22.11.10

Κυριακή 7/11, ώρα μηδέν


Ποιος έδωσε το "σφύριγμα" για την αποκαθήλωση του κ.Κακλαμάνη από την δημαρχεία;

Οι δημοσκόποι και τα κανάλια που βιάστηκαν να του δώσουν "αέρα νίκης" το βράδυ της πρώτης Κυριακής. Όσοι βιάστηκαν να του δώσουν 43% στον πρώτο γύρο, όταν το πραγματικό του ποσοστό ήταν 34%.

Η μαζική ανατριχίλα στο ενδεχόμενο συνέχισης του στην Κοτζιά ξεκίνησε το τσουνάμι που τον έπνιξε. Συστράτευσε κόσμο. Τα υπόλοιπα ακολούθησαν με όποιο τρόπο είχε ο καθένας: άλλος με το στάτους του στο fb, άλλος μιλώντας σε φίλους, άλλος αρθρογραφώντας, άλλος μοιράζοντας φυλλάδια ή κατεβαίνοντας εκλογικός αντιπρόσωπος... Ότι μπορούσε ο καθένας.

Και μπράβο σε όσους συνέβαλλαν.
Κυνηγάνε τους atenistas τώρα για ύποπτες συμμαχίες. Και είναι αναμενόμενο αφού δεν μπορούν να καταλάβουν την 'φυσική συμμαχία' παράλληλων δράσεων χωρίς προ-συνεννόηση. Χωρίς deal. Χωρίς προσδοκώμενο προσωπικό όφελος. Μόνο προσδοκία.

Βλέπεις, για χρόνια το μόνο που καταλαβαίνουν είναι οι στρατηγικές επικοινωνίας και ότι εμπίπτει σε αυτές. Και πιθανόν να συνεχίσουν έτσι.

Στα όρια της θείας δίκης λοιπόν ότι ο "αέρας νίκης", εκείνο το 43%, ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα για όποιον διαφωνούσε και διαφωνεί με αυτή την πολιτική της επικοινωνίας και όχι της ουσίας. Εναρκτήριο λάκτισμα για όποιον ήταν έτοιμος για φυσικές συμμαχίες γύρω από το κοινό καλό. Με γνώμονα τον ειλικρινή λόγο. Κι όπου βγάλει.

Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να πετύχεις.
Αυτό δεν αποδείξαμε άλλωστε;

η φωτογραφία είναι από το atenistas.gr

20.11.10

Πρωτοσέλιδη επίθεση της εφημερίδας Handelsblatt στη Μέρκελ

Από το facebook της Ρίτσας Μασούρα


Οξεία κριτική στην πολιτική της καγκελαρίου Μέρκελ ασκεί η μεγαλύτερη οικονομική εφημερίδα της Γερμανίας Handelsblatt.

Σε πρωτοσέλιδο άρθρο υπό τον τίτλο «Βερσαλλίες χωρίς πόλεμο» ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας Γκάμπορ Στάινγκαρτ στηλιτεύει την «πολιτική της αυστηρότητας» που ακολουθεί η καγκελάριος Μέρκελ έναντι των υπερχρεωμένων χωρών της ευρωζώνης, εκτιμώντας ότι οδηγεί τις χώρες αυτές στην καταστροφή, ενώ βλάπτει και τα γερμανικά συμφέροντα.


Η γραμμή που ακολουθεί η καγκελάριος Μέρκελ «με όλο και μεγαλύτερη αποφασιστικότητα» συνοψίζεται στις λέξεις-κλειδιά «λιτότητα» και «τιμωρία», μία επιλογή που «πιέζει ακόμα περισσότερο τις χώρες που έχουν γονατίσει» υπό το βάρος των χρεών, σημειώνει.

Ο αρθρογράφος προειδοποιεί ότι «τα γερμανικά συμφέροντα - δηλαδή η αποπληρωμή των χρεών, η σταθερότητα των τραπεζών και η διατήρηση της ευρωζώνης, δεν πρόκειται να εξυπηρετηθούν με την πολιτική αυτή» . Προβλέπει δε ότι «τα πακέτα λιτότητας που έχουν επιβληθεί και η απειλή προς τους πιστωτές θα φέρουν το αντίθετο αποτέλεσμα: οι πληγείσες χώρες θα έχουν στο τέλος περισσότερα χρέη, οι τράπεζες θα είναι σε καθεστώς μεγάλης ανασφάλειας και η Ευρώπη θα επιστρέψει σ΄ αυτό που ήταν, δηλαδή ένας τόπος, όπου ο ένας δεν θα ανέχεται τον άλλον».


