29.6.11

Ο λόγος της Έλσας Παπαδημητρίου για το Μεσοπρόθεσμο


(ο τονισμός με bold, είναι δικός μου)


Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι,


Από το 2005 έχω εκλεγεί και σταθερά επανεκλέγομαι αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο Σ.τ.Ε. η συμμετοχή μου στο bureau του κόμματός μου αλλά και η ανάδειξή μου σε υψηλές θέσεις (όπως της αντιπροέδρου της συνέλευσης) μου έδωσε την δυνατότητα και την στήριξη από πολλές πλευρές να βοηθώ την χώρα μου (την Ελλάδα) και το κόμμα μου (την Ν.Δ.) που με τοποθέτησαν εκεί αλλά και να προωθώ μέτρα υπέρ του τρίπτυχου των κεντρικών στόχων του Σ.τ.Ε.: Δημοκρατία, Κράτος Δικαίου, Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Και επειδή ο ληξίαρχος χρόνος και ο υποθηκοφύλακας ιστορικός στήνουν ειρωνικές συμπτώσεις, την ημέρα που οι «διαρροές» με ήθελαν να διαγράφομαι αν απεφάσιζα να απολαύσω του δικαιώματος μου του απεριορίστου κατά το Σύνταγμα, για ψήφο συνείδησης ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ευχαριστούσε δημόσια την μόλις χρησθείσα ως «’Ιμβρια» βουλευτή για την σημαντική προσφορά της στα μαρτυρικά νησιά του Ελληνισμού, τα ξεχασμένα για χρόνια από όλες τις Κυβερνήσεις όπως είπαν, μέχρι που τα ανέδειξα, με υπογραφή και Τούρκων Βουλευτών, ως σοβαρά ζητήματα παραβίασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.


Οι αρχές του Σ.τ.Ε. αγαπητές – αγαπητοί φίλοι, ενδυνάμωσαν ότι είχα ήδη από την αγωγή μου και την παιδεία μου από την συμπόρευσή μου με την Ν.Δ. του Μητσοτάκη, του Έβερτ, του Κώστα Καραμανλή, επιλέξει και από ότι είχα δομήσει ως ιεράρχηση των υποχρεώσεων μου. Ξεκινώ έτσι για να θέσω στην κρίση σας και το πλαίσιο της ηθικής και της πολιτικής αναφοράς μου στην σημερινή στάση μου απέναντι στο τραγικό πολιτικό δίλημμα που και εγώ, όπως όλοι σας, έχω να αντιμετωπίσω.


Αγαπητοί μου συνάδελφοι,

Κατεψήφισα το μνημόνιο με δυσκολία, ακολουθώντας την κομματική γραμμή στην συγκρότηση της οποίας ουδέποτε συμμετείχα όπως εξάλλου κανένας, γνωστός μου τουλάχιστον «Κοινοβουλευτικός» της Ν.Δ.


Το ότι το μνημόνιο απέτυχε δεν είναι επιβράβευση του ΟΧΙ μας. Το Μνημόνιο δεν απέτυχε, υπέστη κάτι χειρότερο: Δεν υλοποιήθηκε πάρα στο 25% των προβλέψεων του: αυτό που ήταν εύκολο, άδικο, μικρονοϊκό. Καμία τόλμη, καμία μείωση εξόδων, καμία αποκρατικοποίηση. Θα ήταν ίδια ή χειρότερα τα πράγματα αν τολμούσαμε να βοηθήσουμε την εκλεγμένη Κυβέρνηση της Χώρας, την αδύναμη, την ανίκανη, χαρακτηρίσατε την όπως θέλετε και βάζω ομοιωματικά…


Επειδή όμως περίσσεψε αυτό το τριήμερο η πατριδοκαπηλία, μία είναι η πατριωτική πράξη: Η συναίνεση και η συνεργασία.


Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι,


Αναφέρθηκαν πολλοί συνάδελφοι στους κινδύνους της μη υπερψήφισης του συζητούμενου Σχεδίου Νόμου κατά τρόπον που δεν αναδεικνύει συναίνεση και διάθεση συνεργασίας. Κατανοώ τα ερωτηματικά, την δυσπιστία, κατανοώ και την αδυναμία ανάληψης του πολιτικού κόστους που μας αναλογεί, αρνούμαι μόνο να αποδεχθώ τις αστειότητες των όσων υπεστήριξαν ότι θα βάλουμε ρούμπο στους κουτόφραγκους που είναι ανοικτοί για όποιους μάγκες μπορούν να «εκβιάσουν» καλύτερα.


Κύριοι Συνάδελφοι,


Το «Μεσοπρόθεσμο» είναι μία λύση, καλή ή κακή θα δείξει, απαραίτητη όμως όπως με διαβεβαίωσαν οι διεθνείς μου επαφές. Μακάρι να είχε την υπογραφή όλων των Ελληνικών Πολιτικών Δυνάμεων και να άρχιζε σήμερα μια συντονισμένη ακάματη προσπάθεια από όλους μας.

  1. Αν προεβάλλετο εναλλακτική λύση έστω και ριψοκίνδυνη, θα ακολουθούσα με σημαία αλλά δυστυχώς για την Ελλάδα, για το κόμμα μου και για μένα δεν βλέπω λύση.
  2. Η δημοσιονομική ασφυξία και η οικονομική αυτοκτονία δεν είναι εναλλακτική λύση.
  3. Θεωρώ ότι μετά από 20χρονη σταθερή και έντιμη πορεία έχω το δικαίωμα και την υποχρέωση να πω ότι δεν εθελοτυφλώ και δεν στρουθοκαμηλίζω. Αποδέχομαι και κατανοώ την ανασφάλεια πολλών συναδέλφων μου που πράττουν αντίθετα από όσα πιστεύουν: Φοβούμαι ότι το «παρών» είναι «νίπτω τας χείρας μου» όπως και το ΟΧΙ όταν συνοδεύεται με την υποσημείωση ότι ακολουθώ το κόμμα και το «κρίμα στην ηγεσία».


Μου είναι αδιανόητο να ψηφίσω ΝΑΙ ή ΟΧΙ ανάλογα με το αριθμητικό πρόθεμα της ψήφου μου, Πρώτη ή Εκατοστή πεντηκοστή Πρώτη ή Τριακοσιοστή.


ΝΑΙ λοιπόν και εύχομαι να μην με απογοητεύσετε, για να υπάρξει έστω και με μία ψήφο η σπορά της ελπίδας για συναινετική πορεία προς τα μπρος στο εσωτερικό, για ανάκτηση του κύρους της Ελλάδας απέναντι στους αλληλέγγυους εταίρους μας, μία έργω απάντηση στους συμπατριώτες μας των πλατειών και των παθημάτων που οφείλουμε να επουλώσουμε.


Στο μέτρο που με αφορά θα ξεπεράσω τις δυνατότητες μου ως ανεξάρτητη βουλευτής να βοηθήσω. Είναι όντως η πιο πολύτιμη ΠΡΟΚΛΗΣΗ της πολιτικής μου ζωής.


25.6.11

Τα συντηρητικά στερεότυπα καλά κρατούν


Αφορμή για το κάτωθι η πρωινή ενημερωτική εκπομπή της ΝΕΤ του Σαββατοκύριακου. Και όχι μόνο.

