Σχόλιο στην Καθημερινή για το ΝΜΑ

Η πρόθεση της Καθημερινής για το δημόσιο διάλογο θα ήταν σεβαστή αν υπήρχαν δύο όροι:

1. Δημόσιος διάλογος στην Ελλάδα.
2. Αρχιτεκτονική παιδεία

Σε ότι αφορά το πρώτο, είναι προφανές νομίζω, από το κοινοβούλιο μας μέχρι τις κατά τόπους διαβουλεύσεις - συζητήσεις.

Το δεύτερο είναι το σημαντικότερο, εφόσον τα κτίρια που μας περιβάλλουν στην πόλη μας, κτίρια που έχουν φτιαχτεί μόνο με τον συντελεστή δόμησης και το κέρδος κατά νου δεν μας έκαναν ποτέ να σκεφτούμε την αρχιτεκτονική. Η συνεχής δόμηση που κατέστρεψε την Αθήνα μόλις πριν 50 χρόνια (και η Πολιτεία μόνο την Οικονομία είχε κατά νου) και η επικράτηση των πολιτικών μηχανικών στον σχεδιασμό και την ανέγερση των κτιρίων βρήκαν εύφορο έδαφος στην νεοελληνική απληστία και δημιούργησαν την σύγχρονη Αθήνα.

Σε αυτή την Αθήνα και σε αυτήν την Ελλάδα "προσγειώθηκε" ένα διεθνών προδιαγραφών κτίριο το οποίο καλούμεθα να κρίνουμε. Είναι αδύνατον. Θα πρότεινα την επανάληψη της πρωτοβουλίας σε 1, 2 ή 5 χρόνια, με την ελπίδα ότι θα έχει ξεκινήσει το ίδιο το κτίριο μία άλλη συλλογιστική σε ότι αφορά το χτιστό περιβάλλον μας. Αν το καταφέρει θα είναι η μεγαλύτερη επιτυχία, για ένα κτίριο που ξεκίνησε σαν χτιστή διαμαρτυρία για την κλοπή και κράτηση των Μαρμάρων του Παρθενώνα. Αν το καταφέρει, ίσως γίνουμε λίγο ικανότεροι να σχολιάσουμε ένα δημόσιο κτίριο πέρα από χρήματα, δοξασίες παραγόντων και γαριασμένα αλουμίνια. Αν το καταφέρει ίσως σταματήσουμε να μιλάμε για την αρχιτεκτονική της Ακρόπολης μέσα από την ασχήμια των επιλογών (μας) που έχτισαν αυτή την πόλη.
Μάλλον ζητάω πολλά από το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης, αλλά κι εκείνο δεν μας ζητάει λίγα. Μας ζητάει να αλλάξουμε, μήπως και το κρίνουμε για αυτό που είναι: ένα κτίριο.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathworld_1_05/06/2009_1288715