Ο αρχισυντάκτης της Handelsblatt επισημαίνει και την ευθύνη των τραπεζών για το γεγονός ότι «Έλληνες, Ιρλανδοί, Πορτογάλοι, ακόμη και οι Ισπανοί έζησαν πάνω από τις δυνατότητές τους», τονίζει όμως ότι «όποιος ανακηρύσσει τις υπερχρεωμένες χώρες σε προτεκτοράτο κερδίζει μόνο τη δυσαρέσκεια», ενώ με την πολιτική λιτότητας «δεν δημιουργούνται προϋποθέσεις για εξυγίανση και ενδυνάμωση των οικονομιών των χωρών, αντιθέτως καταστρέφονται» . Εκτιμά δε ότι, «ακόμα και αν οι δεινοπαθούσες χώρες βυθιστούν στη λιτότητα, δεν πρόκειται να απαλλαγούν από το βρόχο που τους πνίγει. Αντίθετα, οι εθνικές οικονομίες τους θα αποδυναμωθούν, τα βάρη θα γίνουν επαχθέστερα και τελικά όλες μαζί θα καταποντιστούν» .


Ο Γκάμπορ Στάινγκαρτ παραπέμπει στο «σχέδιο Μάρσαλ», του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών που σηματοδότησε το 1947 το πέρασμα των ΗΠΑ από την απαίτηση επανορθώσεων και την περαιτέρω οικονομική εξαθλίωση της ήδη ηττημένης Γερμανίας στη λογική της ανασυγκρότησης, χωρίς την οποία «ουδέποτε η Γερμανία θα έβρισκε το δρόμο για την ευημερία» . Αυτό ακριβώς, σημειώνει, «η αναζωογόνηση» θα έπρεπε να είναι ο στόχος της γερμανικής πολιτικής, να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες για τον ευρωπαϊκό Νότο που χρειάζεται «απευθείας επενδύσεις και νέα επιχειρηματικότητα» .


Ο αρχισυντάκτης της Handelsblatt καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «η πολιτική της Μέρκελ δεν οδηγεί στον πόλεμο, αλλά οδηγεί στην ανασφάλεια και στη δυσαρέσκεια. Η Άγκελα Μέρκελ είναι ισχυρή έναντι των αδυνάτων. Ο δρόμος όμως τον οποίο ακολουθεί δεν οδηγεί στην Ευρώπη» .

Η εφημερίδα Handelsblatt στο αποκορύφωμα της ελληνικής κρίσης χρέους, στις 3 Μαΐου 2010 προχώρησε στην καμπάνια «αγοράστε ελληνικά ομόλογα», που βρήκε απήχηση σε προσωπικότητες από τον πολιτικό και οικονομικό χώρο της Γερμανίας.

19.11.10

Είδα

Μέρες προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μία σειρά για την εκλογή Καμίνη, αλλά μου είναι αδύνατον.
Ποτέ δεν ήμουν τόσο μπερδεμένος για κάτι που αισθανόμουν (και αισθάνομαι) τόσο σίγουρος.

Από το τίποτα, από μία κουβέντα και μερικά email βρέθηκα να βοηθάω και να συμμετέχω σε μία προσπάθεια, της οποίας το αποτέλεσμα κυοφορεί τεράστιες αλλαγές. Πρώτη συνάντηση στον ημιώροφο του Athens Gate Hotel. Συσκέπτονται οι κομματικοί εκπρόσωποι των 3ων** παρατάξεων και δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω ποιος είναι ποιος. Δεν τους ξέρω και όσα λένε είναι στοχοπροσηλωμένα στην Δημαρχεία και την Αθήνα.

Το μόνο "Εμείς" είναι αυτό του συνδυασμού, που δεν έχει ακόμα ούτε όνομα.

Από τότε, οι δύο μήνες που πέρασαν έμοιασαν με χρόνο. Το αποτέλεσμα ήταν η νίκη της Δημαρχίας από έναν πολίτη, με την στήριξη 4ων κομμάτων που συγκρούονται έντονα στην κεντρική πολιτική σκηνή, αλλά βρήκαν χώρο και τρόπο συνεργασίας στο πολύ συγκεκριμένο θέμα: την διοίκηση και το ζητούμενο για την Πρωτεύουσα.

Τον Απρίλιο που μας πέρασε, είχα ζηλέψει την συνεργασία των Σοσιαλιστών με τους Φιλελεύθερους στο Ευρωκοινοβούλιο στα θέματα που προέκυπταν από την αδιαφανή λειτουργία του SWIFT, αλλά ποτέ δεν πίστεψα ότι μπορεί να έχουμε αντίστοιχες προσπάθειες εδώ, τόσο γρήγορα. Πόσο μάλλον με τέτοια αποτελέσματα.

Το πως έγινε, δεν το ξέρω. Υπάρχουν ήδη πολλές αναλύσεις με πολλές διαφορετικές παραμέτρους η καθεμιά (και μάλλον η αλήθεια βρίσκεται στο παζλ που φτιάχνουν όλες αυτές μαζί).
Είδα όμως πολίτες να συμμετέχουν. Είδα ανοιχτές διαδικασίες. Είδα ανοιχτή ροή πληροφορίας, χωρίς καμία παρεμβολή τρίτων. Είδα τηλεοπτικούς πολιτικούς να μην μπορούν να κρυφτούν πίσω από τους εξίσου τηλεοπτικούς δημοσιογράφους/οικοδεσπότες τους. Είδα ένα κορεσμένο και παρωχημένο πολιτικό σύστημα να πολεμάει τον χειρότερο εαυτό του.