Τα συντηρητικά στερεότυπα συνήθως μασκάρονται πίσω από ένα ηλίθιο καθωσπρεπισμό. Ένα καθωσπρεπισμό αρχοντοχωριάτη που εκστασιάζεται με τον δέσποτα του χωριού, ενώ κοιτάζει με το πλάι του ματιού ό,τι μπορεί να θεωρήσει εκείνος κατώτερο του· μία (νεαρή) γυναίκα για παράδειγμα...

Δυστυχώς αυτός ο επαρχιωτισμός είναι ακόμα κυρίαρχος στην κοινωνία μας, κι ως εκ τούτου στην τηλεόραση των δημοσιογράφων μας.

Παρακολούθησα πριν λίγο τον "βαρύ" (όσο και λίγο από πλευράς βιογραφικού), κ.Λαζαρίδη να αναπαράγει ανεμπόδιστος τις ασυναρτησίες του περί οικονομίας και Σαμαρά (που στάθηκε όρθιος και "τους τα γύρισε τούμπα στο ΕΛΚ" και άλλα τέτοια μάγκικα).

Ακολούθησε η Έλενα Παναρίτη, που αν μη τι άλλο, το βιβλίο της "Prosperity Unbound" το έχει προλογίσει ο Φουκουγιάμα. Δεν αναφέρομαι καν στον κινηματικό χαρακτήρα που έχει αποκτήσει η θεωρία που παρουσιάζει εκεί.

Απεδείχθη ότι μας δυσκολεύει ακόμα να ακούσουμε μία νέα γυναίκα να μιλάει την οικονομία. Αν ήταν με μπάκα πενηντάχρονου και μουστάκι, θα ήταν μία άλλη ιστορία. Οι γυναίκες, και δη οι νεώτερες, μπορούν να μιλάνε μόνο για "ψυχολογία", ή "τα σκυλάκια", ή "τα παιδάκια". Η πολιτική, η οικονομία, οι επιχειρήσεις είναι "σοβαρά" θέματα και δεν μπορεί να τα πραγματεύεται ο κάθε ένας. Πόσω μάλλον μία νέα γυναίκα.
Δεν σταύρωσε κουβέντα η Έλενα.

Κρατιέμαι για να μην επεκταθώ σε γυναίκα δημοσιογράφο άλλου καναλιού, που προφανώς αποδεχόμενη "την θέση της", χασκογελούσε με τους κρετινισμούς των macho anchor men το πρωί που έσκασε η υπόθεση βιασμού της ατυχούς καμαριέρας. Δεν την σταμάτησε τίποτα. Ούτε το ενδεχόμενο βιασμού μίας άλλης γυναίκας από κάποιον άντρα σε θέση εξουσίας. "Ήξερε την θέση της" η συμπαρουσιάστρια.

Δεν έχω δια ταύτα εδώ, ούτε πρόταση. Μόνο την θλιβερή διαπίστωση ενός συντηρητικού καθωσπρεπισμού επιπέδου θεούσας. Η τηλεοπτική δημοσιογραφία "της θείτσας" και "του κανακάρη, του μοσχαναθρεμμένου" συνεχίζεται. Ακόμα και σήμερα.

Καλό Σ/Κ.


Η εικόνα είναι από την ταινία Up Close and Personal

21.6.11

Μίσος, συντήρηση και αγανάκτηση


Με αφορμή μία συζήτηση εχθές στο Twitter, ανέτρεξα σε ένα αγαπημένο βιβλίο του Arthur Koestler, το “The Ghost in the Machine”. Παραθέτω το ακόλουθο:

In one of the early chapters of Genesis, there is an episode which has inspired countless religious painters. It is the scene where Abraham ties his son to a pile of wood and prepares to cut his throat with a knife, then bum him for the love of jehovah. We all disapprove of cutting a child’s throat for personal motives; the question is why so many have for so long approved of the insane gesture of Abraham. To put it vulgarly, we are led to suspect that there is somewhere a screw loose in the human mind, and always has been. To put it into more scientific language, we ought to give serious consideration to the possibility that somewhere along the line something has gone seriously wrong with the evolution of the nervous system of homo sapiens. We know that evolution can lead into a blind alley, and we also know that the evolution of the human brain was an unprecedentedly rapid, almost explosive, process. I shall come back to this in the chapter that follows; for the moment, let us merely note as a possible hypothesis that the delusional streak which runs through our history may be an endemic form of paranoia, built into the wiring circuits of the human brain.

Παρακάτω, γράφει για τον όχλο:
A mob in action displays an extreme form of group mentality. But to be affected by it, a person need not be physically present in a crowd; mental identification with a group, nation, church or party is often quite sufficient. If our imagination can produce all the physical symptoms of emotion in reaction to the perils of personae which exist merely as printer’s ink, how much easier, then, to have the experience of belonging, of being part of a group, though it is not physically present. One can be a victim of group mentality even in the privacy of one’s bath.

Μέσω προπαγάνδας, ή του παρεξηγημένου ως ‘ακίνδυνου’ λαϊκισμού:
Fascist propaganda did not take much trouble to harmonise emotion with reason; it dismissed logical objections to its doctrines as ‘destructive criticism’. Goering’s epigram ‘When I hear the word “culture” I reach for my gun’ was a frank declaration of war on the intellect: the rider must obey the horse.

Πως δένουν αυτές οι μάζες;
The psychological process by means of which this identification was achieved was mostly of the primitive, infantile kind of projection which populates heaven and earth with angry father-figures, fetishes to be worshipped, demons to be execrated, dogmas to be blindly believed. This crude form of identification is something quite different from integration into a well-ordered social hierarchy. It is a regression to an infantile form of self-transcendence; and in extreme cases almost a shortcut back to the womb.

As far as we can look back on history, human societies have always been fairly successful in enforcing the sublimation of the self-assertive impulses of the individual-until the howling little savage in its cot became transformed into a more or less law-abiding and civilised member of society. But at the same time they singularly failed to induce a similar sublimation of the self-transcending impulses.

Στο δικό μας παράδειγμα, το Ελληνικό, τα πράγματα έχουν φανεί δυσκολότερα· δείχνουμε σαν να μην συγκροτήσαμε ποτέ κοινωνία. Ο καιροσκοπισμός που βαφτίσαμε καπατσοσύνη, αυτό δείχνει. Η ελπίδα της Πλατείας, θάφτηκε κάτω από το πανό που έγραφε “Δεν χρωστάω - Δεν πληρώνω”. Μερικοί προσπάθησαν να θάψουν κυριολεκτικά και συνανθρώπους τους, επιτιθέμενοι σε υπαλλήλους διοδίων, δημοσιογράφους και όποιον έδειχνε ότι, ή υπέθεσαν οι plateistas ότι έχουν ή “εξυπηρετούν” την άλλη άποψη. Ένα σύνδρομο “προδοσίας” που δεν μας άφησε ποτέ. Και μέσα σε όλα αυτά, η παράνοια ενός έντονου αντιαμερικανισμού όταν συγχρόνως ταυτίζεται το δόγμα Bush: “You ’re either with us. or against us”.

