Να μην κατορθώνουμε να αξιοποιήσουμε εμπεριστατωμένες τεχνικές αναλύσεις και τη διαδικασία της διαβούλευσης για τη λήψη των αποφάσεων,

- Να επιτρέπουμε στην κακοφωνία να υποκαθιστά μια κοινή ατζέντα και κατά συνέπεια να προκαλεί περισσότερο πανικό παρά ασφάλεια,

- Και θα πρόσθετα ορισμένα ευρύτερα ζητήματα όπως το ότι δεν πράξαμε τίποτα το ουσιαστικό για τον αποσταθεροποιητικό ρόλο των οίκων αξιολόγησης, για τα ασφάλιστρα κινδύνου, για τους φορολογικούς παραδείσους ή για τη δυνατότητα άντλησης νέων εσόδων, για παράδειγμα, από την επιβολή φόρων στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές.


Τα παραπάνω έχουν, με τον ένα ή άλλο τρόπο, προκαλέσει σοβαρές επιπτώσεις στη χώρα μου και σε άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν παρόμοιες προκλήσεις.


Όσον αφορά ειδικότερα στην Ελλάδα, η απόπειρα, για παράδειγμα, τις τελευταίες δέκα ημέρες, να θεσπισθεί η ιδιωτική συμμετοχή στο πρόγραμμα ανάκαμψης έχει προκαλέσει δημόσιες προειδοποιήσεις ότι, στην περίπτωση αυτή, οι οίκοι αξιολόγησης θα έκαναν λόγο για επιλεκτική χρεοκοπία.


Παρ’ ότι δεν είμαστε αντίθετοι επί της αρχής στην συμμετοχή των ιδιωτών (PSI), η πρόταση που έχει κατατεθεί φαίνεται να έχει μειονεκτήματα. Θα μπορούσε να αποδειχθεί πολύ δαπανηρή, ανεπαρκής και πολύ επικίνδυνη.

Πολύ δαπανηρή για την Ελλάδα και ελλιπής ή ανεπαρκής για την αποτελεσματική διαχείριση του ελληνικού χρέους. Και με αυτά τα πενιχρά αποτελέσματα ίσως να μην αποφευχθεί στο τέλος η επιλεκτική χρεοκοπία.


Όλοι γνωρίζουμε επίσης ότι, επειδή υπάρχει ακόμη βαθιά δυσπιστία σχετικά με τη χρηματοπιστωτική υγεία του τραπεζικού συστήματος στην Ευρώπη, τα αποτελέσματα του νέου «τεστ κοπώσεως» που θα ανακοινωθούν σε λίγες μέρες, ενδέχεται να πυροδοτήσουν μεγαλύτερη ανασφάλεια στις αγορές.


Οι συζητήσεις που διεξάγονται γύρω από το ελληνικό πρόγραμμα, τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, το ύψος της αναγκαίας χρηματοδότησης, αυτά που λέγονται για “επιλεκτική χρεοκοπία”, καθώς και η συνεχιζόμενη κακοφωνία στα Μέσα ενημέρωσης, το μόνο που καταφέρνουν είναι να κάνουν πιο δύσκολη την επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε.


Η μετάβαση από κρίση σε κρίση, σε μια τόσο αδύναμη φάση ανάκαμψης, με δεδομένη την κακοφωνία του Τύπου και την ανασφάλεια των πολιτών, είναι μια επιλογή που η Ελλάδα δεν μπορεί πλέον να αντέξει.


Η Ελλάδα είναι υπεύθυνη για την αδράνεια του παρελθόντος. Ωστόσο, παρότι τον τελευταίο χρόνο η Ελλάδα έχει καταβάλει επίπονες προσπάθειες κι έχει λάβει πρωτοφανείς αποφάσεις, πληρώνουμε τον υπερβολικό πειραματισμό και τη σύγχυση.


Το κλίμα αβεβαιότητας και έλλειψης εμπιστοσύνης από τις αγορές και τους αναλυτές έχει υπονομεύσει και θα συνεχίσει να θέτει εμπόδια στις προσπάθειες και τις θυσίες των Ελλήνων πολιτών για μια βιώσιμη οικονομία.


Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, είναι αναγκαίο αυτή τη φορά να καταλήξουμε σε μια αποτελεσματική λύση που θα εγγυάται την επίτευξη τριών βασικών στόχων: βιωσιμότητα του χρέους, πρόσβαση στις αγορές και παροχή μέσων για την επανεκκίνηση της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.


Η ρευστότητα που παρέχει το νέο πρόγραμμα είναι αναγκαία, αλλά ενδέχεται να λειτουργήσει μόνο ως ανακούφιση και όχι ως θεραπεία. Συνεπώς, πιστεύω ότι είναι καιρός να αντιμετωπίσουμε τα θεμελιώδη προβλήματα που βρίσκονται μπροστά μας και να καταλήξουμε σε ένα συνολικό πακέτο λύσεων που θα σηματοδοτούν ξεκάθαρα την αποφασιστικότητά μας να προστατεύσουμε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα από μεγαλύτερη ζημιά ή την καταστροφή του.



Ολόκληρη η επιστολή εδώ:

Πρωθυπουργός της Ελλάδας | Επιστολή Πρωθυπουργού Γιώργου Α. Παπανδρέου προς τον επικεφαλής του Eurogroup και Πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου Jean Claude Juncker

7.7.11

Σήμερα τα έβαλαν με τα βιβλία...


Προ ημερών συζητούσα με φίλους, υποστηρίζοντας την άποψη ότι υπάρχει υφέρπων φασισμός στους aganaktistas, επί ματαίω... Σε άλλο χρόνο, με έβρισε ιδιωτικά διαδικτυακός γνωστός μου για αυτό μου το ποστ: Πολιτης: Μίσος, συντήρηση και αγανάκτηση

Σήμερα διαβάζω ότι ακυρώνεται παρουσίαση βιβλίου, γιατί δεν την ενέκρινε μία από τις πλατείες, η οποία απείλησε να δημιουργήσει προβλήματα εάν πραγματοποιηθεί η εκδήλωση. Σχετικά εδώ και εδώ.

Και ξαναρωτώ, είναι ή όχι φασιστική μία "αμεσοδημοκρατία" που μπορεί να παίρνει τέτοιες αποφάσεις; Υπάρχει ή όχι μία μικρή κολεκτίβα που πράττει ερήμην των λοιπών aganaktistas, με στόχο την ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας και όχι την επίλυση των προβλημάτων της; Ποιοι είναι, με τι στόχο λειτουργούν και με τι πρακτικές;

Σήμερα οι aganaktistas τα έβαλαν με τα βιβλία... Όποιος δεν βλέπει τις ομοιότητες πια με τις ποικίλες εκδοχές του φασισμού μέσα από την σύγχρονη ιστορία είναι είτε επειδή είναι μέρος του προβλήματος, είτε επειδή δεν μπορεί...

In 1923, the organization had a little over 1,000 members. In 1925, when the Nazi Party had been refounded, the membership grew to over 5,000. Five years later, national HJ membership stood at 25,000. By the end of 1932 (a few weeks before the Nazis came to power) it was at 107,956. At the end of 1933, the HJ had 2,300,000 members. Much of these increases came from the more or less forcible merger of other youth organizations with the HJ. (The sizable Evangelische Jugend, a Lutheran youth organisation of 600,000 members, was integrated on 18 February 1934).


update:

‎"Εκεί όμως που ριζοσπαστική Αριστερά και συντηρητικός χώρος ταυτίζονται απολύτως είναι στην απαξίωση της αρχής του ατομικισμού."
Η κοινωνία των λύκων, Σιακαντάρης από τα Νέα.

Σχόλιο για το ποστ, από το twitter:

5.7.11

Ο ελιτισμός της σωτηρίας.