Είδα συμμετοχική δημοκρατία στα γεννοφάσκια της.

Και ανυπομονώ να δω την συνέχεια.

_________
** Το Πορτοκαλί της Δράσης ήρθε αργότερα.

14.11.10

Η αναμέτρηση των δύο Ελλάδων

Του Γιώργου Νικολού


Προσπαθώ τις τελευταίες μέρες αυτή της επίπονης και ιδιότυπης προεκλογικής περιόδου να αποκρυπτογραφήσω την πραγματική σημασία της υποψηφιότητας του Γιώργου Καμίνη για το Δήμο Αθηναίων. Αντίθετα, λοιπόν, με τις διακηρύξεις τόσο του ιδίου όσο και των δυνάμεων που τον υποστηρίζουν (Δημοκρατική Αριστερά, ΠΑΣΟΚ, Οικολόγοι Πράσινοι, Πορτοκαλί) –τη εξαιρέσει της παλαιοκομματικής υφής μεταστροφής της στάσης του κυβερνώντος κόμματος διά στόματος του πρωθυπουργού- έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως η υποψηφιότητα του πόρρω απέχει από έναν απλώς αυτοδιοικητικό χαρακτήρα: η αντιμετώπιση που πρόκειται να επιφυλάξουν οι Αθηναίοι στον τέως Συνήγορο του Πολίτη, πέρα απ’ τις αμβλυμμένες τοπικές παραμέτρους της επιλογής τους, θα αποτελέσει μια αξιόπιστη βάσανο για τον τρόπο με τον οποίο οι πολίτες συλλαμβάνουν πλέον το πολιτικό φαινόμενο στη μετά την κρίση εποχή.


Βλέπετε, το εκλογικό σώμα έχει διδαχθεί μετά τις πυκνές πολιτικές εξελίξεις και τις διαδοχικές απογοητεύσεις των τελευταίων ετών να κοιτά με διπλή καχυποψία τους υποψηφίους που δεν αναγνωρίζει με την πρώτη ματιά. Αναρωτιέται τι κρύβουν, αναζητά τα υπόγεια κίνητρά τους, ψάχνει τις καταβολές τους, ξετινάζει την προσωπική τους διαδρομή. Κι αυτό γιατί δυσκολεύεται να πιστέψει ότι οποιοσδήποτε επιτυχημένος επαγγελματίας σε ιδιωτική ή δημόσια θέση θα την εγκατέλειπε εύκολα, προκειμένου να κατέλθει στον πολιτικό στίβο διακατεχόμενος από αγνά και ανιδιοτελή κίνητρα και διατηρώντας τα. Εξ ου και τα ποικίλα ερωτήματα που αιωρούνται εδώ και καιρό πάνω απ’ την υποψηφιότητα Καμίνη και τίθενται διαρκώς σε επίπεδο καθημερινών συζητήσεων: «Κι αυτός τώρα τι θέλει; Ψάχνει τρόπο να τρυπώσει στην πολιτική; Ποιο υπουργείο θα αναλάβει μεθαύριο;». Εξάλλου, η ρητή και κάθετη άρνηση των ίδιων των υποψηφίων συνήθως μόνο να εντείνει το αίσθημα της καχυποψίας πετυχαίνει.


Δεν συνειδητοποιεί, όμως, ο μέσος –και ευεπίφορος στη συνωμοσιολογία- Έλληνας εκλογέας ότι έτσι καταδικάζει εν τη γενέσει τους όλες εκείνες τις προσπάθειες που κατατείνουν στο διαφορετικό, διέπονται από πνεύμα καινοτόμο, δεν κατατρώγονται από συμπτώματα μικροκομματισμού και θέτουν ως πρωταρχικό τους στόχο την κοινωνική προσφορά. Αποκλείοντας, έτσι, ταυτόχρονα κάθε πιθανότητα ανανέωσης του πολιτικού δυναμικού , ανάδειξης νέων δυνάμεων και αποστολής μηνυμάτων μεταλλαγής σε κατεστημένα πολιτικά μορφώματα. «Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω», θα αντιτάξει εύκολα κάποιος. Γιατί θα πρέπει οι πολίτες να διακρίνουν τον καλοπροαίρετο ερασιτεχνισμό απ’ την πολιτική επιτηδειότητα; Ο φαύλος κύκλος, όμως, κάπου κάπου σπάει από αυθόρμητα εγχειρήματα, που αναλαμβάνουν, πέρα από όλα τα άλλα, μέσα απ’ τη δράση τους και παιδευτικό ρόλο, εν όψει μελλοντικής ανατροπής παγιωμένων έως τότε συσχετισμών.