Έτσι, παιδάκια με κουκούλες, σε ρόλο Bruce Willis, “παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους” και καταστρέφουν κομμάτια της Πόλης στο όνομα ενός άτυπου αντάρτικου πόλεων. “Κι όποιος δεν είναι μαζί τους, είναι εναντίον τους”. Σε αυτά τα πλαίσια, ο εχθρός είναι νοικοκύρης, ηλίθιος, πρόβατο, θύμα ή τσιράκι κομματικού μηχανισμού. Συνεπικουρούμενοι από τον παρωχημένο κατιμά μίας Μεταπολίτευσης 4 γενεών, χτίζουν σε μία λανθάνουσα όσο και μη επίκαιρη πλέον εθνικοαπελευθερωτική ατζέντα· δεξιού ή αριστερού προσανατολισμού - δεν έχει πολλή σημασία. Μια χαρά συνυπάρχουν 23 μέρες στο κέντρο της πόλης, κοιτάζοντας "τον εχθρό”: τον κοινοβουλευτισμό.

Αυτός τους φταίει βλέπεις. Όχι όσοι ψήφισαν και έστειλαν μέσα σε αυτό το κτήριο προσωπικό αμφίβολης ικανότητας, με μόνο κριτήριο το προσωπικό όφελος, ή ακόμα χειρότερα από αμέλεια: “όποιον δω μέσα στο παραβάν και τον ξέρω από τα (βρώμικα) ΜΜΕ θα ψηφίσω”. Ναι, και πάλι η ίδια παράνοια. Δέχεται τα "κακά ΜΜΕ” που καθυβρίζει καθημερινά, να του υποδείξουν δια της υπερπροβολής το λαϊκιστή της αρεσκείας τους· της επιλογής τους.

Σε αυτή την παράνοια θα βασιστεί μία δημαγωγία που θα προσπαθήσει να απευθυνθεί στο ζωώδες του φόβου. Αυτό που θα μιλήσει για (Ευρω)συνωμοσία προκειμένου να συσπειρώσει μία κομματική ή ευρύτερη λαϊκή βάση στα πρότυπα που έχουμε δει και παλιότερα (Μακεδονικό, ταυτότητες κλπ). Εδώ εξηγείται και η στάση μέρους της εκκλησίας σε αυτά τα ζητήματα. Οιαδήποτε προσπάθεια φιλελευθεροποίησης της κοινωνίας και αποδέσμευσης της από "μύθους", πλήττει άμεσα το σύστημα πεποιθήσεων χάρις στο οποίο υπάρχει.

Έσπευσαν λαϊκοί (και συνήθως ρατσιστές και ομοφοβικοί) Μητροπολίτες και παπάδες να στηρίξουν την ακατέργαστη κινητοποίηση της πλατείας Συντάγματος. Στα συνθήματα και τις χειρονομίες (ενίοτε και χειροδικίες) της μάζας, οι προοδευτικοί κοίταξαν αμήχανα, προτρέποντας μόνο τον συγκεντρωμένο κόσμο να διατηρήσει τον ειρηνικό χαρακτήρα της συγκέντρωσης. Κάποιοι προχώρησαν να ψελλίσουν εξίσου αμήχανα "μήπως να κοιτάγατε τα συγκροτημένα αιτήματα της Μαδρίτης; Ίσως να μπορούσε να προκύψει κάτι ανάλογο εδώ"…


Εις μάτην. Γνώμη μου είναι ότι η εδώ "πλατεία των αγανακτισμένων" είναι δέσμια συντηρητικών ταγών, οι οποίοι επ' ουδενί θα επιτρέψουν πραγματικά ανοιχτές διαδικασίες, εκτός του ελέγχου τους. Οι ψευδωσυνελεύσεις είναι απόλυτα χειραγωγήσιμες όσο και ανελεύθερες. Απόδειξη: ουδείς με αντίθετο λόγο δεν ένιωσε ασφαλής να βγει να μιλήσει “εκτός πνεύματος”. Η δε διαδικασία των μονολόγων των 90'', μόνο στο διάλογο και στην συνδιαμόρφωση δεν στοχεύει. Ίσα ίσα διασφαλίζει το αντίθετο: την αποσπασματική έκφραση, μέχρι να έρθει η ώρα της κολλεκτίβας να αποφασίσει τι από όσα ακούστηκε αποτελεί “υλικό κατάλληλο για το ψήφισμα της ημέρας”. Ποιος θα διαφωνήσει; Ποιος έχει την εμπειρία για να κατανοήσει το τι πραγματικά συμβαίνει εκεί;

Οι περισσότεροι των συγκεντρωμένων προέρχονται από τις μέχρι χθες απολιτικές τάξεις του πληθυσμού. Οι πιο ενημερωμένοι, δεν ανοίγουν καν αυτές τις ρημάδες που έχουμε για εφημερίδες. Η τηλεόραση ότι κάνει για την (παρα)πληροφόρηση τους, κι αυτή όποιος μπορεί να ανεχτεί τις κραυγές και την καταστροφολογία των 8.

Εδώ ίσως, βρίσκεται και το καλό αυτής της κινητοποίησης, εφόσον κάποιος συμφωνεί ότι πρόκειται για πολιτική πράξη, είτε το ξέρουν οι συμμετέχοντες, είτε όχι…

Υπάρχει η πιθανότητα, μερίδα των τηλεορασόπληκτων plateistas να απώλεσε την (πολιτική) παρθενία της, ακόμα κι αν πάλι μέσω της τηλεόρασης κινητοποιήθηκαν. Ναι, αυτή τους κατέβασε, αναμεταδίδοντας το προσβλητικό όσο και ψευδές "οι Έλληνες κοιμούνται", ενώ απενοχοποίησε ή καλύτερα μηδένισε στην σκέψη τους κάθε αντικίνητρο συμμετοχής παρουσιάζοντας ξανά και ξανά τον ειρηνικό χαρακτήρα του.

Κορυφαία στιγμή της άτυπης καμπάνιας, η Εύα Αντωνοπούλου και η εκπομπή Life (μία προσπάθεια για "ποιοτικό μεσημεριανάδικο" με ενζενί και λοιπούς χαρακτήρες και περιεχόμενο του παρακμιακού μας lifestyle), να διατηρεί με αυτοθυσία "την φωτιά αναμμένη” κόντρα στις φοβερές καταιγίδες των πρώτων ημερών. Τα άδεια πλάνα να συνοδεύονται από σχόλια του τύπου "σε λίγο θα σταματήσει μας είπε η μετεωρολόγος μας, κι αν δεν σταματήσει υπάρχουν οι ομπρέλες. Ο κόσμος θα κατέβει και σήμερα”. Αυτό που κατέβαινε άμεσα, ήταν η ζωντανή σύνδεση με την άδει πλατεία για να ανέβουν τα πλάνα αρχείου μίας παλλόμενης πλατείας που μουτζώνει ένα άσχημο κτήριο… Το συναίσθημα διαφυλάχθηκε.
Θα μου πεις "είναι μωρέ το Ευάκι τώρα…” Όχι το Ευάκι την δουλειά του έκανε, με τον συνήθη χαριτωμένο τρόπο του.