Ενα από τα ερωτήματα που κυκλοφορούν είναι «αν και κατά πόσον το πολιτικό σύστημα που μάς οδήγησε σ' αυτή την κρίση μπορεί και να μάς βγάλει από αυτή». Δύσκολο ερώτημα, διότι όπως έλεγε και ο μεγάλος φυσικός Νιλς Μπορ «οι προβλέψεις είναι δύσκολες, ειδικά όταν αφορούν το μέλλον». Αλλά, πάλι, το ερώτημα εμπεριέχει μια μπαγαποντιά. Πολλοί από όσους θέτουν το ερώτημα θεωρούν αξιωματικά ότι το πολιτικό σύστημα είναι κάτι που βρίσκεται έξω από τις κοινωνικές διεργασίες και αυτονομημένο κατάφερε να μάς οδηγήσει στην κρίση. Ταυτόχρονα, όμως, θεωρούν ως το μέγιστο αμάρτημα αυτού τού πολιτικού συστήματος τον «φόβο τού πολιτικού κόστους». Δηλαδή κατηγορούν το πολιτικό σύστημα ότι δεν έδρασε επαρκώς αυτόνομα από την κοινωνική θέληση, ώστε να λάβει τα «αντιλαϊκά μέτρα» που απαιτούνταν για να μην οδηγηθούμε στην κρίση.

Αυτή η αφανής αντίφαση μπορεί να γίνει επικίνδυνη διότι υπονοείται ότι η δημοκρατία έχει τουλάχιστον ένα αδιέξοδο, τον φόβο του πολιτικού κόστους. Εμπεδώνεται σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, ότι η σωτηρία δεν μπορεί να είναι προϊόν δημοκρατικής διεργασίας, αλλά πρέπει να επιβληθεί, είτε απ' έξω, είτε από πάνω. Οτι υπάρχουν κάποιοι άριστοι που ξέρουν καλύτερα από εμάς και θα μας σώσουν, θέλουμε δεν θέλουμε.


Από το άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην Καθημερινή:

Η αλλαγή του πολιτικού Παραδείγματος

1.7.11

Fuck You

Φαντασιώσεων συνέχεια:
Η Βουλή εν χωρώ - τύπου Gospel Choir - να τραγουδάει:

"Now Ι know, that I had to borrow,
Beg and steal and lie and cheat.
Trying to keep ya, trying to please ya.
'Cause being in love with yo ass ain't cheap."

Do or Die


Αν το κράτος ήταν μία σειρά ακίνητα, ανοίγοντας την πόρτα σήμερα θα έβλεπες τα αποτελέσματα κακής χρήσης ατυχών ενοικιαστών· την εγκατάλειψη σε όλο της το μεγαλείο.

Κομμάτια του που έγιναν ενδεχομένως με μεράκι, παρέμειναν ως είχαν - κανένας δεν τα νοιάστηκε. Φορείς με ειδικό αντικείμενο, Οργανισμοί που έθεταν ατζέντα σημαντική και ανύπαρκτη μέχρι τότε: νεολαία, ισότητα, πολιτισμός, αθλητισμός, επιχειρηματικότητα, συνεταιρισμοί...

Σήμερα, αποκομμένοι από το αντικείμενο τους μετά την χρόνια εγκατάλειψη επεξεργασίας και ανάπτυξης του σκοπού ύπαρξης τους (και υπερφορτωμένοι με καρέκλες όχι λειτουργούς) έγιναν δακτυλοδεικτούμενοι σαν τα ερείπια μίας κακής περιόδου. Μερικοί βιάζονται να κατηγορήσουν την ίδρυση - τα χαζοχαρούμενα 80's. Κάνουν λάθος - οι προθέσεις ήταν σωστές τότε. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε γιατί για μία ακόμα φορά εφησυχάσαμε (και βολευτήκαμε) με την ύπαρξη τους και μόνο, αγνοώντας την λειτουργία τους.

Σε ένα τέτοιο κτήριο κρατάς το περίγραμμα και τα στατικά (κι αυτά όχι πάντα) και προχωράς να ξαναχαράξεις την καινούρια κάτοψη. Τη νέα λειτουργία. Εδώ το περίγραμμα είναι ο τίτλος. Τα στατικά είναι το "τι είσαι, γιατί είσαι, και το πως (θα) κάνεις". Όλα τα υπόλοιπα από την αρχή.

Είναι η ώρα της ανακαίνισης ή της κατεδάφισης - δεν έχεις εναλλακτική. Ή σηκώνεις τα μανίκια, αποξηλώνεις τις προσθήκες και τις τσόντες που άφησε πίσω του κάθε αμελής περαστικός νοικάρης δίνοντας νέα πνοή για τα επόμενα χρόνια ή βάζεις δυναμίτη και το τελειώνεις.

Με φρεσκαρίσματα δεν θα πας πουθενά.

Translate