Για να επιστρέψω, ωστόσο, στην υποψηφιότητα του Γ. Καμίνη, δεν είμαι βέβαιος πως έχει γίνει πλήρως καταληπτό το εύρος της συναίνεσης και της σύνθεσης που περιβάλλει την προσπάθεια αυτή. Η στέγαση υπό τον αυτό συνδυασμό ανανεωτών αριστερών, δρώντων του οικολογικού κινήματος, οπαδών του πολιτικού φιλελευθερισμού, εκσυγχρονιστών σοσιαλδημοκρατών και ακτιβιστών του αστικού ιστού, όλων αποτόκων γνήσιων της νεωτερικότητας και συνάμα προδρόμων μιας αυθεντικής κοινωνίας των πολιτών, εκτός από πρωτόγνωρη είναι σημαδιακή αλλά και ενδεικτική συγκλίσεων που ενδέχεται να προκύψουν στο μέλλον, τουλάχιστον σε επίπεδο κοινής δράσης. Ο υποψήφιος Δήμαρχος συνηθίζει να λέει πως καθένας από αυτούς τους φορείς θυσίασε ένα κομμάτι της πολιτικής του αυτοτέλειας, προκειμένου να συμβάλει στη συγκρότηση ενός κοινού πλαισίου, ικανού να λειτουργήσει αντιπαραθετικά στο υφιστάμενο καθεστώς με νικηφόρες αξιώσεις. Για τα παρ’ ημίν πολιτικά ειωθότα, στα οποία η συνεργασία και η συναίνεση ταυτίζονται άνευ ετέρου με την προδοσία και το δωσιλογισμό, η κίνηση αυτή αποτελεί τομή πολλαπλής αντήχησης. Ακόμα περισσότερο, στο πρόσωπο της υποψηφιότητας του Γ. Καμίνη υλοποιείται η σύμπτωση δυνάμεων που επί χρόνια επισημαίνουν εμφατικά τόσο τα κακώς κείμενα που μας ταλανίζουν όσο και δυνατότητες διόρθωσης και θεραπείας τους. Δυνάμεις και συγκλίσεις που, αν είχαν επέλθει νωρίτερα, πιθανότατα δεν θα είχαμε οδηγηθεί ως εδώ. Όχι ως Αθήνα, ως Ελλάδα.


Οι προοπτικές αυτής ακριβώς της πρωτότυπης συνύπαρξης υπό την ηγεσία του Γ. Καμίνη, και δευτερευόντως το μαύρο χάλι της πρωτεύουσας, ήταν που μεταμόρφωσαν μια σειρά ψύχραιμων και μετριοπαθών διανοουμένων, δημοσιογράφων, σχολιογράφων κι άλλων ενεργών πολιτών σε ορκισμένους θιασώτες του εγχειρήματος. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς διέκριναν στο πρόσωπό του Έλληνα ombudsman τα περισσότερα χαρακτηριστικά που απουσίαζαν από το ανθρωπινό δυναμικό του πολιτικού μας συστήματος και φρόντισαν να φανταστούν τα υπόλοιπα.


Στη δίμηνη περίοδο της προεκλογικής εκστρατείας αυτά επιβεβαιώθηκαν μέχρι κεραίας: από την αμηχανία της πρώτης συνέντευξης και την ειλικρίνεια της παραδοχής περί έλλειψης προγράμματος στην αρχική φάση μέχρι τη μετριοπάθεια, την εμμονική σχεδόν προσήλωση στη νομιμότητα και ξανά την εντιμότητα, με την ευθεία διαφοροποίηση από την επιπόλαιη πρωθυπουργική ρήση «Λεφτά υπάρχουν». Εξίσου σαφές κατέστη ότι δεν επρόκειτο για άνθρωπο των παραθύρων –και η αντίθεση αυτή γινόταν επώδυνα πιο φανερή απέναντι στο «χαρισματικό», με επικοινωνιακούς όρους, Νικήτα Κακλαμάνη. Η προάσπιση, άλλωστε, της νομιμότητας, η ακριβολογία και η αποφυγή επίκλησης αρμοδιοτήτων ανύπαρκτων δεν συμπιέζονται σε μονολεκτικές απαντήσεις, βολικές μεν για τα δελτία των 8, αλλά παντελώς απρόσφορες για τη χρηστή διοίκηση μιας πόλης τεσσάρων εκατομμυρίων κατοίκων. Παράλληλα, όμως, γίναμε και μάρτυρες μια προσπάθειας ειλικρινούς και ποτισμένης με μεράκι, που εντεινόταν μέρα με τη μέρα, να πειστούμε ότι μια άλλη Αθήνα είναι εφικτή, ότι το όραμα μιας διαφορετικής πόλης παραμένει ζωντανό. Όχι απαραίτητα μιας Βαρκελώνης, ενός Παρισιού ή μιας Βιέννης. Αλλά σε πρώτη φάση μιας πόλης καθαρής, φιλόξενης, με αυτόνομο και αναγνωρίσιμο χαρακτήρα, αλληλέγγυας προς τους κοινωνικά ασθενέστερους, που θα ευνοεί την παντός είδους ανάπτυξη και δεν θα υποθάλπτει την ανομία και το φόβο.