Το υπόλοιπο της πλατείας είναι κομματικά στελέχη, απολυμένοι ή (απειλούμενοι με απόλυση) του δημοσίου, τέως παραθυράτοι stagiers (που με κομματικά μέσα μετέτρεψαν τους 6 μήνες μαθητείας σε +6 χρόνια καθαρού βιοπορισμού καταλύοντας και την μαθητεία και το νόμο), και κάποια ακραία στοιχεία του ακροδεξιού και ακροαριστερού χώρου.
Στην ερώτηση που λέει: "μα πως συνυπάρχουν όλοι αυτοί μαζί;" ή την άλλη "Το ότι συνυπάρχουν είναι ελπιδοφόρο", την απάντηση την δίνει ένα από τα πολλαπλά spam/viral emails που κυκλοφορούν:

Αυτό το κειμένο ήρθε στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο [μίας φίλης στο FB] απο μια αγνώστη διεύθυνση "mailed-by mail.ru-signed-bymail.ru”
Προς όλους που αγωνίζονται για τη Δημοκρατία:
Κάθε λαός τον κυβερνά αυτός που του αξίζει. Καταδικάστηκες να είσαι έλληνας και να σε κυβερνάνε τρεις οικογένειες πολιτικών και δέκα επιχειρηματιών για πάντα. Και 10000 λαμόγια που βρίσκονται στην οικονομική και πολιτική κορυφή της χώρας που από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου. Ζεις σε μια σαπισμένη κοινωνία. Τόσο καιρό διαχειρίζονται χρήματα από φόρους, δάνεια και ευρωπαικές επιδοτήσεις για να διαχειρίζονται τα κοινά και το μόνο που κάνουν είναι να τα τρώνε. Ρήμαξαν τον τόπο. Το μπουρδέλο της ευρώπης. Ο ιδρυτής της μίας δυναστείας σου το πε στα μούτρα.Ίσως ήσουν βολεμένος, ίσως δεν τα βλεπες, μα μάλλον απλά βαριόσουν. Μπορεί και να σουν από τους λίγους που πάντα είχες το όνειρο μέσα σου , το όνειρο για ένα καλύτερο κόσμο και τελικά απογοητεύτηκες. Στις τελευταίες εκλογές οι δυνάμεις της τηλεοπτικής ολιγαρχίας πήραν 5 εκ ψήφους. Ξεφτίλα... Αλλά έφτασε το αγγούρι στο λαιμό και ξυπνήσες. Πας να ξυπνήσεις ... Κατεβαίνεις στο δρόμο να διαδηλώσεις και αντιδράς όλο και περισσότερο.

Κάνεις μαζικές κινητοποιήσεις και γενικές συνελεύσεις. Και ψάχνεις να βρεις λύση. Ξεχνάς όμως ότι οι λαικές συνελεύσεις δεν έχουν εξουσία εδώ και πολλά χρόνια. από τότε που ο ιδρυτής της άλλης δυναστείας έδωσε εντολή να πυροβολήσουν τους δικούς σου παππούδες. Για να τους κλέψει την εξουσία με τη βοήθεια των Άγγλων. Αναλώνεσαι σε συζητήσεις και διαφωνίες και ονειρεύεσαι ελευθερία. Είσαι μέσα σε μια μάζα άνθρωπων που ο καθένας πολεμά το δικό του δαιμόνιο. Την κυβέρνηση, τις τράπεζες , τη γερμανία, το αφεντικό του, τους εβραίους , τον καπιταλισμό. Όσοι άνθρωποι και τόσες ιδέες. Διαφορετικές απόψεις που τελικά αποτελούν αυτό που ζητάς. Πραγματική δημοκρατία ονειρεύσαι. Νομίζεις ότι θα κερδίσεις αν ακολουθήσουν το δικό σου σχέδιο, που πάντα έχεις την αλαζονεία ότι είναι πιο σωστό . Καταναλώνεις όλη σου την ενέργεια για να τους πείσεις. Και όταν διαφωνήσει κάποιος γίνεται ο άλλος. Κατάλαβε ότι δεν είναι άλλος. Όχι, σε αυτό τον αγώνα ο άλλος είναι η τηλεοπτική ολιγαρχία. Αυτός που διαφωνείς είναι μαζί σου. Θέλει δημοκρατία , όχι άλλο πια ολιγαρχία.

Δες τι σας ενώνει. Βάλε κοινούς στόχους και σχέδιο για τον κοινό έχθρό. Βρες αιτήματα που συμφώνει όσος περισσότερος κόσμος γίνεται. Κι ας είναι μακρία από το σχέδιο που έχεις στο μυαλό σου. Κέρδισε τη δημοκρατία πρώτα και μετά διαφώνησε. Διαφώνησε για την Ευρώπη , για τον καπιταλισμό , για τις τράπεζες , για τους φόρους , για την εκκλησία , διαφώνησε για όλα. Μπορεί να σου φαίνονται λίγα αυτά που θέλουν όλοι, αλλά δεν είναι. Είναι απλά η αρχή.Ένα νέο σύνταγμα , ένα νέο συμβόλαιο δημοκρατίας , γιατί αυτό το έχουν παραχαράξει για να κάνουν ότι θέλουν χωρίς να δικάζονται, που να επιβάλει χρονικό περιορισμό της βουλευτικής θητείας, γιατί η εξουσία διαφθείρει. Δίκαιο εκλογικό σύστημα και εκπροσώπευση που εξυπηρετεί τα συμφεροντά σου. Λαικές συνελέυσεις . Επιτροπή λογιστικου ελέγχου του χρέους. Πραγματικό πόθεν έσχες όλης της ολιγαρχίας, δεν υπάρχει παραγραφή.

Αυτά τα θέλουν όλοι. Και το ξέρεις. Σκέψου τι θέλουν όλοι και θα βρεις και άλλα. Κάνε ότι μπορείς να για να κατέβουν όλοι όσους ξέρεις και να φωνάξετε για τη δημοκρατία. Γίνε ένα με το λαό. Είσαι ο λαός. Και μη φύγεις αν δεν πάρεις αυτά που θες. Αυτή τη φορά δε θα πυροβολήσουν τα εκατομμύρια του λαού σου. Τα χουν κάνει τόσο σκατά, που ούτε Άγγλοι όυτε κανείς στον πλανήτη δεν τους γουστάρει. Το ξέρουν και έχουν αρχίσει και φεύγουν. Το διαλύουν και το βλέπεις. Ξύπνα και κάνε τα ολα αυτά τώρα. Αλλιώς θα μείνεις για πάντα έλληνας. Σε ένα μήνα θα είναι αργά.

Υγ: Θυμήσου τι έκανε ο παππούς για να έχεις ελευθερία , και σκέψου τι θα πεις στα εγγόνια σου όταν σε ρωτήσουν: Τι έκανες για τη Δημοκρατία;



Τεχνητά θα κρατηθούν μαζί απέναντι σε ένα φανταστικό εχθρό που “θα έρθει να τους πυροβολήσει όπως οι Άγγλοι τους προγόνους τους” (στο ΕΑΜ και τον Εμφύλιο αναφέρεται προφανώς), μέχρις ότου καταφέρουν "την Επανάσταση". Και όταν έρθει η ώρα, θα ξεκαθαρίσουν τους λογατριασμούς τους για το ποιος θα είναι από πάνω, μέσα από ένα ακόμα Εμφύλιο. Το τι μορφή θα πάρει αυτός, συζητήσιμο - “εν καιρώ” όπως μου λένε οι πιο “ψαγμένοι" της Πλατείας σε ότι ερώτηση κι αν κάνω... Πάντως εκλογές δεν θα είναι. Δεν τις θέλει πια ούτε ο υπέργηρος Θεοδωράκης, αφού το αποτέλεσμα τους τού είναι γνωστό, όσο και ανεπιθύμητο:
"Δεν θα δημιουργήσουμε άλλο ένα κόμμα. Δεν θα πάρουμε ένα 15% και λίγους βουλευτές για να νομιμοποιήσουμε το σύστημα να κάνει ότι θέλει. Ο μόνος δρόμος είναι να κάνουμε επανάσταση. Μια ειρήνική επανάσταση. Αρκεί να κατέβουμε στους δρόμους 1 εκατομμύριο, 2 εκατομμύρια”.
Φτάσαμε να έχουμε κόσμο που δέχεται τέτοια αντιδημοκρατικά καλέσματα, εν ονόματι τίνος; Της Δημοκρατίας; Μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να ειπωθεί. “Η φτώχεια φέρνει γκρίνια” λέει ο λαός και έχει δίκιο. Η ξαφνική εχθροπάθεια δεν είναι καθόλου ξαφνική.
Προϋπήρχε.
Η συνύπαρξη μας είχε διευκολυνθεί μέσα από την κατανάλωση και μία προσωρινή όσο και πλαστή άνοδο του βιοτικού μας επιπέδου. Ήρθε λοιπόν ο λογαριασμός. Ναι, είναι τόσο απλό. Ένας λογαριασμός είναι, σαν αυτόν που έρχεται στην ταβέρνα μετά από ένα καλό γλέντι.

Μπορούμε να την κάνουμε λαμπόγυαλο, ή μπορούμε να δούμε τι έγινε και να πάμε παρακάτω. Η βασική διαφορά είναι η εξής, και πρέπει να την καταλάβουμε όλοι: αυτή η ταβέρνα, αν την διαλύσουμε, σπίτι να γυρίσουμε μετά δεν θα έχουμε. Ούτε παρέα θα (ξανα)γίνουμε ποτέ.
Από αυτό το φαγοπότι, ή θα βγούμε όρθιοι, ή θα μας πάρει ο διάολος. Όλους μαζί αυτή τη φορά.
Όπως και να ‘χει, μαζί το αποφασίζουμε. Παρακαλώ προσέξτε το αυτό το μαζί. Πριν από μερικά χρόνια μαζεύτηκε μια άλλη εκατοστή χιλιάδες κόσμος, πάλι υπό καθεστώς οικονομικής κρίσης. Κι εκείνοι νόμισαν ότι είχαν λύση και προσπάθησαν να την επιβάλλουν. Οι αγνές προσπάθειες, όταν παρακάμπτουν την δημοκρατικότητα των άλλων, γίνονται Εφιάλτες, σαν αυτούς που έφερε η Hitler-Jugend:
In 1923, the organization had a little over 1,000 members. In 1925, when the Nazi Party had been refounded, the membership grew to over 5,000. Five years later, national HJ membership stood at 25,000. By the end of 1932 (a few weeks before the Nazis came to power) it was at 107,956. At the end of 1933, the HJ had 2,300,000 members. Much of these increases came from the more or less forcible merger of other youth organizations with the HJ. (The sizable Evangelische Jugend, a Lutheran youth organisation of 600,000 members, was integrated on 18 February 1934).
πρέπει κάποτε να σταματήσει. Είναι επικίνδυνη, όσο και αναποτελεσματική. Δεν υπάρχουν πια περιθώρια.

Δοκιμάστε και δοκιμαστείτε πολιτικά όσο θέλετε. Ζυμωθείτε μέχρι να δείτε με τι διαδικασίες μπορείτε να ξεκινήσετε να διαμορφώνετε πολιτικό λόγο. Συγκροτείστε και καταθέστε την πρόταση σας στο λαό αν πραγματικά αυτό θέλετε.
Μην προσπαθήσετε όμως να μας φέρετε προ τετελεσμένων γιατί θα αντιδράσει αυτός που λανθασμένα θεωρείτε “κοιμισμένο νοικοκυραίο”.

Προτείνω ότι υπάρχει μία πλειοψηφία που θα βρεθεί απέναντι σας σε κάθε τέτοια προσπάθεια. Και η αντίδραση τους θα είναι ανάλογη με την δράση σας. Μην παρασυρθείτε από το γοητευτικό “Φου” που είπε ο υπέργηρος Μίκης.
Υπάρχει η εκδοχή που λέει ότι καθόμαστε σπίτι μας γιατί κάνουμε το λογαριασμό. Αυτόν που κάνουν οι ενήλικοι, όσο τα παιδιά αλωνίζουν “την ταβέρνα”. Είχαμε εκλογές πριν από 20 μήνες. Δείτε τα αποτελέσματα τους και θα καταλάβετε τι εννοώ.

17.6.11

Με αφορμή τη νέα κυβέρνηση


Περιβάλλον:

Ριζοσπαστικοποίηση της πολιτικής ζωής μετά την εκλογή Σαμαρά ως αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας (με ό,τι συνέπειες έχει αυτό σε κοινωνία, συνδικαλισμό, ψηφοφόρους, όπως και αδιαμφισβήτητα στις κοινοβουλευτικές λειτουργίες) και την υπογραφή του Μνημονίου. Αυταπόδεικτο ότι, όταν η δυνάμει κυβερνητική ‘κεντροδεξιά’ καταλαμβάνει μέρος των άκρων, τα προϋπάρχοντα κινήματα και κόμματα των άκρων μετατοπίζονται αντίστοιχα.

Διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες, τραπεζίτες και ΜΜΕ που παλεύουν (όπως ξέρουν) για επιβίωση εν μέσω κρίσης, με ό,τι συνέπειες έχει αυτό στην επικοινωνία της κυβέρνησης με τους πολίτες, σε μία προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου αφηγήματος για την χώρα, κάτω από τις σημερινές πιεστικές συνθήκες.

Ο λαϊκισμός ως απόρροια των παραπάνω, η πόλωση και η ρήξη μεταξύ ομάδων που θα έπρεπε να συμπράττουν δημιουργικά για να συνθέσουν το νέο αφήγημα, αντί να αλληλοακυρώνονται προς τα κάτω.


Πρόβλημα:

Ανύπαρκτο παραγωγικό μοντέλο.

Παρωχημένη δημόσια διοίκηση και ως εκ τούτου σπάταλη δημόσια διοίκηση. Το συγκεκριμένο επιδεινώνεται εφόσον δεν υπάρχει πραγματική στρατηγική, παρακολούθηση στόχων ή λογοδοσία. Ο συνδυασμός αυτών επέτρεψε στους χειρότερους ημών να υπερφορτώσουν τον δημόσιο τομέα κομματικές στρατιές ανίκανων και αχρείαστων δημοσίων υπαλλήλων.
Δημιουργήθηκαν χωρίς σπουδή φορείς, με κύριο σκοπό το οικονομικό όφελος όσων συνδέονταν με αυτούς (από τον ιδιώτη που νοίκιαζε το κτήριο, μέχρι τον αργόμισθο υπάλληλο και τον συντηρητή των υπολογιστών “της πασιέντζας”).

Τα παραπάνω πληρώθηκαν με άδικη φορολόγηση, αδικοχαμένες Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις (που πήγαν σε καταναλωτικούς Καιάδες αντί να χρηματοδοτήσουν παραγωγικές διαδικασίες), και φτηνό δανεικό χρήμα.