Σ’ αυτή την προσπάθεια συντάχθηκαν, πέραν του επικεφαλής της, μια σειρά ανθρώπων που δεν είχαν αναμειχθεί έως σήμερα με την ενεργό πολιτική, και μάλιστα σε μια περίοδο καθολικής σχεδόν απαξίωσης της ενασχόλησης με τα κοινά: ο αρχιτέκτονας Αλέξανδρος Τομπάζης, η εικαστικός Ευφροσύνη Δοξιάδη, η συγγραφέας Ρέα Γαλανάκη, ο κριτικός τέχνης Μάνος Στεφανίδης. Την υποψηφιότητα χαιρέτισαν μεταξύ άλλων οι Τίτος Πατρίκιος, Πέτρος Μάρκαρης, Νίκος Δήμου, Λένα Διβάνη, Θάνος Βερέμης, Γιάννης Πανούσης, Σταύρος Ξαρχάκος, Άγγελος Δεληβοριάς, ενώ μηνύματα στήριξης απηύθυναν οι δήμαρχοι Παρισιού και Βερολίνου, Μπερτράν Ντελανοέ και Κλάους Βοβεράιτ, αντίστοιχα. Δεν πρόκειται απλώς για επίκληση στην αυθεντία, αλλά για την πολιτική ενεργοποίηση –στα όρια ενός συμπαθούς όσο και αμήχανου ακτιβισμού- μιας ολόκληρης γενιάς διανουμένων που θεώρησαν ότι ήταν χρέος τους να πάρουν θέση τόσο έναντι της επιδεινούμενης αδιαφορίας για την κατάντια της πρωτεύουσας όσο και για μια υποψηφιότητα που υπερβαίνει τα κομματικά στεγανά και διαπερνά οριζοντίως τις παραταξιακές δομές.


Αύριο το ταξίδι αυτό φθάνει πια στο τέλος του. Προσωπική μου άποψη είναι ότι στην εκστρατεία δεν δόθηκε ενδεχομένως όσο θετικό περιεχόμενο επέτρεπε ο πλούτος του συνδυασμού και των προγραμματικών ιδεών , αλλά υπήρξε μεγαλύτερη επικέντρωση στην προβολή της κακοδιαχείρισης και της ανεπάρκειας της απερχόμενης δημοτικής αρχής. Ο κόσμος, όμως, ξέρει ότι δεν θέλει τον Κακλαμάνη. Το δήλωσε με εκκωφαντικό τρόπο ήδη από τον πρώτο γύρο. Αυτό που έμοιαζε να λέει είναι πως του λείπει η θετική προοπτική. Επιχειρήματα του τύπου «κανείς δεν θα ‘ναι χειρότερος απ’ τον Κακλαμάνη», όχι μόνο δεν περιποιούν τιμή για την υποψηφιότητα του Γ. Καμίνη, όχι μόνο την απογυμνώνουν απ’ την ιδιαιτερότητα της συναινετικής και διακομματικής της συγκρότησης, αλλά, κι αυτό είναι το χειρότερο, την καθιστούν ένα ακόμα ψηφοδέλτιο του συρμού, ένα απ’ όλ’ αυτά κόντρα στα οποία υποτίθεται ότι συγκροτήθηκε ως δημιουργική αντίδραση. Γι’ αυτό και το παρόν κείμενο δομήθηκε εξ ολοκλήρου σε διάσταση κατάφασης και όχι αποδόμησης.


Είναι, όμως, η τροπή που πήραν τα πράγματα την τελευταία εβδομάδα τέτοια, η αδιόρατη ενότητα ύφους που συνέχει τους ανθρώπους που στοιχήθηκαν πίσω απ’ τον καθέναν εκ των δύο υποψηφίων τόσο πρόδηλα διαφορετική και η καθοριστική φύση του διλήμματος, όπως σημειώθηκε εξ αρχής, τόσο προεχόντως πολιτική, που επιβάλλουν μια παρέκκλιση.


Την Κυριακή, είναι περισσότερο διαυγές από ποτέ, ότι αναμετρώνται δυο Ελλάδες.


Απ’ τη μια η χώρα που ανακαλύπτει αδιαλείπτως την κρυφή γοητεία του ανορθολογισμού, που αρέσκεται να αποδίδει έως και τα καιρικά φαινόμενα στο Σόρος, που συνηθίζει να καλύπτει τις δικές της ανεπάρκειες με την εφεύρεση εσωτερικών εχθρών και δούρειων ίππων, η χώρα του αυριανισμού και του εθνικολαϊκισμού, της επίπλαστης διαφωνίας προς συντήρηση του κομματικού καρτέλ, της υποκρισίας και της τεχνητής καλοπέρασης, της πολυτελούς διαβίωσης και των δανεικών, του ρουσφετιού και της αδιαφάνειας, του άνετου χαριεντισμού- και συνάμα του πιο βαθέος κοινωνικού συντηρητισμού- και της τηλεοπτικής ατάκας.