Όλο αυτό μετετράπη σε ένα ανακυκλούμενο πρόβλημα λόγω μεγέθους. Αυτό το κράτος (στενό και ευρύτερο) πήρε τέτοιες διαστάσεις τις περασμένες δεκαετίες, που έγινε εκ των πραγμάτων ο κυρίαρχος και πρωταρχικός πελάτης του ιδιωτικού τομέα. Απόδειξη ό,τι μόλις το δημόσιο έπαψε να ξοδεύει με τους ρυθμούς περασμένων ετών, η οικονομία μας κατέρρευσε (η σημερινή ύφεση αγγίζει το 5%).

Ακόμα και όσοι δεν είχαν άμεση επαφή με αυτό το δημόσιο ‘σύμπλεγμα', είχαν χρηματικά έσοδα των οποίων η πηγή μπορούσε να εντοπιστεί πάλι στο δημόσιο.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, σε μία τέτοια μονοδιάστατη οικονομία (και κοινωνία), το κράτος έχασε κάθε ενδιαφέρον στο να παράσχει (υπο)δομές και επικεντρώθηκε σε ένα ρόλο που θύμιζε παράφρονα κληρονόμο-επιχειρηματία - όχι συντεταγμένη Πολιτεία. Όλες οι κυβερνήσεις παρελάμβαναν αυτό το μοντέλο και δεν το άλλαζαν αλλά το επιδείνωναν, παρά τις ειλικρινείς ή μη προσπάθειες κάποιων διαχειριστών. Συνήθως μεμονωμένων ατόμων/πολιτικών και όχι κυβερνήσεων.


Μέρος της λύσης:

Το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα: δεν είναι η λύση, αλλά ένα βήμα προς την λύση. Μας δίνει χρόνο χρηματοδοτώντας με νέα δάνεια τα δημοσιονομικά ελλείμματα και τους τόκους περασμένων δανείων. Χωρίς αυτά, ο “μεγάλος πελάτης” είναι νεκρός και μαζί του κι οι υπόλοιποι.
Ορίζει συγκεκριμένα διορθωτικά βήματα προκειμένου να αλλάξει το κράτος-επιχειρηματίας και να ανασκευάσει τις πολιτειακές και κοινωνικές λειτουργίες του στα πετυχημένα πρότυπα των Δυτικών χωρών που σήμερα μας δανείζουν. Κάποιοι περιλαμβάνουν αυτό στην λεγόμενη απώλεια Εθνικής κυριαρχίας, αλλά προφανώς θα διαφωνήσω μαζί τους. Μας επιβάλλεται μεν, αλλά ως όρος δανεισμού. Αν δεν θέλουμε, αν έχουμε άλλο δρόμο και τον επιθυμούμε, ας τον διαλέξουμε. Αλλά δεν έχουμε. Τουλάχιστον όσοι μένουμε σε αυτή τη χώρα, και έχουμε τις καταθέσεις μας (όποιες κι αν είναι αυτές) σε ελληνικές τράπεζες.

Η Μεταρρύθμιση των πάντων. Μακάρι να μην έδινε συνταγματικό προηγούμενο σε επίδοξους φασίστες, και να μπορούσαμε να ξεκινήσουμε από την αρχή. Αλλά δεν γίνεται. Δεν υπάρχει και η απαιτούμενη σύμπνοια ούτως ώστε να διευκολυνθεί η σύνθεση ενός νέου κράτους μέσα από δημοψηφίσματα ή άλλες παρόμοιες διαδικασίες. Ούτε η εμπιστοσύνη των πολιτών προς τους πολιτικούς διαχειριστές μίας τέτοιας αλλαγής.
Δυστυχώς η μεταρρύθμιση θα γίνει με μειωμένες φιλοδοξίες, λόγω αυτού που στην Φυσική ορίζουν ως “αντίσταση της αδράνειας”. Κανείς δεν θέλει να αλλάξει, όσα προβλήματα κι αν έχει. Εκτός αν αυτή του η πραγματικότητα, τού γίνει τόσο επίπονη που του το επιβάλλει να ξεβολευτεί.
Αν θεωρήσουμε ότι η σημερινή κρίση ορίζει μία τέτοια στιγμή, τότε μπορεί η κρίση να γίνει ευκαιρία. Αρκεί να μην αφήσουμε τον λαϊκισμό να μπει σαν σεντόνι μπροστά από το καθρέφτη μας. Αρκεί να δούμε κάποια έστω από τα προβλήματα μας κατάματα.



Αυτό το κράτος δείχνει να προσπαθεί. Δεν αρκεί. Πρέπει να προσπαθήσει κι άλλο. Το εκλόγιμο του νέου σχήματος, θα αποθαρρύνει τον όποιο καιροσκόπο δει την κρίση ως προσωπική ή συντεχνιακή ευκαιρία. Δεν αμφιβάλλω καθόλου για την ικανότητα πολλών ηλιθίων να μπουν σε ‘εκλογολογία’· διαλέγω να μείνω στο ότι ένα εκλόγιμο σχήμα είναι ισχυρό, και άρα θα μπορέσει να δουλέψει.

Στα επιμέρους των αλλαγών και δη, των επιφανών:

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος στο ΥΠΟΙΚ: Ανέφερα πριν για ομάδες που αλληλοακυρώνονται αντί να συνθέτουν το αύριο. Εσωκομματικά στο ΠΑΣΟΚ, η αναβάθμιση του κ. Βενιζέλου είναι μία κίνηση προς την σύνθεση, με όποιους όρους κι αν έγινε (τις παραπολιτικε΄ς παράτες τις αφήνω στα έμπειρα χέρια των ΜΜΕ...).
Προανέφερα επίσης το πρόβλημα του λαϊκισμού. Ποιος θα απαντήσει πρωτίστως πολιτικά, με όρους που θα καταλάβει ο μέσος πολίτης απέναντι στους λαϊκιστές; Ο προηγούμενος ΥΠΟΙΚ δεν ήταν επικοινωνιακός, αλλά έκανε όλη την σκατοδουλειά· γι αυτό του στείλαμε γράμματα απειλητικά κι εξώδικα... Και παρά τις απειλές, τις φωνές και τα λάθη το πλάνο χαράχτηκε. Καλά, μέτρια - χαράχτηκε, συμφωνήθηκε και τα χρήματα που μας κρατάνε ζωντανούς είναι εδώ.
Τώρα πρέπει κάποιος να μας σπρώξει από την αδράνεια μας. Όπως πρέπει να σταματήσει κάπου ο λαϊκισμός και η παραπλάνηση, από όπου κι αν προέρχονται. Πιστεύω ότι ο νέος ΥΠΟΙΚ θα λάμψει σε αυτό το ρόλο. Ανυπομονώ για την ακρίβεια να τον δω στην πρώτη ερώτηση του κ. Σαμαρά. Υποθέτω ότι η αντιπροεδρία σχετίζεται με τους στόχους του Μνημονίου και την παρακολούθηση τους, αλλά αναμένω τις σχετικές ανακοινώσεις.


Ο νέος ΥΠΕΞ, ο Σταύρος Λαμπρινίδης. Εξαιρετικός πολιτικός, με αναγνωρισμένο έργο στο δυτικό κόσμο· τον δυτικό κόσμο που ακόμα και σήμερα κοιτάμε με μισό αν όχι κουτοπόνηρο μάτι και καχυποψία ραγιά. Μακάρι να καταφέρει, πέρα από το να εκπροσωπήσει με επιτυχία τα δικά μας θέματα στο εξωτερικό, να φέρει λίγη Δύση στο Νότο των Βαλκανίων.