Κι απέναντι της μια χώρα με το ίδιο όνομα, μονάχα ολότελα διαφορετική στο περιεχόμενο. Μια χώρα εργατική και συγκροτημένη, που έχει μάθει να ζει όσο τη φτάνει το μηνιάτικο. Μια χώρα που αντιπαραθέτει στην υπερέκθεση μετριοφροσύνη κι επαγγελματισμό. Μια χώρα που τον προοδευτισμό της δεν έχει μάθει να τον διαλαλεί, αλλά τον σέβεται έμπρακτα, μέσα απ’ την καθημερινή προάσπιση ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων. Μια χώρα στην οποία η λογοδοσία έχει θέση και η κακοδιαχείριση τιμωρείται, μια χώρα που προτού ζητήσει τα ρέστα απ’ τους Γερμανούς -κι απ’ τους όποιους Γερμανούς- αναγνωρίζει τα χάλια της στον καθρέφτη και ντρέπεται γι’ αυτά. Μια χώρα που, απορρίπτοντας την κλειστοφοβική περιχαράκωση, μετατρέπει τη διαφορετικότητα σε πλούτο και συναίνεση και την κοινωνική της δικαιοσύνη δεν την εξαντλεί σε προεκλογικά τριχίλιαρα.


Την Κυριακή ο Νικήτας Κακλαμάνης, επί δεκαπενταετία βουλευτής, πρώην Υπουργός και νυν Δήμαρχος αναμετράται με τον επί οκταετία Συνήγορο του Πολίτη και καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου Γιώργο Καμίνη. Τα σκεπασμένα ράντζα απέναντι στις 12.000 αιτήσεις που δέχεται ετησίως και για τις οποίες διαμεσολαβεί στη Διοίκηση ο ΣτΠ. Ένας άνθρωπος που ασχολήθηκε με το συνδικαλισμό απ’ τα 19 του απέναντι στον εκπρόσωπο ενός απ’ τα λίγα θεσμικά αντίβαρα της εξουσίας που θέσπισε το άρτι χρεωκοπήσαν πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, ο οποίος εισέρχεται στην πολιτική στην ηλικία των 56 ετών δίχως καμιά πρότερη κομματική περγαμηνή. Ο επαγγελματίας της πολιτικής κόντρα στον λειτουργό της κοινωνικής προσφοράς. Η συντριπτική εν προκειμένω σημειολογία δεν θα μπορούσε να αποτυπώσει πιο εύστοχα την αντιπαράθεση ανάμεσα στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης και στην προσδοκία μιας Ελλάδας απαλλαγμένης από τις ασθένειες και τα συμπλέγματα που η πρώτη μας κληροδότησε απλόχερα. Και αυτή η εκλογή δεν θα μπορούσε να σηματοδοτήσει με τρόπο πιο κρυστάλλινο και πιο καταλυτικό την οριστική ρήξη με το παρελθόν.


Αλλά ξέχασα, ο Καμίνης είναι ο υποψήφιος του Μνημονίου…

12.11.10

Σας παρακαλώ, να τελειώνουμε

Δεν μπορώ να ξοδέψω άλλο χρόνο με τον κάθε Νικήτα, δεν το αντέχω.

Δεν αντέχω άλλη προσπάθεια για να βγάλω νόημα από τα επικοινωνιακά δυσνόητα, όταν το μόνο που χρειάζομαι είναι κάποιος να κάνει τα αυτονόητα. Να πλένει και να καθαρίζει την πόλη. Να βαστάει ταμείο και να με ενημερώνει σε τακτά διαστήματα "πόσο το λάδι, πόσο το ξύδι".
Να ενθαρρύνει την ανακύκλωση και να μην κοιτάει μόνο σε ποιον διπλανό δήμο θα θάψει τα δικά μας σκουπίδια - δεν χωράνε άλλα μέσα στη γη. Να καταλαβαίνει ότι δεν είναι βρεφονηπιακός σταθμός ένα κτήριο με μουχλιασμένους τοίχους. Να καταλαβαίνει ότι αν είσαι δήμαρχος, το πρόβλημα μου είναι και δικό σου.

Να καταλαβαίνει ότι δουλεύει για την πόλη, και όχι για την πάρτη του.
Να καταλαβαίνει ότι τα λεφτά του Δήμου του τα δώσαμε ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΗ, ουχί για τον δήμο ως μηχανισμό εξυπηρέτησης φίλων και υποστηρικτών.

Πήρα μία συνέντευξη εχθές από τον πρώην δήμαρχο Δημήτρη Μπέη, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ απομυθοποίησε το 'πράσινο έργο' του απερχόμενου δημάρχου. Και απορώ, τι έχει κάνει τόσα χρόνια; Που πήγαν τα λεφτά που διαχειρίστηκε για λογαριασμό μου, αφού ακόμα και αυτό το 'πράσινο΄ήταν πλασματικό.
Δεν συζητάω για την ξετσιπωσιά. Για την αναίσχυντη εκμετάλλευση δημοτικού χρήματος και έργων άλλων. Καμία ντροπή. Είναι άλλωστε αλάθητος ο απερχόμενος. Τα έχει όλα καλά καμωμένα. Για την πόλη προσπαθώ να πω, αλλά παντού ο Νικήτας μπροστά μου. Ο σπάταλος, ο άπλυτος, ο ψεύτης και αγενής δήμος τού, γιατί δικός του είναι, με πνίγει.

Σας θερμοπαρακαλώ, όχι, σας ικετεύω! Να τελειώνουμε!


8.11.10

Διυλίζοντας τον κώνωπα (της αποχής)


"οι απέχοντες είναι δικοί μου"
Λυπάμαι, δεν είναι. Βάλε λίγο το star channel και δες τον φραπεδόμαγκα που δηλώνει "έχω καλύτερα πράγματα να κάνω. Γυαλί, τσιγάρο και καφέ". Δεν θες να είναι, οπότε μην με κοροϊδεύεις.
Σημ: η δήλωση είναι πραγματική, από το ρεπορτάζ του 'εξαίρετου' δημοσιογράφου Δ. Βερύκιου στην Μεσσηνία.

"οι απέχοντες έχουν πολιτική θέση"
Ενδεχομένως κάποιοι από αυτούς να έχουν. Στο βαθμό που δεν αποδέχονται με αυτή τους την στάση την κοινοβουλευτική μας δημοκρατία. Πόσοι είναι; Άγνωστο. Μπερδεύονται με τους προαναφερθέντες φραπεδόμαγκες.
Στον βαθμό που εγκρίνεις την κοινοβουλευτική δημοκρατία και δεν σε εκφράζει κανείς, μετέχεις της δημοκρατικής διαδικασίας και ψηφίζεις λευκό, ενώ ζητάς την προσμέτρηση του στο αποτέλεσμα. Στήσου στην ουρά μαζί μου, δώσε την ταυτότητα σου, μπες στο παραβάν και εκφράσου πολιτικά.


"φταίνε οι πολιτικοί, η κοινωνία, οι υποψήφιοι..."
Όλοι αυτοί οι κατ' εσέ 'υπεύθυνοι' έχουν την άποψη τους και την λένε. Καλή ή κακή εκφράζεται.
Εσύ, όταν ουδείς (από τους δεκάδες συνδυασμούς που κατεβαίνουν πια) δεν σε εκφράζει τι κάνεις;
Συμμετέχεις στην εκλογική διαδικασία (έστω με το λευκό) για να μετρηθείς; Όχι.
Κάνεις δικό σου συνδυασμό που να εκφράζει εσένα και όσους συμφωνούν μαζί σου; Όχι.
Συμμετέχεις για να επηρεάσεις υφιστάμενα σχήματα; Ούτε.

Και τότε τι κάνεις; Κάθεσαι στον ζεστό καναπέ σου, βολεμένος, και κρίνεις όσους προσπαθούν. Σαν φραπεδόμαγκας.
Αν αυτό δεν σε αδικεί, μπορεί και να είσαι τελικά.



6.11.10

4 χρόνια


Οι κάτοικοι της Πλατείας Λέλας Καραγιάννη ήτανε "μπάχαλοι".
Οι κάτοικοι που νομίζουν την πόλη βρώμικη, οφείλουν να μετακομίσουν. Ειδικότερα η κ.Λένα Ράλλη, οφείλει να σωπάσει.
Οι μετανάστες φταίνε για όλα. Για όλα!
Ο ΟΚΑΝΑ φταίει για την εικόνα στην πλατεία Θεάτρου και την γύρω περιοχή. Δεν τον έφερε ο δήμαρχος στο ιστορικό κέντρο.
Η δημοτική αστυνομία κάνει καλά την δουλειά της.
Ο δήμος δεν χρωστάει. Τα οικονομικά του είναι αξιοζήλευτα και διαφανή. Ομοίως και οι Α.Ε. του.
Ο δημοτικός 9,84 είναι μία βιώσιμη επιχείρηση και έχει όσους εργαζόμενους χρειάζεται ένας σταθμός αυτής της ακροαματικότητας.
Ο δήμος πρασίνισε.
Ο δήμος διεκδίκησε για τον πολίτη.
Ο δήμος είναι μοχλός ανάπτυξης. Είναι φάρος εκσυγχρονισμού, σύγχρονης λειτουργίας με αξιοκρατία και φιλικές διαδικασίες για τον πολίτη.
Οι βρεφονηπιακοί σταθμοί είναι οι καλύτεροι που θα μπορούσαμε να έχουμε, σε ένα δήμο με αυτούς τους ανθρώπινους και υλικούς πόρους.
Ο δήμος της Αθήνας μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, έχει γίνει φάρος πολιτισμού. Ειδική μνεία στον Γιώργο Κατσαρό και την τρομπέτα του.
Η Αθήνα είναι η καθαρότερη Ευρωπαϊκή μητρόπολη.
Ο δημόσιος χώρος είναι αφιερωμένος στον πολίτη. Υπάρχει ειδική μέριμνα για τους ηλικιωμένους και τα ΑΜΕΑ: τραπεζοκαθίσματα παντού. Παντού όμως!
Ο δήμαρχος ακούει.
Ο δήμαρχος διαβουλεύεται.
Ο δήμαρχος σέβεται τον πολίτη και τα δημοτικά τέλη που του αποδίδονται.
Ο δήμαρχος αγαπάει το πράσινο.
Ο δήμαρχος φώτισε την πόλη.