Μία εξαιρετική ομιλία του:

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου μετακινήθηκε στον περίπλοκο χώρο της Ενέργειας, Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής (ΥΠΕΚΑ). Κάποιες από τις αποκρατικοποιήσεις και η ρύθμιση/απελευθέρωση ενεργειακής αγοράς είναι από τους βασικούς “Μνημονιακούς” όρους. Οι τεχνοκρατικές του γνώσεις και η διαπραγματεύσεις των περασμένων 20 μηνών λογικά θα διευκολύνουν το έργο και θα επισπεύσουν την ολοκλήρωση.


Τέλος να επισημάνω την υπουργοποίηση του Ηλία Μόσιαλου - Υπουργός Επικρατείας & κυβερνητικός εκπρόσωπος. Δείτε ένα preview εδώ:





_____________________
#Disclaimer: τον Απρίλιο του 2010 πήγα στο ECOFIN καλεσμένος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Η πρόσκληση ήρθε από το γραφείο του Σταύρου Λαμπρινίδη. Το γκρουπ αποτελούσαν δημοσιογράφοι και bloggers που κάλυπταν θέματα οικονομίας, ηλεκτρονικών δικαιωμάτων (ACTA) και τραπεζικού απορρήτου (SWIFT). Το πρόγραμμα επισκέψεων οργανώνεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

15.6.11

Η επιθυμία ως εκτίμηση

1. Θα μας δοθεί χρόνος να λύσουμε τα εσωτερικά μας, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει την άμεση έγκριση της 5ης δόσης.

2. Οι όροι Σαμαρά δεν θα γίνουν δεκτοί. Αυτός ήταν και ο στόχος τους άλλωστε, εφόσον είναι αδύνατη η επαναδιαπραγμάτευση όπως την θέτει, ή η ακύρωση του μεταναστευτικού νόμου που ψηφίστηκε μόλις πριν 12 μήνες.

3. Κακώς ερμηνεύτηκαν οι δηλώσεις του Πρωθυπουργού, ως δήλωση αποχώρησης.
3.1 Θα συγκροτηθεί μία κυβέρνηση ευρείας αποδοχής, από τον Γιώργο Παπανδρέου, με συγκεκριμένη προγραμματική ατζέντα μεταρρυθμίσεων.
3.2 Αν αυτή η κυβέρνηση επιλέξει άλλο Πρωθυπουργό, ο σημερινός ΠΘ δεν θα σταθεί εμπόδιο. Κάτι τέτοιο θα πρέπει να γίνει σε συνδυασμό με την Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ. Κάτι πολύ δύσκολο δηλαδή.

4. Σε περίπτωση εσωκομματικής ρήξης (αποστασία βουλευτών), υπάρχει καθαρό ενδεχόμενο συγκρότησης νέου χώρου, στα πρότυπα των δημοτικών εκλογών. Ένα προοδευτικό σχήμα, αυτό που ανέφερε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στην χθεσινοβραδινή του συνέντευξη, όταν είπε:
Το μεγάλο πρόβλημα, πρόσθεσε, δεν είναι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, καθώς έχουν κοινά σημεία: και τα δύο μία πτέρυγα υπευθύνων και μία πτέρυγα λαϊκιστών. «Θα αντιπαρατεθούν οι υπεύθυνοι και οι λαϊκιστές», είπε και ευχήθηκε να υπερισχύουν οι υπεύθυνοι.
Τα παραπάνω είναι η εκτίμηση μου. Μπορεί και επιθυμία...

14.6.11

Οι Aganaktistas σε ρόλο ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ


... και η Βουλή σε ρόλο Δ.Σ. ΔΕΗ.

Αυτό το θεατρικό θα παιχτεί αύριο, και οι ρόλοι δεδομένοι.

Οι μέσα, θα προσπαθήσουν να αντιμετωπίσουν τα ρεαλιστικά δεδομένα μίας επικείμενης χρεοκοπίας που θα μας πάει πίσω δεκαετίες, μετατρέποντας μας στην Αλβανία των 80's.

Απέξω όλα τα γνωστά συνδικάτα (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κλπ), οι 50,000 συμβασιούχοι που ξεβολεύτηκαν από την κομματικά κεκτημένη θεσούλα τους και εθνικιστές (του κάθε Antinews), μαζί με ρομαντικούς ουτοπιστές και ανέργους θα προσπαθήσουν να επαληθεύσουν τις χειρότερες προφητείες για το μέλλον της Ελλάδας.

Δεν κοιτάει κανείς τα στοιχεία. Δεν διαβάζει κανείς για την οικονομία μας. Δεν κοιτάζει καν ποιοι στέκονται δίπλα τους σε αυτό τον "αγώνα" (βλέπε τα διεφθαρμένα ΜΜΕ που βρήκαν από θαύμα την συνείδηση τους - μ αυτό το πλευρό να κοιμάστε!).

Ο Στέφανος Χίος φυσάει αέρα στα πανιά τους, με ρεπορτάζ τύπου: "Οι εθνοπροδότες σκάβουν λαγούμια για να την κοπανήσουν", από το Kontra Channel του Κουρή(!), ενώ άμεσα σπεύδουν να το αναπαράξουν "οικονομικοί αναλυτές" τους εξωτερικού (zerohedge & FT), ως ένα ακόμα πειστήριο της χρεοκοπίας μας. Ποιας χρεοκοπίας θα μου πείτε;


Μα αυτής που επιδιώκει όποιος έχει μερικά εκατομμύρια στο εξωτερικό και περιμένει να συντελεστεί για να έρθει να αγοράσει μπιτ-παρά. Κατόπιν χρεοκοπίας δεν θα αγοράζεις διαμέρισμα από τον κατεστραμμένο λαό - θα αγοράζεις ολόκληρη την πολυκατοικία.
Και σε αυτή την προσπάθεια υπάρχει ΛΑΟΣ που συμβάλλει, με δικαιολογημένη ή μη αγανάκτηση!

Μάταια προσπαθούν οι πιο ψύχραιμοι να μας θυμίσουν τι έκαναν άλλες "πλατείες" για το Κυπριακό ή το Μακεδονικό. Μάταια προσπαθούν να μιλήσουν με στοιχεία και νούμερα την κατάσταση της χώρας. Η μάζα παίζει αποφάσισε να βάλει το κεφάλι όλων μας στο ντορβά, και ο δήμιος αδυμονεί· είναι πολλά τα λεφτά Άρη (CDS και καταθέτες εξωτερικού) και κανείς δεν σταματάει μπροστά σε ανθρώπους και λαούς. Κάθε άλλο - τους εργαλειοποιεί για να βγάλουν μόνοι τα μάτια τους.


Κι όταν όλα θα 'χουν τελειώσει, θα κοιταζόμαστε για άλλη μία φορά σαν χάνοι· μέχρι να πιαστούμε για μία ακόμα φορά στα χέρια μεταξύ μας. Γιατί θα πιαστούμε - αυτό είναι το μόνο σίγουρο, μαζί με την ανοησία μας. Την ανοησία που αποδεικνύεται ο καλύτερος φίλος του κάθε κερδοσκόπου.

Viva La Revolucion σύντροφοι...


Υ.Γ. σχετικά με την "Πανευρωπαϊκή" μάζωξη της περασμένης Κυριακής: δεν είδατε πλάνα από άλλες πόλεις για ένα πολύ απλό λόγο. Δεν ήταν Πανευρωπαϊκή. Όπως πάντα, οι κουτόφραγκοι ήξεραν που να σταματήσουν. Οι πλατείες της Μαδρίτης είναι άδειες - αλλά αυτό δεν θα το δείτε σε κανένα κανάλι.


update:
Ξέχασα! Μην αμελήσετε να καβαλήσετε το ΙΧ αύριο και να το κάνετε τανκς, ε;
Τόσο κόπο έκαναν τα φασιστάκια. Μέχρι και βίντεο κλιπ, με το ανάλογο εμβατήριο για υπόκρουση...

13.6.11

Μηχανισμοί Προσαρμογής


Κοίταζα ένα κείμενο μου, γραμμένο τέτοιες μέρες το 2009.

Προσπαθούσα τότε να εξηγήσω τον ανορθολογισμό των ημερών. Το κείμενο είχε βασιστεί σε κάτι που είχα βρει σχεδόν τυχαία σε ένα ιατρικό δοκίμιο για την Φροϋδική προβολή και - προσοχή - τους "Μηχανισμούς Προσαρμογής" (θυμίζει κάτι;) του ατόμου.

Παραθέτω το απόσπασμα από την ιστοσελίδα, του Ινστιτούτου Alzheimer Βόλου “Αγία Σοφία”:

"Κατά τον μηχανισμό αυτό της προσαρμογής το άτομο προσπαθεί να επιρρίψει την ευθύνη για τις αποτυχίες του επί της ανεπιθύμητης διαγωγής ενός άλλου προσώπου, ή επί της απροθυμίας του δευτέρου να συνεργασθεί μαζί του. Τείνει δηλαδή να αποσπάσει την προσοχή των άλλων από την ανεπιθύμητη διαγωγή του και να την κατευθύνει προς την κατεύθυνση, προς την ακανόνιστη διαγωγή ενός άλλου προσώπου.


Το άτομο που πηγαίνει αργά στο ραντεβού του δικαιολογεί την καθυστέρηση κα προβάλλει την συγκοινωνία ως αίτιο, αν και το ίδιο γνωρίζει ότι άργησε να ξεκινήσει από το σπίτι του. Επί πλέον το άτομο το οποίο χρησιμοποιεί τον μηχανισμό της προβολής προσπαθεί να παρουσιάσει τα σφάλματά του ως μικρότερα σε σύγκριση με τα σφάλματα άλλων. Το παιδί το οποίο έκλεψε κεράσια από την κερασιά του γείτονα, ισχυρίζεται ότι δεν έκλεψε τόσα πολλά όσα οι φίλοι του.


Οι όρκοι του, τα ψέματά του κ.λ.π. δεν είναι τόσο σοβαρά όσο των άλλων. Η σύγκριση την οποία κάνει το άτομο για τον εαυτό του είναι δυνατό να είναι πραγματική ή φανταστική. Και στις δύο περιπτώσεις η προσπάθειά του αποβλέπει στην αλλοίωση της πραγματικότητας για να προλάβει σοβαρές συνέπειες της διαγωγής του.


Έγραφα εχθές ότι ίσως και να ευγνωμονούσα την κυβέρνηση Καραμανλή ειδικά για την τελευταία της 3ετία (2007-2009), γιατί κατάφερε να μας δείξει το αδιέξοδο των επιλογών μας. Αν το είδαμε.


Γιατί υπάρχει πάντα η πιθανότητα να μην φτάναμε ποτέ εδώ, αν δεν είχε θρέψει σε τέτοιο βαθμό την ανεμελιά των εγωπαθών νεοελλήνων για να επανεκλεγεί και για να κυβερνήσει. Αυτού του "περιούσιου λαού που όλοι επιβουλεύονται".


Αυτού του λαού που "δεν φταίει" για τίποτα, και ψάχνει να εντοπίσει τις ευθύνες έξω από τον ίδιο, όπως άλλωστε κάνει και για τις ενδεχόμενες διεξόδους από την κατάντια: πολιτειακά φαντάσματα (αμεσοδημοκρατία), θαμμένοι θυσαυροί (κρυφών κοιτασμάτων ενέργειας) και λοιποί μύθοι εξωτερικής πολιτικής (παντού εχθροί του Έθνους). Παραμύθια...


Σε αυτή την άμοιρη ευθυνών παιδικότητα κάποιοι σπεύδουν σε ρόλο νηπιαγωγού να δικαιολογήσουν ακόμα και σήμερα: "ο κόσμος είναι ζαλισμένος - δεν μπορεί να παράξει συγκεκριμένα αιτήματα. Αυτό είναι δουλειά άλλων" λένε για τα 'προνήπια' που έχουν στην επιμέλεια τους(;).

Κι εγώ ρωτάω: ποιανού δουλειά είναι; Μίας κολεκτίβας κάτω από τις λεύκες του Συντάγματος σε χρόνο που εκείνες θα κρίνουν; Επιτροπών εκτός κοινοβουλευτισμού που θα πράξουν ερήμην μας για το καλό μας;

Ή δική μας, μετά από την αυτοκριτική που θα κάνει ο καθένας μας μπροστά στον καθρέφτη του;


Γιατί χωρίς καθρέφτη δουλειά δεν θα γίνει. Σας το εγγυώμαι. Αν νομίζεις ότι δεν φταις καθόλου και πουθενά, κάτι κάνεις λάθος. Ακόμα κι αν το αμάρτημα σου είναι το πιο κοινό όλων: αν δεν μελέτησες το ψηφοδέλτιο που έριξες στην κάλπη. Αν δεν έμαθες για τους υποψήφιους.

Θερμή παράκληση: μην μου πεις "δεν ψήφισα". Το καταλαβαίνεις πια ότι αυτό ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσες να κάνεις. Έτσι δεν είναι;

_______



Διαβάστε επίσης το εξαιρετικό κείμενο του Μιχάλη Κούτρα:

"Έθνος – ζητιάνος;"


(απόσπασμα)

Αλλά, ας θυμηθούμε τον Λειβαδίτη:


“…είναι μια ολόκληρη ιστορία, αλήθεια, τούτος ο ζητιάνος
κάποτε του ήταν αδύνατο να ζητιανέψει, ντρεπότανε κι έκλαιγε.
Ώσπου άγρυπνος νύχτες ολάκερες έπεισε τον εαυτό του
πως οι άνθρωποι του χρωστάνε μια περιουσία τεράστια
που καταχράστηκαν απ’ αυτόν, είτε παλιότερα,
απ’ τούς μακρινούς προγόνους του.
Άφησε λοιπόν γένια, φόρεσε κουρέλια,
κρέμασε στη φωνή του κι αυτό το ραγισμένο σήμαντρο
προσπαθώντας να κρύψει το τρομερό πρόσωπο της δικαιοσύνης
ή ίσως γιατί ήξερε πως στο βάθος οι άνθρωποι είναι πιότερο πονετικοί
παρά δίκαιοι. Και στέκεται τώρα, χρόνια, εκεί, με το χέρι απλωμένο
μαζεύοντας δεκάρα-δεκάρα όλα τα προαιώνια,
ανεξόφλητα χρέη της ανθρωπότητας στον άνθρωπο.”


.

Translate