Ο δήμαρχος με προσβάλλει καθημερινά



(από το λεξικό του Τρανταφυλλίδη)

προσβολή η [prozvolí] O29 :
1. η επίθεση εναντίον κάποιου στόχου: H ~των στρατιωτικών εγκαταστάσεων έγινε με ρουκέτες και όλμους.
2. δράση που προκαλεί βλάβη (ειδ. στην υγεία): H ~ του νευρικού / του πεπτικού συστήματος από ιούς. Kαρδιακή ~, έμφραγμα. || ~ των αμπελιών από φυλλοξήρα.
3. υβριστική συμπεριφορά, πράξη (που θίγει την τιμή, την υπόληψη, το κύρος κτλ.): Kαταπίνω / ανταποδίδω / ξεπλένω την ~. H πράξη του θεωρήθηκε μεγάλη ~. Δεν ανέχομαι τις προσβολές. || (νομ.) ~ της αιδούς κάποιου / της δημοσίας αιδούς*.
4. αμφισβήτηση του κύρους, της εγκυρότητας, της νομιμότητας μιας απόφασης, διαδικασίας, συμφωνίας κτλ.:Kατατέθηκε ~ κατά της απόφασης. [λόγ.: 1: αρχ. προσβολή· 2: σημδ. γαλλ. attaque· 3: σημδ. γαλλ. offense· 4: κατά τη σημ. τουπροσβάλλω4]



1.11.10

Για να τελειώνουμε με το Μνημόνιο


Το Μνημόνιο είναι σύμβαση δανεισμού
Χρειαζόμασταν δανεικά και η Τρόικα της ΕΕ (οι λαοί της Ευρώπης των 27 δηλαδή), η ΕΚΤ και το ΔΝΤ ήταν οι μόνοι που δέχτηκαν να μας δανείσουν, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Αλληλεγγύης και Ανάπτυξης.

Καλοί, κακοί οι όροι, αυτοί είναι. Και κατά την γνώμη μου είναι καλοί, εφόσον για πρώτη φορά τίθεται η μεταρρύθμιση της Ελλάδας με ανελαστικούς όρους.
Όσο είχαμε την ευκαιρία να αλλάξουμε από Ραγιάδες σε Ευρωπαίους με ελαστικούς όρους, απλά τους ξεχειλώσαμε κοροϊδεύοντας τόσο τους εαυτούς μας, όσο και τους κουτόφραγκους που μας χρηματοδοτούσαν (επιδοτούσαν).
Για τα αρνητικά έχω γράψει εδώ, εδώ, και εδώ αλλά δεν είναι της παρούσης.

Αυτοδιοικητικές εκλογές θα μου πεις έχουμε τώρα, τι τις συνέδεσαν με το Μνημόνιο;

Αν στις 15/11 βγει η είδηση "η Ελλάδα λέει όχι στο Μνημόνιο" (δηλαδή στην σύμβαση δανεισμού της από τους πολίτες των 27 χωρών), τι επιχείρημα θα έχει η κεντρική κυβέρνηση για να διαπραγματευτεί την επόμενη μέρα; Τι θα πει;
Θέλουμε να αλλάξουμε, αλλά έχουμε και Μεσογειακό ταμπεραμέντο - πείτε στον Πολωνό ανθρακωρύχο (που μας δάνεισε) ότι του στέλνουμε αγωνιστικούς χαιρετισμούς;

Δεν περνάνε πουθενά αυτά - θα μάθει η Ευρώπη να μουτζώνει! Κι όταν έρθει η μούτζα, θα καταλάβει ο κάθε λαϊκιστής τι θα πει κρίση.

Αλέκα, Αλέκο, Αλέξη, Αντώνη έχετε ευθύνες. Ακόμα και εσείς μπορείτε να το κατανοήσετε. Αρκούν 5 λεπτά για να συλλογιστείτε που μας οδηγείτε, συνεπικουρούμενοι από τους νταβατζήδες των ΜΜΕ. Αναλάβετε επιτέλους το μερίδιο της ευθύνης που σας αναλογεί.


Αν σας παρεξήγησα, και το ζητούμενο είναι να γίνουμε Αργεντινή, να μας το πείτε ευθέως, να μην βασανιζόμαστε αδίκως. Για να τελειώσουμε.

Translate